Ik verdrink in mezelf

Wat is er?

Matthy's POV:

Ik lig in bed. Hoelang al? Geen idee. Het voelt als jaren. Ik tik op het scherm van mijn telefoon die op het nachtkastje ligt. Het scherm geeft 2:47 aan. Dan lig ik hier al 3 uur en 2 minuten, reken ik snel uit. Ik lig al 3 uur en 2 minuten naar het plafond te staren.

Ik ben expres vroeg naar bed gegaan omdat ik morgen uitgerust moet zijn, want morgen heb ik met CreatorsFC een wedstrijd in de Kuip, samen met Rob. Nou dat "uitgerust zijn" is al mislukt. Ik draai op mijn zij en kijk naar het kussen naast me. Het kussen waar sinds 4,5 maand geen Sofie meer op ligt. Ze gebruikte me voor de fame, en daar ben ik nog steeds kapot van. Ik voel tranen in m'n ogen branden als mijn gedachtes naar haar afdwalen. Ik vond haar echt leuk, met haar wilde ik oud worden. 'Matt ze gebruikte je.' Zeg ik hardop tegen mezelf. Ik pak het kussen waar ze die 3 jaar op heeft gelegen en smijt hem in één beweging, zo hard als ik kan tegen de deur. Ik veeg mijn ontsnapte tranen weg. 'Mietje', zeg ik tegen mezelf. 'Echte mannen huilen niet om een meisje.'

Ik straf mezelf door in mijn bovenarm te knijpen. in m'n rechterbovenarm, net boven m'n ellenboog. De plek waar ik het slijpermesje in mijn huid hebt geduwd, eerder die dag. 'Fuck', als ik mijn hand weghaal zie ik dat die onder het bloed zit. Huilend van de pijn, en van het besef dat ik te ver ben gegaan vandaag, loop ik naar het toilet om wat wc-papier te halen. 

Als ik bij de wc aankom besef ik me iets, met deze arm kan ik morgen echt niet in een shirtje een wedstrijd spelen. Ik kijk naar de arm, de sporen zijn duidelijk zichtbaar, lange, dunne, lichtrode lijntjes trekken over mijn bovenarm. Er drupt wat bloed uit. Kut, kut kut, ik had echt zin in die wedstrijd. Dat wordt ziekmelden.

Ik ga op de bril zitten en maak met mijn handen een steun voor mijn hoofd.  'Waarom moet ik het altijd verpesten', zeg ik iets te hard. Voordat ik dat kan beseffen hoor ik al geluid uit een kamer komen, en nog geen 5 seconden later gaat er een deur open. Roel. 'Matt was jij dat?' Vraagt hij slaperig. Het ziet er grappig uit, met zijn verwarde haar. 'U-uh ik had een nachtmerrie, sorry'. Lieg ik snel. Ik hoop dat hij door het donker de krassen op mijn arm niet ziet. 'Hmh, weet je het zeker?' Kut, waarom heeft hij altijd alles zo goed door. Ik knik. 'Ga maar slapen Roelie, sorry dat ik je wakker hebt gemaakt', zeg ik als poging het gesprek af te kappen. 'Maakt niks uit, slaaplekker maatje'. Hij draait zich om en verdwijnt zijn kamer weer in.

Ik zucht diep, en opgelucht. Dat had veel anders kunnen aflopen, bedenk ik me. Mijn hart klopt hard in m'n keel en ik heb moeite om weer rustig te worden. Als ik naar mijn handen kijk besef ik dat ik tril, en niet een beetje. Langzaam sta ik op, en loop terug naar m'n kamer. Als ik de deken opensla, en ga liggen, voel ik dat het bed nog warm is van 5 minuten ervoor. Dat geeft een knus gevoel. Ik trek de deken over me heen en tik nogmaals op mijn telefoon. 2:53. Maar die cijfers trekken mijn aandacht niet, want onderin beeld zie ik een appje.

~Raoul: Als er iets is mag je het zeggen maatje, gn

Ik verstijf. Het appje is van 1 minuut geleden. Zou hij dan toch mijn arm hebben gezien? Nee, dat kan niet. Het was pikdonker en ik zag zijn gezicht niet eens. Ik staar naar het appje als het scherm weer op zwart springt. Piekeren heeft geen zin, ik kan beter gaan slapen. Ik ga met mijn handen door m'n gezicht. Huh, ze zijn nat. Godverdomme, huil ik weer. Ik probeer aan leuke dingen te denken om het te laten stoppen, maar het wordt alleen maar erger. 

Waarom huil ik dan?? Misschien door het appje. "als er iets is mag je het zeggen maatje". Is er wel iets? Geen idee. 

Voor de derde keer tik ik op het scherm van de telefoon. 3:01. Ik wacht tot hij uitspringt en draai dan op m'n zij. Ik probeer m'n ademhaling onder controle te krijgen. Het lijkt redelijk te lukken. Langzaam val ik in slaap. 

"Je bent niet goed genoeg Matthyas. Je bent teveel voor mensen. Je bent een aandachtszoeker. Mensen hebben last van je. Je hebt geen vriendin, als enige. Daar zal vast een reden voor zijn, niet? Niemand wil jou, dat is de reden. Doe er wat aan. Stop met aandacht vragen Matthyas. Stop ermee. Niemand zit op jou en je gedrag te wachten."

Helemaal niemand. 

Ik schrik wakker. De deken is op de grond gevallen. Ik ben buitenadem en tril. Over mijn wangen voel ik de tranen stromen. Ik leg mijn hand op m'n borst, doorweekt van het zweet. Is het waar? Is het waar dat ik teveel ben? Ik probeer rustig te worden door druk te zetten op mijn borst, maar het wordt alleen maar erger. Ik heb geen idee hoe laat het is, en of de jongens al wakker zijn. Ik heb de kracht niet om op mijn telefoon naar de tijd te kijken, en laat me naar achter vallen. Nog steeds doet ademen pijn, maar ik voel het wegtrekken. Als de pijn helemaal weg is pak ik voorzichtig mijn telefoon. 7:56, geeft het ding aan. Ik kan net zo goed opstaan nu, slapen lukt toch niet. ik stap uit bed, knip het licht aan en loop naar de kast. Ik zie mijn eigen weerspiegeling in de spiegel op de kast. Dikke, rode ogen met gigantische wallen, doorweekte wangen, levenloze blik. Ik loop naar de badkamer en was mijn gezicht. Dat is al beter, maar nog steeds blijf ik die levenloze blik uitstralen. 

Ik ga weer op de wc-bril zitten. 'Maar wat is er dan?' Vraag ik mezelf hardop af, dit keer zonder dat iemand het hoort. Ik kan mijn eigen vraag niet beantwoorden. Ik heb werkelijk geen idee. Waarschijnlijk heb ik gewoon een slechte dag, net zoals iedereen die wel eens heeft. 

Als ik beneden komt dringt de geur van spek en ei door mijn neus. 'Lekker Roelie', zeg ik als ik hem zie staan. Hij glimlacht. Gelukkig begint hij niet over vannacht. Mijn gedachten dwalen er naar af als ik gelukkig de vrolijkste stem uit het huis hoor. 'Heyyy, lekker geslapen mannen?' Robbie. Zal ik liegen? dat lijkt me wel het beste idee. 'Ja hoor, jij?' Hij knikt. 'Zin in de wedstrijd zo?' Kut, helemaal vergeten. 'Hmh' zeg ik voorzichtig. 'Wat doe je aan Rob?' Vraag ik voorzichtig. 'Het is koud, dus ik denk een T-shirt met lange mouwen en daarover het voetbalshirt. Hoezo?' Yes, denk ik. Ik kan meedoen, als ik dat ook aandoe. 'Oh nee gewoon', zeg ik nonchalant. 'Jij?' Vraagt hij nu ook. 'Ja ik denk ik ook.'

Nou dit was t eerste hoofdstuk, er komt zeker meer en hoop dat jullie het een beetje leuk vonden<33