Ik verdrink in mezelf

Tackelen

Matthy's POV:

Ik ben zo blij dat Koen er goed op reageert, morgen gaan we het ook tegen Milo zeggen. Ik zit naast Robbie op de bank, en kijk naar de klok. 00:49. 'Robje?' Vraag ik slaperig. Hij kijkt me aan. 'Ik ga naar bed, we hebben morgen een wedstrijd.' Hij knikt. 'Ik ook Mattje.' Hij staat op en loopt weg. 'Welterusten Matt.' Zegt hij lief. 'Welterusten Rob.'

Het is een dag later. Ik hoor de wekker, en probeer hem uit te zetten. Na drie pogingen lukt het, en ik rek me uit. Als ik een kwartiertje later in voetbalkleren beneden kom, zit Rob me al op te wachten. 'Heyy.' Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. Ik weet niet precies wat we van elkaar zijn, we hebben allebei verteld dat we verliefd op elkaar zijn, maar hebben nog niet echt een relatie. Hoe dan ook, het is prima zo. 'Hey.' Zegt Robbie, en hij trekt me tegen zich aan. 'Lekker geslapen?' Ik laat hem los en knik.

Het is anderhalf uur later, en Robbie, Raoul en ik komen aan bij het voetbalveld. Vincent is ziek, dus Raoul is gevraagd om in te vallen, dat wilde hij maar al te graag. Roy staat ons al op te wachten. 'Hey boys!' We zeggen hem gedag. Meteen begint hij over de opstelling. 'Matthy? Jij in de spits? Raoul rechtsachter en Robbie, dan begin jij even op de bank.' Alle drie knikken we, en 10 minuten later begint de wedstrijd.

Het gaat goed! Ik krijg via de zijlijn de bal van Stefan en ren naar voor. Ik haal mijn voet naar achter om op goal te trappen.. ik raak de bal.. en ik voel een schietende pijn in mijn enkel. Ik zie de bal nog net hard in het net bounchen als ik naar de grond zak. Ik grijp naar mijn enkel en moet mijn best doen om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Ik ben getackeld volgens mij, want ik zie een tegenstander onschuldig weg lopen. Ik hoor allemaal stemmen om me heen en iedereen raakt me aan. Ik krijg het er benauwd van, waar is Robbie? Er komt een vrouw van de EHBO aanrennen, ze pakt me bij mijn bovenbenen en wil me rechtop zetten. Maar ze pakt me precies op de plek van de sneeen, de tranen springen in mijn ogen. 'R-Robbie', komt er zachtjes uit mijn mond.

Het werkt, nog geen 5 seconden later hurkt er iemand naast me en pakt mijn hand. Robbie. Ik kijk hem aan met tranen in mijn ogen. 'Het komt goed Mattje, ik blijf bij je.' Hij dwingt iedereen een stap naar achter te doen, en vraagt de vrouw mijn bovenbenen los te laten. 'Sorry!' Zegt ze schuldig en laat gauw mijn benen los. 'Matthy ik ga even voelen aan je enkel, het kan pijn doen maar ik moet weten of het gebroken is.' Zegt ze serieus. 'Knijp maar in mijn hand', Robbie geeft zijn hand aan mij, en zijn andere hand legt hij op mijn buik. Ik pak zijn hand en laat het allemaal maar gebeuren. Nog steeds voelt het alsof mijn enkel eraf ligt. De vrouw pakt mijn voet vast en draait hem langzaam heen en weer. Ik heb denk ik nog nooit zoveel pijn gevoeld. 'Auw, auw, auw, auw.' Fluister ik, en ik knijp Robbie's hand zowat fijn. Nu beweegt ze hem van boven naar beneden, en duwt de zacht op het bot. 'Aaaaaaaahhhhhh.' Met mijn ogen dicht zoek ik Robbie's andere hand, om die ook fijn te knijpen. Hij streelt over de ruggen van mijn handen. 'Matthy je enkel is gebroken, er wordt een ambulance gebeld nu.' Zegt de vrouw op monotone toon. Ik probeer te knikken, maar niks lukt. Ik kijk Robbie aan. 'Ga je wel mee..' Vraag ik zacht. Hij knikt en aait over mijn wang. 'Tuurlijk ga ik mee Mattje.' Ik glimlach.

Nog geen 5 minuten later stopt er een ambulance met gillende sirenes voor het voetbalveld. Er komen 3 mannen het veld op lopen, met een brancard. Nog steeds knijp ik in de hand van Robbie, en ik ben ook zeker niet van plan om die los te laten. 'Hallo Matthyas, wij komen je meenemen naar het ziekenhuis, maar allereerst gaan we kijken om wat voor breuk het gaat.' Ik knik zachtjes en laat het maar weer gebeuren. 'Ik ga goed aan je enkel draaien en voelen, om het te weten te komen.' Kut, ze moeten weer aan me zitten. Ik weet dat dat nodig is maar toch.. En dan ook nog mijn enkel bewegen, die voelt alsof hij er elk moment af kan vallen. 'Ik ga er geen geheim van maken, het doet pijn.' Zegt een van de dokters. 'Hmh, weet ik..' Het kutste vind ik nog wel dat alle fans, en spelers dit kunnen zien, maar het is niet anders. De middelste dokter pakt voorzichtig mijn enkel op, en trekt eerst mijn schoen en sok uit. Dat doet al pijn. Nu zie ik ook dat hij vreselijk dik en blauw is, en dat hij niet in een normale pose staat. Dan begint hij ermee te draaien, en er op te duwen. Ik hou het niet meer. Ik laat mijn hoofd achter op het natte veld zakken en probeer aan leuke dingen te denken, maar de pijn neemt de overhand. Ik voel ze er mee bewegen, op duwen en aan trekken. Robbie ziet dat ik het bijna ga uitschreeuwen, en aait met zijn vinger over mijn wang. Het kalmeert me een heel klein beetje. Dan wordt mijn enkel los gelaten.

'Matthyas, het bot is totaal doormidden. Om meteen maar met de deur in huis te vallen, dat is minimaal een half jaar herstel..' Ik schrik van de conclusie. Een half jaar!? 'D-dat kan niet, d-daar heb ik het v-veel te druk voor.' Breng ik stotterend uit. 'Rustig maar, we gaan nu eerst naar het ziekenhuis, het is een heftige breuk.' Ik knik. Een paar seconden later voel ik dat ik opgetild word, en dat ik op de brancard word gelegd. Nog steeds heb ik Robbie's hand niet losgelaten.

Robbie's POV:

Het is een kwartier nadat we in de ambulance weg zijn gereden bij het voetbalveld. Ik zit in de wachtkamer, te wachten op nieuws over Matthy. Er komt een dokter aanlopen. 'Hallo, bent u hier voor Matthyas het Lam?' Ik knik en kijk hem verwachtingsvol aan. 'Het bot in zijn enkel is volledig door midden, dus dat wordt een operatie en een lang herstel.' Ik knik weer, maar diep van binnen weet ik hoe kut dit is. Het gaat al slecht met hem, en dan ook nog dit. 'Wanneer is de operatie?' De dokter kijkt op een blad. 'Oh, zo al, dan gaat het allemaal sneller.' Ik schrik. zometeen al? 'O-oke..' Ik heb het niet zo op ziekenhuizen. 9 jaar geleden is mijn vader overleden in dit ziekenhuis. Ik was 15, het was de zwaarste periode uit mijn leven. Mijn hoofd zegt dat ik op moet staan en weg moet rennen, maar mijn hart zegt dat ik moet blijven, voor Matt.

"Altijd luisteren naar je hart."

Ik weet niet echt wat ik van dit hoofdstuk moet vinden, maar hopelijk is het niet ultraslecht. Nou ja doeiii