Ceilings

§22 het strandje

Milo's POV:
Ik heb mijn spullen zo snel mogelijk ingepakt, zodat we gelijk weg konden. Matt heeft nagedacht over waar we heen moeten, maar toen ik terugkwam uit de slaapkamer, zat hij met zijn hoofd in zijn handen op de bank.

"Hey, Matt." Ik hurk neer tegenover hem om hem aan te kijken. Zijn blauwe ogen ontmoeten de mijne.
"Je weet nog niks, of wel?" Ik slik en kijk hem aan.
Hij schudt zijn hoofd. "Sorry."
Ik trek hem omhoog en leg mijn hand op zijn schouder. "Je hoeft geen sorry te zeggen, Matt."
Hij knikt en zucht. Mijn medelijden met hem groeit met de dag. Hij moet de hele tijd op me letten, de hele tijd zijn leven aanpassen door mij.
Een schuldgevoel steekt als een mes in mijn hart.
Ik moet het echt zelf gaan doen, Matthy verdient dit niet. Zo'n vriend wil niemand, echt niet.
"Matt, misschien moet je maar weer naar je ouders. Je bent al zolang niet meer thuis geweest door mij, maar ik kan dit allemaal zelf regelen. Je hoeft jezelf niet in gevaar te brengen voor mij." Ik slik.
Matthy kijkt me een beetje geshockeerd aan, alsof ik iets heel raars heb gezegd.
"Milo, wat- natuurlijk niet." Matt pakt de zijkanten van mijn gezicht voorzichtig vast.
"Ik laat je niet alleen, nooit," fluistert hij.
Hij drukt zachtjes een kusje op mijn lippen, waarna we samen het huis uitlopen zonder na te denken.
We stappen op de fiets en fietsen de weg op, ergens heen, maar we hebben geen idee waarheen.

Voor mijn gevoel is het 04:00 's nachts, maar Matt beweert dat het 02:00 is.
Ik ben al een paar keer in slaap gedommeld met mijn hoofd op zijn rug. Ik ben zo moe, maar ik denk dat het echt beter is om wakker te blijven.
Het is donker, maar de lantaarnpalen verlichten de weg, waardoor ik Matt kan zien.
Hij is gefocust op de weg, het ziet er lief uit.
Ook al zijn we hopeloos, ik ben toch wel blij dat we samen zijn. Ik hou van Matt.

Matthy is zachtjes aan het neuriën, wat ik hem nog nooit heb horen doen, maar het is schattig.
Hij is inmiddels al een dikke 2 uur aan het fietsen, waar ik me zeer schuldig over voel.
Het is 04:00, iets later. Het is donker en koud.
Ik heb geen idee waar in Nederland we zijn. Ik denk dat we wel nog in de provincie Utrecht zijn, ongeveer bij Nijkerk of bij Amersfoort, geen idee.
We moeten deze provincie uit, eigenlijk moeten we Nederland uit, maar dat is onmogelijk.
Ik denk even na. We kunnen iets aan de andere jongens vragen, misschien hebben zij een huisje of zo. We hebben al heel lang niks meer van ons laten horen, dat is hopelijk geen probleem.
Het is alleen wel 04:00 's nachts, dus we kunnen ze niet even leuk bellen. We moeten dus doorfietsen tot het ochtend is. Dan belanden we ergens in Duitsland, denk ik.
Als Matt onder een lantaarnpaal fiets, tik ik hem op zijn schouder.
"Matt, stop eens."
Hij remt af en kijkt over zijn schouder naar mij.
"Wat is er, Miel?"
Ik glimlach naar hem. "Kunnen we niet aan de jongens vragen of zij een huisje hebben?"
Matthy knikt. "Ja, goed idee, dat we naar nog niet over na hadden gedacht."
Ik knik en kijk om me heen. "Maar we moeten wachten tot het ochtend is, denk ik. Ze gaan nooit reageren, niet zo laat."
Matthy knikt. "Dan moeten we stoppen met fietsen, hier ergens wachten tot het ochtend is."
Matt pakt zijn telefoon en opent Google Maps.
"Er is hier een klein meertje, een soort strandje. Misschien kunnen we daar zitten."
Hij wijst naar een klein plekje, ongeveer 2 minuten van ons vandaan.
Ik knik. "Doen we."
We stappen allebei weer op de fiets, met de twee zware tassen die we al 4 uur meeslepen.

Matthy parkeert de fiets in het zand, terwijl ik met de flits van zijn telefoon het kleine strandje bekijk.
Het is rustig, je hoort kikkers en krekels, maar ik kan er mee leven. Het is maar voor 5 uurtjes, gok ik.
Onze tassen zijn echt gigantisch, dus die kunnen we perfect gebruiken als 'stoelen'.
Matthy gooit onze tassen in het zand en ploft neer.
"Verdomme, fietsen is zwaar." Hij zucht.
Ik plof naast hem neer. We zitten zij aan zij, waardoor we een soort zijwaartse knuffel geven.
"Sorry, ik kan zomeren wel fietsen, als we teruggaan." Ik zucht. "Of als we naar Duitsland gaan, je weet maar nooit wat er gebeurt."
Matthy legt lachend zijn hoofd op mijn schouder.
"Is goed, Milo, het maakt niet uit."
Ik leg mijn hoofd op de zijne en sluit mijn ogen.
"Ik hoop dat de jongens iets hebben," zeg ik zacht.
Matthy drukt zijn hoofd zachtjes in mijn schouder en grinnikt. "Koen, vast wel."
Ik lach zachtjes mee. "Sowieso, rijke tyfushond."
Matthy reageert niet meer, en even later hoor ik hem diep ademen, dus ik denk dat hij in slaap is gevallen.
Ik blijf wakker, voor de zekerheid.

Mijn ogen vallen telkens weer dicht, maar ik slaag erin om ze weer open te krijgen.
De lucht krijgt eindelijk weer kleur en de vogels beginnen luid te fluiten.
De lucht is een beetje roze gekleurd. Het weerspiegelt in het water, het is mooi.
Matthy wordt ook langzaam wakker op mijn schouder. Hij recht zich overdreven uit en kijkt naar het mooie uitzicht. Er komt een soort goedkeurend geluidje uit zijn mond, waardoor ik moet lachen.
We kijken elkaar aan en glimlachen.
"Jezus, Milo, heb je wel geslapen?" Vraagt Matt.
Ik schud mijn hoofd. "Straks kwam er iemand, ik moest wakker blijven."
Matthy schudt zijn hoofd en drukt een kusje op mijn wang. "Ik fiets de eerste twee uur wel, dan kan jij nog even slapen, ja?"
Ik ga snel met mijn hand door zijn verwarde haar.
Zijn haar is zo mooi zonder gel, vooral als hij net wakker is. Dan zit het zo door de war, cute.
Matthy appt de jongens en ik lees mee.

JUMPCUTTERS

U:
Hoi, Milo en ik hebben al heel lang niks meer van ons laten horen, sorry.
Milo zat vast in de jeugdzorg en ik moest hem even redden. We zijn op de vlucht van de politie en heel Nederland weet het. Jullie ook, denk ik.
We hebben jullie hulp nodig.
Heeft iemand een huisje waar we kunnen blijven?
We snappen het als jullie het raar vinden dat we zolang niks hebben gezegd, en nu opeens jullie hulp vragen.
Het spijt ons.
Milo en Matthy

Matthy verstuurt zuchtend het bericht en kijkt somber voor zich uit.
Ik leg mijn hand op zijn rug en zucht ook.
We zijn zo lang afstandelijk geweest. We zijn al zolang niet meer bij video opnames geweest, we hebben amper iets tegen de jongens gezegd.
"Oh- Milo." Matthy houdt zijn telefoon omhoog.
Iemand heeft gereageerd. Het is Raoul.

JUMPCUTTERS

Raoul
Wat een kut situatie, we hadden het gehoord.
Ik heb jammer genoeg geen huisje of iets in die richting, maar jullie zijn altijd welkom bij mij.
Ik hoop dat de andere jongens iets hebben!

Kort daarna stuurt Koen ook een berichtje.

Koen
Goed nieuws, ik heb een huisje.
Oud vakantiehuisje waar ik altijd met mijn basisschool matties de zomer doorbracht.
Staat in Bloemendaal, waar zijn jullie?
Als jullie het fijn vinden, kan ik jullie ophalen.
Jullie zijn met de fiets, denk ik?
Geef het maar door, ik help jullie.

Warmte vloeit door mijn lichaam. We hebben een huisje, we kunnen opgehaald worden.
We kunnen misschien wel vrij zijn.
"Matt, oh mijn god." Ik glimlach.
Matt begint snel met typen:

JUMPCUTTERS

U:
Koen, ik ben je nog nooit zo dankbaar geweest.
We zaten eerst in Woerden, daar zijn we gesnapt. We zijn vannacht van Woerden naar Barneveld gefietst. We zitten nu op een klein strandje in Barneveld. Is het niet een probleem met de fiets als je ons op komt halen?

Koen:
Jezus, zo ver gefietst?
Geen probleem, ik ga met de auto van mijn pa, die heeft zo'n fietsendrager.
Ik ben er over een halfuurtje, denk ik.
Tot zo, mannen.

U:
Bedankt, Koen. Dit is echt geweldig.

Opgelucht klikt Matthy zijn telefoon uit.
We kijken elkaar kort aan en beginnen dan te lachen.
Echt heel hard. Ik denk dat ik huil en lach, allebei door elkaar. We zijn eindelijk veilig, eindelijk rust.
Ik stel me al voor: Matthy en ik samen op het strand in Bloemendaal. Geen school, geen ouders.
Alleen wij samen.

1426 woorden

————
Doei ik hou zoveel van Koen😭
Ik post weer even een hoofdstuk om 01:35 want dat kan, toch?
Ik moet morgen om 07:45 opstaan in de vakantie maak me dood. Ik ben de laatste week alleen nog maar om 12:00 opgestaan, geen idee hoe ik dit ga flikken.
Dus nu ga ik slapen, joedels💪
Tot het volgende hoofdstuk, IK HOU ZOVEEL VAN JULLIE IK MAAK GEEN GRAP OML❤️