Ik verdrink in mezelf

It's okay.

Koens POV:

'Je bent gelukkig zo. Ik weet het. Beloof je veel lol te maken, samen met Rob? Beloof je een mooie ster te zijn? En te zwaaien als we jullie bewonderen? Matt? Ik hou van je. Voor altijd.'

Zo sluit ik mijn tekst af. Ik veeg met de rug van mijn hand wat tranen weg en wandel terug naar mijn plek, naast Roel. Meteen trekt hij me in een knuffel. 'Goed gedaan maatje. Hij is trots op je. Ze zijn allebei trots op je.' Ook Milo geeft een bemoedigend klopje op mijn schoot.

Dan voel ik het. Dit is het moment. Het moment van breken. Honderden tranen hopen zich op in mijn ogen terwijl ik mijn uiterste best doe ze niet te laten gaan. Volgens mij komt het besef nu pas, hier, in de kerk. Het besef dat we echt met z'n drien over gebleven zijn, en dat Matt en Rob niet meer terugkomen. Ik wil het uitschreeuwen van de pijn. Pijn van mijn incomplete hart, en gewoon, mentale pijn. Langzaam beginnen de tranen te rollen, dan hou ik het niet meer.

Ik ren de zaal uit. Ik moet weg. Gewoon weg. Het boeit me geen ene flikker waar naartoe, maar gewoon die zaal uit. Het is avond, en ik zie dat de zon al onder is terwijl ik het veld naast de kerk op ren. Het uitschreeuwend van de pijn laat ik me in het gras vallen. Ik tril, ik huil, ik schreeuw, alles. Na een minuut of 3 hoor ik mensen aankomen rennen. Roel en Milo. Zonder iets te zeggen laten ze zich naast me in het gras zakken.

Daar liggen we dan. Alle drie te huilen. Ik tast met mijn handen naar die van hun, en al snel heb ik ze gevonden. Ik knijp er zacht in. 'Zie je die twee sterretjes?' Vraagt Milo zacht snikkend. 'Hmh.' 'Ze zwaaien.' Ik glimlach.

Robbie's POV:

'Ik moet je wat laten zien.' Zeg ik tegen Mattje, als we even in het gras hebben gelegen. 'Nu ben ik benieuwd.' Ik trek hem aan zijn hand omhoog en loop richting het noorden, met een nieuwsgierige Matt op mijn hielen. Als we aankomen op de locatie laat ik me op de grond zakken, voor een soort put. Mattje komt naast me zitten. 'Kijk.' Fluister ik. Samen hangen we boven de put. 'Ik zie niks.' Zegt hij. 'Wacht nou maar even.' Na ongeveer een minuut komt er beweging in de put, en niet lang daarna zien we drie schimmen in het gras liggen. Huilend. Ik zie Matt zijn hoofd uit de put halen en me met veel ongeloof aankijken. 'Zijn dat..?' Ik knik. Meteen duikt zijn hoofd de put weer in. 'Ze kunnen ons niet horen of zien. Wij kunnen hun alleen zien. Ik heb jou hele dagen bekeken wist je dat?' Hij staart me aan. 'Serieus?' Ik knik lachend. Ik heb je zien huilen, zien lachen, alleen het moment dat je hier naartoe kwam was ik er niet. Sorry.'

Stiekem voel ik me schuldig. Schuldig dat ik niet boven de put hing toen hij hier naartoe kwam, en hem dus niet heb kunnen opwachten. Tranen branden in mijn ogen en ik staar naar mijn voeten. 'Robje hey, wat is er?' Vraagt de blondharige jongen zacht. Ik haal mijn schouders op, terwijl er een traantje ontsnapt. 'S-sorry..' Fluister ik. Voor dat ik door kon praten voel ik zijn handen op mijn rug, en trekt hij me in een knuffel. 'Ik weet het schatje. Het is veel. Maar wij zijn hier. Samen. Dat is het belangrijkst toch? Samen.' Fluistert hij in mijn oor.

Wacht even. Schatje? Ik glimlach. Hij noemde me schatje.

Milo's POV:

Met betraande ogen staar ik naar de 2 felste sterretjes. 'Letten jullie op ons?' Fluistert Raoul zacht. Ik zucht trillerig, dan draai ik mijn hoofd naar Roel en Koen. 'Jongens?' Allebei maken ze een instemmend geluidje, als teken dat ik mijn vraag mag stellen. 'W-wij blijven toch? O-f?' Verse tranen lopen alweer over mijn wangen.

Ik wil best Matt en Rob weer zien, maar dat betekent ook dat ik alles achter me moet laten. Pap, mam, Jis, en de belangrijkste van allemaal, Char. Dat kan ik helemaal niet. Koen schuift zijn hand in die van mij, als hij ziet dat ik langzaam in paniek begin te raken. 'Hey rustig Miel. Wij blijven hier oké? Over 60 jaar zien we ze weer, ik beloof het. Maar voor nu blijven we hier. Bij Char, Juul en Lieke ja? Ik knik opgelucht, als ik hoor dat zij er het zelfde over denken, en laat mijn hoofd weer in het gras zakken.

Raouls POV:

'Bij Char, Juul en Lieke.'

Ik slik. Tuurlijk weet Koen niet dat het uit is met degene waar ik dacht oud mee te worden, maar toch doet het pijn. Vooral de reden. Liek dacht dat ik vreemd ging, op Charlotte nog wel. Ik heb haar wel honderd keer het tegendeel bewezen, maar ze vertrouwde me niet. Ze heeft het uitgemaakt, terwijl Charlotte zelf hartstikke gelukkig is met Milo. Als Lieke terug zou komen zou ik niet eens boos zijn. Ik zo tering blij zijn. Misschien verdient ze dat niet, want ze beschuldigde me van iets dat ik nooit gedaan had, maar het blijft mijn droomvrouw. Maar ja, ik ben dus officieel vriendin-loos, zonder dat de rest het weet.

Ik voel een hand op mijn schouder. 'Maatje u okay?' Vraagt Koen zacht. Dan pas merk ik op dat ik hardop lig te huilen. Zo snel als ik kan veeg ik mijn tranen weg, tot mijn hand wordt weggeduwd. 'Niet doen. Emoties zijn oké hè? Maar ik heb het gevoel dat hier meer speelt dan alleen Matt en Rob. Je mag alles zeggen maatje.' Zegt Koen geruststellend. Ik glimlach naar hem. Moet ik het zeggen of niet? Ja oké.

'L-Lieke heeft het uitgemaakt-t.' Pers ik door mijn lippen. Als ik die woorden hardop uitspreek doen ze nog meer pijn. Meteen word ik in een knuffel getrokken. 'Maar waarom dan?' Ik haal diep adem. 'Z-ze dacht dat ik vreemdging. O-op Char..' Ik voel Koen even in mijn hand knijpen. 'Wat?! Char is dolgelukkig met Milo!' Ook Milo knikt. 'Dat zouden jij en Char allebei nooit doen! Weet Lieke dat ik met Char heb? Ik schudt nee. 'Ik ga wel met haar praten. Het komt goed maatje. Het komt allemaal goed oké?' Zegt Milo zacht terwijl hij over de rug van mijn hand aait. 'Dankje Miel. Dankje.' Daar liggen we weer. Op een rijtje. Naar de diepblauwe lucht te kijken, terwijl binnen de begrafenis gewoon verdergaat.

Koens POV:

Zodra ik weer naar de lucht kijk wordt mijn zicht wazig. Niet op een flauwval manier, maar wazig van de tranen. Daar zijn ze, daar zijn twee van mijn beste vrienden. Maar weet je?

It's okay.
I know, someday, I'm gonna be with you.
It's okay.
I know, someday, I'm gonna be with you.