Ik verdrink in mezelf

Paniekaanval

Matthy's POV:

Wat? Ik denk dat ik nog half slaap, want ik heb toch echt verstaan dat Robje zelfmoord heeft gepleegd. 'Wat?' Vraag ik dus toch maar. Bij alle drie de jongens die voor mijn neus staan rollen de tranen over hun wangen. Ik snap het niet, zou ik het toch goed verstaan hebben? Roel legt een hand op mijn been. 'Matt, luister ja? Onderbreek me niet. Dan vertel ik het hele verhaal.' Zegt hij zacht. Ik knik, en begin steeds meer te stressen, aangezien Rob nog steeds niet tevoorschijn is gekomen.

'Robbie had het zwaar. Hij sneed zich elke dag, en dacht veel over zelfmoord na. Hij miste je, hij miste je zo enorm. Hij kon praktisch genoeg niet zonder jou leven. Rob bleef vechten. Hij bleef hoop hebben dat je terecht zou komen, en hij jou weer in zijn armen kon sluiten. Hij had pijn, en hield het allemaal maar net vol. Hij maakte geen video's meer, puur omdat het hem aan jou liet denken. Hij sliep in jouw bed, en huilde zichzelf twee maanden lang elke avond in slaap. Toen stierf Jamie na een maand, en werd hij mentaal nog verder de oneindig diepe kuil in gestampt. Het was alsof hij zonder zwemvest in de oceaan dreef, zonder mensen om zich heen, en zonder overlevingskans. Maar hij hield zijn gezicht boven water, voor jou. Hij bleef geloven, tot jouw bloed onder een brug werd gevonden. Hierdoor werd de kans nihil dat je nog leefde, en dat was de druppel voor Rob. Wij zaten alle drie op te nemen, en Koen zou even met Rob gaan praten, omdat hij het nogal vaak over opgeven had. Toen hij beneden kwam lag Rob daar, in het midden van de kamer, in jouw grijze trui, die inmiddels donkerrood gekleurd was, met het broodmes naast zich. Hij had het gedaan, hij was onderweg naar jou, en Jamie. We wisten dat hij gelukkiger was zo, dus het was goed. Hij had teveel pijn om bij ons te blijven, en hij heeft zijn uiterste best gedaan. De begrafenis kwam, en we hebben alle drie een mooi woordje voor hem gedaan, en zelfs jij was erbij. Alleen had Rob zes dagen moeten wachten. Zes dagen had hij nog moeten vechten, of hij had bij jou kunnen zijn. De begrafenis was vanochtend. En zes dagen geleden heeft hij de laatste hap adem genomen. Zes dagen geleden.'

De tranen stromen over mijn wangen, en ik kan het elk moment uit gaan schreeuwen. Robje is gegaan voor mij?? Ik hoor daarboven te zijn, en Robje hier. Hij is gegaan omdat hij dacht dat ik daar was, en nu kan hij niet meer terug. Dan wordt het me teveel. Ik val schreeuwend op bed. Ik schreeuw, maar echt hard. Ik krijs, ik huil, ik schreeuw, ik lijdt, ik jammer, ik doe alles. Ik voel mijn ogen wegdraaien en mijn adem onregelmatig worden. Voor ik er erg in heb zit ik midden in een paniekaanval.

Het is een ander soort paniekaanval dan normaal, ik weet dat ik in een paniekaanval zit, en ik weet de oorzaak. Ik kan alles nog zien en horen, maar ik kom er niet uit. Normaal krijg ik mezelf rustig door op mijn borst te duwen, maar ik krijg mijn handen niet eens opgetild. Ik heb nu echt hulp nodig, want hier ga ik mezelf niet uitkrijgen. Ik heb Robje nodig. Robje kreeg me altijd uit een paniekaanval, hoe heftig ze ook waren. Hij hoefde alleen maar mijn hand te pakken en in mijn oor te fluisteren dat het allemaal goed kwam. Maar zijn afwezigheid is precies de reden dat mijn ademhaling het bijna opgeeft. Help, alsjeblieft.

Milo's POV:

Kut, ik moet iets doen. Jiska had vroeger regelmatig paniekaanvallen, en ik wist haar altijd rustig te krijgen, dus ik ga precies hetzelfde doen als vroeger. 'Matthy, ik ga druk zetten op je borst, en probeer mee te ademen in dat ritme.' Zeg ik rustig. Rustig blijven is the clue, anders wordt hij ook alleen maar gestrester. Ik plaats mijn handen op zijn borst en duw even hard, dan laat ik los. Ik herhaal het een paar keer, hierdoor is Matthy gedwongen op dat tempo te ademen.

Het werkt, hij begint langzaamaan weer normaal te ademen. Hij trilt wel nog steeds, en de tranen blijven maar komen. Ik haal mijn handen van zijn borst en plaats ze op zijn jukbeenderen. Ik wrijf met mijn duim op en neer, dwars door zijn tranen.

'Goed gedaan maatje, heel goed gedaan. Ik ben trots op jou. Het is goed. Huil maar.'

Matthy kijkt me aan, het is net alsof hij regelrecht mijn ziel in staart. 'H-h-het is geen g-g-grap toch?' Fluistert hij. Een door mij verloren traan drupt vredig op zijn wang, aangezien ik nog steeds boven hem hang. 'Sorry maatje..' Fluister ik terug. Meteen worden zijn wangen weer bedekt met tranen.

Ik laat me naast hem op bed zakken en pak zijn hand. Of ik bang ben dat hij weer in een paniekaanval terecht komt? Zeker weten. Of ik er alles aan wil doen om dat te voorkomen? Zeker weten. Paniekaanvallen zijn heftig, en energie slopend, vooral die van Matt. Matthy's brein zit gewoon vol, en dat kan er alleen uit doormiddel van een paniekaanval. Maar ik denk dat hij ze ook kan ontwijken door erover te praten. En ook al is praten niet Matts sterkste kant, ik geloof dat het hem lukt.

Ik blijf regelmatig druk zetten op zijn borst, en ik blijf over zijn hand wrijven. Langzaam ontspant hij. Het trillen, en raar ademen, gaat over in snikken. Snikken tegen mijn borst, terwijl ik over zijn rug aai. Ik weet best dat hij nu honderd keer liever tegen Rob aan had gelegen, maar hij heeft op dit moment gewoon de aanraking nodig. Van mij, in dit geval. 'Huil maar maatje, laat het er maar allemaal uit. Je bent veilig. We letten op jou, en dit gaat niet nog een keer gebeuren.' Fluister ik zachtjes. Dit heeft als oorzaak dat Matthy's snikken overgaan in zacht huilen, maar daar is alles behalve iets mis mee. Zoals Rob altijd zei:

"Geef je emoties te ruimte, anders vreten ze je vanbinnen op, en dan blijft er niet veel van je over."

Heyy, ben ik weer:) Jullie zijn zo lief omg, het wordt zo goed gelezen<3 Ik wil alleen maar even zeggen dat ik het schrijven steeds leuker begin te vinden, en ik het het liefst 24/7 zou doen, maar school killt die wens:)
Ik ben best trots op dit hoofdstuk, nou ja dat hihi
Doeiii kusjess