ဝမ္အိမ္ေတာ္သည္ လူခ်မ္းသာရပ္ကြက္ဟုေခၚေသာ ဖန္းရိန္ လမ္းမႀကီးတြင္တည္ရွိသည္။ဤလမ္းမႀကီးသည္ သာမာန္လူတန္းစား၊ေဈးသည္မ်ား ျဖတ္သန္း၍မရ။ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ျဖစ္ကာ တစ္ၿခံနဲ႕တစ္ၿခံေပေပါင္းမ်ားစြာ က်ယ္ဝန္းသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ဝမ္သခင္ႀကီးက သူ႕ပ်ားကေလးအား ေကာင္းမြန္စြာ သိမ္းထားနိုင္ျခင္းပင္။
ယခုတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာဖန္းရိန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေခါင္းေလာင္းသံတခြၽင္ခြၽင္ အဆက္မျပတ္ျမည္ေနသည္မွာ နားကန႔္လန႔္၊အက်ည္းတန္းလွ၏။
" အို! သူမ်ားအိမ္ကို ဘာလို႔ေခါင္းေလာင္းအရမ္းတီးေနတာလဲ "
ေရွာင္းက်န႔္တစ္ေယာက္ အိပ္ယာခင္းမ်ားကို ေလွ်ာ္ဖြတ္ေနရာမွ အေဆာတလ်င္ ထြက္လာရသျဖင့္ သူ႕အဝတ္အစားမ်ားတြင္ ေရကြက္မ်ားက ဟိုတစ္ကြက္သည္တစ္ကြက္ ရွိေနသည္။ပုံစံေလးမွာ ႏြမ္းခ်ာေနသျဖင့္ အႏွီးမိန္းကေလးက ေရွာင္းက်န႔္အားျမင္သည္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕သည္။
" တို႔ ဝမ္သခင္ႀကီးကိုလာေတြ႕တာ "
" ဪ!သခင္ႀကီးကိုလား။သခင္ႀကီးက အလုပ္ကိစၥနဲ႕ နယ္ဘက္ ခရီးထြက္သြားတယ္။အခုအိမ္မွာမရွိဘူး "
" လူကို လာလိမ္မေနနဲ႕!တို႔ သူ႕႐ုံးကိုလည္းေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။႐ုံးကလူေတြက အိမ္ကိုသြားဖို႔ၫႊန္းတယ္
။အခုအိမ္ကအေစခံက်ျပန္ေတာ့လည္း ခရီးထြက္သြားတယ္တဲ့။ကဲ ဘယ္စကားကအမွန္လဲ။တို႔ကို သူမေတြ႕ခ်င္လို႔..."
အိမ္ကအေစခံ ဟူေသာ စကားသည္ ေရွာင္းက်န႔္နားစည္သို႔ အထင္ေသးခံရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာသည္။
" ကြၽန္ေတာ္...အေစခံမဟုတ္ပါဘူး "
ေရွာင္းက်န႔္၏အသံေလးသည္ တိုးဝင္သြားသည္။ဝမ္းနည္းသြားသည္ထင္၏။မ်က္ေတာင္
ေလးမ်ားက စိုစြတ္လာေသာမ်က္ရည္အိုင္မ်ားကို တားဆီရန္အလို႔ငွာ အထက္ေအာက္မွန္မွန္ပုတ္ခတ္ေနၾကသည္။ေရွာင္းက်န႔္စိတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနပါေစ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ မ်က္ရည္မက်ခ်င္။သူ႕တြင္လည္း ေယာက္်ားမာနရွိေသး၏။
" ႐ႊမ္မိန္းကေလး "
ရွစ္ခြမ္း၏ေျခေထာက္တြင္ ဖိနပ္ပင္မကပ္။အေမာတေကာေျပးလာသည္။
