Ceilings

§9 wiskunde 2.0

Matthy's POV:
Milo heeft mijn aansteker in beslag genomen, maar dat vind ik niet zo erg. Het is fijn dat hij me helpt.
Het is vrijdag, gelukkig. Morgen weekend, even rustig aan doen, geen gezeik.

Zuchtend zet ik mijn lege bakje yoghurt in de vaatwasser en doe ik mijn jas aan.
Ik hoop dat Milo al op school is, want dan ben ik niet zo alleen bij de kluisjes.
We hebben het eerste uur aardrijkskunde, en daarna hebben we wiskunde.
Ik hoop dat Milo zijn schrift mee heeft, anders gaat de docent zijn ouders bellen. Dat willen we niet.
Zal ik hem een reminder sturen?
Nee, joh. Milo is wel zo slim om zijn schrift mee te nemen, toch?

Als ik op school kom, zie ik Milo zijn fiets nog niet staan, jammer genoeg.
Zuchtend loop ik richting de kluisjes, met mijn handen in mijn zakken gestoken.
Mijn kluisje klapt open en ik haal langzaam mijn aardrijkskunde boeken uit mijn kluisje.
Zo sloom, dat Milo gelukkig aan komt lopen.
"Hey, Matt." Hij maakt zijn kluisje naast mij open.
Er verschijnt gelijk een glimlach op mijn gezicht.
"Hoi, Milo."
Milo doet een paar boeken in zijn tas, ritst zijn tas dicht en klapt dan zijn kluisje dicht.
"Gaan we?" Vraagt hij glimlachend.
Ik knik en voel dat mijn glimlach nog breder wordt.
"Ja, we gaan."

Aardrijkskunde duurt mij altijd echt veel te lang.
De docent kan niet uitleggen. Hij is wel grappig, maar dat is dan ook echt het enige leuke aan hem.
Aardrijkskunde is niet mijn sterkste vak, maar ja, van wie wel?
"Matt, we moeten aan de opdrachten. Luister je wel?" Milo tikt me zachtjes aan.
Ik schrik op en kijk om me heen. Ik zat weer te denken, oeps.
"Oh, sorry." Ik staar naar de opdracht op het scherm van mijn laptop. De opdrachten van Aardrijkskunde zijn altijd zo vaag, ik snap er echt niks van.
"Hier." Milo schuift zijn scherm naar me toe, om me te laten weten dat ik het antwoord op zijn laptop over kan schrijven.
"Dankjewel, Milo." Zeg ik zachtjes.
Ik voel me zo schuldig, ik moet beter opletten.

"Hey, Matt, het is niet erg." Milo en ik staan tegelijk op aan het einde van de les. Het is pauze, waarna we wiskunde hebben.
"Nee- ja, sorry." Ik knik zachtjes.
We wurmen ons door de menigte heen, op weg naar de nog drukkere aula.
"Je moet geen sorry zeggen, Matt." Zegt Milo als we de aula inlopen. "Het is oké."
Ik glimlach zachtjes en neem plaats aan de tafel, die de andere jongens al geclaimd hadden.
Nu moet ik niet op mezelf letten, ik moet op Milo letten. Het is pauze en hij moet iets eten.
Als hij dat niet doet, dan zorg ik daar wel voor.

De eerste pauze duurt altijd maar een kwartiertje op onze school. Veel te kort, vind ik zelf.
Na 5 minuten heeft Milo nog steeds niks gegeten.
Ik schuif mijn stoel dichterbij die van hem, en leg mijn hand zachtjes op zijn knie.
"Milo, je moet iets eten." Fluister ik in zijn oor.
Hij kijkt me vermoeid aan. "Maar, Matt-"
Ik onderbreek hem snel. "Geen maar, je moet eten, Milo. Alsjeblieft, ik wil dat je lief bent voor jezelf."
Milo zucht en haalt een muesli reep uit zijn tas, die daar waarschijnlijk al 3 maanden inzit.
"Dankjewel, Milo." Ik laat mijn hand op zijn knie liggen. Het voelt veilig en vertrouwd.

"Klaar om te gaan?" Raoul staat op.
Ik kijk naar Milo, die met een vies gezicht het laatste stukje muesli reep naar binnen werkt.
Ik glimlach, maar wel met een klein bezorgd gevoel van binnen. Hij moet echt eten, maar als hij zelfs een muesli reep niet aankan, wat moet hij dan?
"Ja, klaar." Ik schuif mijn stoel aan en loop achter de 4 jongens aan, naar wiskunde.
Ik slof langzaam de drukke trap op, waar ik bijna flikker door de drukte.
De wiskunde gang is net zo druk, maar we wurmen een weg door alle mensen heen, het lokaal in.

"Goed, allemaal." De wiskunde docent klap één keer kort in zijn handen en kijkt de klas rond.
Wat een verschrikkelijke man, verdomme.
Ik ben Milo helemaal vergeten te vragen of hij zijn schrift mee heeft, maar daar kom ik straks wel achter. Hij heeft hem vast wel mee.

Na de onbegrijpelijke uitleg van de docent, moeten we zelf aan de opdrachten werken.
Milo heeft alleen zijn boek op tafel liggen, maar hij pakt snel zijn tas erbij om zijn schrift te pakken.
Hij gaat wel 5 keer door zijn tas heen, maar dan kijkt hij me verschrikt aan.
"Kutzooi." Zegt hij zacht. "Nee, nee, nee, kutzooi."
Mijn mond valt bijna open. Hij is zijn schrift vergeten, hij is de lul.
"Milo, je lult." Ik gluur mee in zijn tas.
Alleen een laptop, een bio schrift en een geschiedenis boek. Geen wiskunde schrift.
Hij schudt zijn hoofd en begraaft zijn gezicht in zijn tas, die hij in zijn schoot heeft liggen.
De docent gaat zijn ouders bellen, het is klaar.
Hij mag sowieso niet meer op zichzelf wonen, of ze sturen hem naar zo'n verschrikkelijke plek, waar ze jongeren 'opnieuw' opvoeden.
Dat mag niet gebeuren, ik wil niet dat hij weggaat.

"Milo, kom maar laten zien wat je allemaal hebt gemaakt." De docent staart de verdrietige Milo aan.
Hij staat langzaam op en strompelt naar het bureau van de docent.
"Meneer, ik- sorry." Hij kijkt nerveus rond.
De docent schudt zijn hoofd zuchtend.
"Moet ik nou echt je ouders gaan bellen? Ik heb je zelfs nog een dag extra gegeven en je hebt het nog steeds niet af, Milo."
Milo knikt. "Ik had het wel af- mijn schrift..."
Hij kijkt om, naar mij.
"Ik ben mijn schrift vergeten."
De docent schrijft iets op en kijkt Milo geïrriteerd aan. "Ik ga je ouders bellen, vertel het ze maar."
Milo draait zich om en loopt met een gebogen hoofd terug naar zijn plek.
Hij gaat zitten en staart naar zijn lege tafel.
Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn schouder, waardoor hij zijn hoofd naar mij draait.
"Moet ik na school even bij je blijven, voor als je ouders aanbellen?" Vraag ik zachtjes.
Milo knikt. "Als je dat wil doen..."
Ik knijp zachtjes in zijn schouder. "Natuurlijk."
Straks gaat het helemaal fout, er is niets liever dan dat ik bij hem wil blijven om dat te voorkomen.

1068 woorden

————
Mijn motivatie voor dit boek gaat echt downhill, terwijl ik echt zoveel tijd heb om te schrijven :(
Anyway, morgen rond 20:30 of later ga ik live op tiktok, hihi😚
Ik ben vandaag al live geweest, maar dat was een beetje saai want er kwam niemand HAHAHA
Nouja leuk, geniet van je weekend!
Tot het volgende hoofdstuk 💓