' ျမန္ျမန္ေျပး ေရွာင္းက်န႔္ '
' ျမန္ျမန္သြား '
စိတ္၏ေစခိုင္းမႈသို႔ ခႏၶာကိုယ္က မလိုက္နိုင္ရွာ။လမ္းမေပၚတြင္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လဲက်ခဲ့သည္။ထူမဲ့သူဟူ၍လည္း မရွိပါ။မိမိကိုယ့္ကို ဇြတ္မာန္တင္း၍ ေလာေဆာ္ျခင္းေၾကာင့္ ဖိနပ္မပါေသာ ေျခဖဝါးႏုႏုသည္ ေပါက္ၿပဲေသြးစို႔ေန၏။
' မင္းမေျပးနိုင္ရင္ သခင္ေလးနဲ႕ ေဝးရေတာ့မွာ '
အသေရတင့္ေသာ မ်က္ႏွာဝန္းေပၚတြင္ မ်က္ရည္စက္မ်ားက ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ေန၏။မည္မွ်ျပင္းေသာ နာက်င္မႈျဖစ္ပါေစ၊ခႏၶာကိုယ္၏နာက်င္မႈသည္ စိတ္၏ေသဆုံးမႈကို မတြန္းလွန္နိုင္။
လဲက်ေသာ္လည္း ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္ျပဳ၍
ထိုင္ငိုလို႔မရ။ကိုယ့္တြင္ အခ်ိန္အဲ့သေလာက္မရွိ။
မိမိ၏ဦးတည္ရာပန္းတိုင္သည္ ေရွ႕လက္တစ္ကမ္းတြင္ ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ျပင္းပ်ေသာစိတ္ဆႏၵနဲ႕အတူ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေသာကိုယ္ကို တဖန္သယ္မ၍ အတင္းကုန္း႐ုန္းထခ်ိန္တြင္ အကၤ်ီအိတ္ကပ္ကေလးအတြင္း၌ ထည့္လာေသာ ယခင္စုဗူးထဲရွိ ေငြအေႂကြျပားေလးမ်ားက တခြၽင္ခြၽင္လႈပ္ခတ္သြားသည္။
' က်ဳပ္နဲ႕ဆိပ္ကမ္းလိုက္ခဲ့ပါ။က်ဳပ္ မင္းကို သိပ္လြမ္းေနရမွာပဲ '
ကိုယ့္ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္သူျဖစ္ေစခ်င္၍ ကားေပၚမတက္ခင္အခ်ိန္ထိ ဆိပ္ကမ္းကို လိုက္ဖို႔ ေခၚသည္။သို႔ေသာ္ သူသွားမည့်နေရာကိုဝောာ့ ေယာင္လို႔ပင္ လိုက္ခဲ့ဖို႔မေျပာ။လြမ္းေနမည္ဟု ေျပာပါသည္။တကယ္ပင္ လြမ္းရဲ႕မလား ကိုယ္မသိ။
မ်က္ကြယ္ရာတြင္ ကိုယ္သည္သာ ေသာကေဝဒနာေပါင္းစုံနဲ႕ပူေလာင္ၿပီး က်န္ခဲ့ရသည္။ကိုယ္သည္ အမွန္တကယ္ မက်န္ခဲ့ခ်င္။မပိုင္ရ၊မဆိုင္ရရင္ေတာင္ မ်က္စိေရွ႕ထားၿပီး သူလိုအပ္တာမွန္သမွ် လုပ္ေပးခ်င္သည္။ျပဳစုယုယ က်ိဳးႏြံခ်င္သည္။ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ ေရွာင္းက်န႔္က ဝမ္သခင္ေလးရဲ႕အပါးေတာ္ၿမဲမွာ ခိုကပ္ေနခ်င္ပါသည္။
ကားဘီးေလးစလွိမ့္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ေရွာင္းက်န႔္မရပ္မနားငိုခဲ့သည္။ခ်စ္ရသူအား ဆုံးရႈံးလိုက္ရရသလို သတိလစ္မတက္ ရွိုက္ႀကီးတငင္ငိုခဲ့သည္။ပထမဆုံးခြဲခြာမႈတြင္ အသားမက်နိဳင္။ျဖစ္နိုင္ရင္ ဝမ္သခင္ေလးကို ေျခေထာက္ကိုဆြဲၿပီး သူ႕ကိုပါ အတူေခၚသြားဖို႔နဲ႕ ဝမ္သခင္ေလးမရွိရာအရပ္ေဒသတြင္ မထားရစ္ခဲ့ပါနဲ႕ လို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။
