Ik verdrink in mezelf

Spoorloos..

Robbie's POV:

Het is een dag nadat Matt zijn enkel gebroken heeft. (Even tussendoor, een dag nadat ik het deel had gemaakt dat Matthy zijn enkel brak zette hij op zijn insta verhaal dat hij misschien zijn enkel gebroken had dat vond ik eng hahaah) Ik ben vannacht bij hem gebleven, na de operatie. Tot nu toe gaat het goed met zijn enkel, en lijkt hij keurig te herstellen. Hij ligt nu op bed, op zijn telefoon te kijken. Hij kan helemaal niks, niet lopen, niet opstaan en zelfs niet anders gaan liggen. Zijn onderbeen is helemaal ingegipst. 

'Matt?' Vraag ik zacht. Hij kijkt op van zijn telefoon. 'Hmh?' 'Hoe voel je je?' Hij kijkt me een beetje verward aan. 'Prima, hoezo?' Ik haal mijn schouders op. 'Oh gewoon.' Hij glimlacht en gaat weer door op zijn telefoon. Zou hij het wel fijn vinden dat ik hier ben? Zou hij niet liever hebben dat ik weg ga? Zit hij wel op me te wachten? Rob stop met overdenken, onderbreek ik mijn eigen gedachtes. 'Matt?' Vraag ik voor de tweede keer. Hij kijkt weer op. 'Vind je het goed als ik even terug ga naar huis? Dan ben ik vanavond weer hier.' Hij knikt. 'Tuurlijk! Je hoeft hier niet te zijn hè!' Ik glimlach naar hem. 'Oké, tot vanavond Mattje.' 'Tot vanavond Robje.' Ik pak mijn tas, en loop de kamer uit.  

Ik graai in mijn jaszak, opzoek naar de sleutel. Als ik hem heb gevonden steek ik hem in het gat van de deur, en stap het huis binnen. 'Hey mannen!' Geen antwoord. Ik trek de deur achter me dicht, laat mijn tas op de grond vallen en loop de trap op. 'Jongens?' Ik check alle kamers in het hele huis, maar niemand. Vreemd, er is altijd wel iemand thuis. Ik plof op de bank en open mijn telefoon. Ik ga rechtstreeks naar wattsapp en klik op Matthy's naam. "Hey Mattje, hoe gaat het? Als je wilt dat ik kom moet je het zeggen, dan spring ik meteen in de auto. XX"  Verzenden. Vrijwel meteen worden de vinkjes blauw, maar hij antwoordt niet. Hij antwoordt ook niet na een minuut, niet na 5 minuten en niet na 2 uur. Raar. Zal ik maar gewoon weer naar hem toe? Ik twijfel. 

Dan hoor ik de voordeur opengaan. 'heeeyy'. Klikt het vanuit de gang. 'yoo', antwoord ik. Het klinkt als Raoul, maar het zou ook best Milo kunnen zijn. Het maakt me niks uit, er is tenminste iemand. Ik hoor hem dichterbij komen, Raoul. 'Heyy', zeg ik nog een keer. Hij ploft naast me neer op de bank. 'Waar was je?' Vraag ik meteen. 'Bij Matt!' Ik kijk verbaasd. 'Dat kan niet, toen ik thuis kwam van Matt was al weg.' Hij grinnikt. 'Ik zag je wegrijden en zwaaide, maar je zag me niet omdat je mee aan het zingen was op de muziek.' Ik kijk hem aan en moet lachen. 'Serieus?' Hij knikt, en een paar seconden later liggen we allebei in de slappe lach. Als we uitgelachen zijn ga ik 2 biertjes halen. 

Het is een uur later, en ik besluit terug te gaan naar Matthy, dat had ik beloofd. Ik neem afscheid van Raoul, stap in de auto en rijd weg. Als ik bij het ziekenhuis aankom, en bij de balie wacht, zie ik dat er mensen in paniek zijn. Ik besluit een stapje achteruit te doen en even te wachten, dat van mij heeft geen levensbelang. Dan komt er na een paar minuten een vrouw naar me toe. 'Hallo, wat kan ik voor u doen?' Vraagt ze vriendelijk. 'Ik kom voor Matthyas het Lam.' Antwoord ik haar. Ze is stil. Ik kijk haar verwachtingsvol aan. 'Ik wil graag weten in welke kamer hij ligt.' Voeg ik er dan maar aan toe. Matt heeft me vanochtend verteld dat hij vaak moet veranderen van kamer, vanwege onderzoeken ofzo. De vrouw knikt. 'Uhh..' Wat heeft zij? Zeg het gewoon! 

'W-wij weten niet waar meneer het L-Lam is..' Ik kijk haar verbaasd aan. 'Wat? Staat er niet in het systeem naar welke kamer hij is gebracht?' De vrouw kijkt naar de grond. 'D-dat is het niet..' Ik begin er genoeg van te krijgen. 'Waar is hij?!' Zeg ik een beetje boos. 'M-meneer is spoorloos v-verdwenen.' Brengt ze langzaam uit. Ik staar haar aan en merk dat mijn mond open zakt. 'Spoorloos verdwenen??' Ze knikt. 'Hij lag in kamer 16, al zijn spullen liggen daar nog, maar hijzelf..' Ik staar voor me uit. Matt is spoorloos verdwenen? 'Hij kan helemaal niet zelf weg! Hij kan niet eens zelf anders gaan liggen!' De vrouw knikt begrijpelijk. Wij weten het ook niet meneer, we zijn er een uur geleden achter gekomen, toen we hem zijn pijnstilling wilden brengen..' Nog steeds staar ik haar aan. 'M-mag ik op kamer 16 kijken?' De vrouw knikt. 

Ik loop er heen en merk aan mezelf dat ik tril. Langzaam begin ik wazig te zien. Niet nu een paniekaanval krijgen Rob, dit is niet het goede moment. Ik ga even zitten in de hoop de aanval te voorkomen, en ja hoor, na een paar minuten zie ik weer helder. Als ik bij kamer 16 aankom en de deur open duw, zie ik dat er 2 dokters in de kamer staan. Ik begroet ze, en zij mij. 'U hoort bij meneer het Lam?' Ik knik zacht en kijk de kamer rond. Het lijkt wel of er gevochten is, en ik zie wat bloedspetters op het bed. Het dringt nog niet echt tot me door dat hij echt weg is. 'Wat bent u precies van Matthyas?' Vraagt een van de dokters. 'Dan zet ik u in het systeem.' Ja, wat ben ik eigenlijk van Matthy? 'V-vriend.. Geliefde..' Bang voor hun reactie kijk ik ze aan. Hij knikt kort en noteert wat. Gelukkig gaat hij er niet op in. 'We hebben al contact opgenomen met de politie, die zijn onderzoek aan het doen. 'Hmh', verlaat mijn mond. Ik ga op het bed zitten, terwijl ik het bloed probeer te ontwijken. Ik strijk met mijn vinger over de bovenkant van het kussen. 'Ik had hier moeten blijven, dan was er niks gebeurd.' Zeg ik, zonder dat ik er erg in heb. 'Nee, het is absoluut niet uw fout uhh..' 'Robbie.' Maak ik zijn zin af. Hij knikt en steekt zijn hand uit. 'Ik ben Bart.' Ik pak zijn hand uit en knik. De andere dokter, met het blonde haar schudt mijn hand ook. 'Tim.' 'Komt het goed? Gaan ze hem vinden?' Vraag ik zacht. Wat is dat nou voor vraag, dat weten zij toch niet, zeggen mijn gedachten. 'Natuurlijk meneer, hij is gewoon hier in de buurt waarschijnlijk, aangezien hij niet kan lopen, en de politie is er druk mee bezig.' Zegt Tim. Ik knik kort. Toch voelt het als mijn fout.

"Was ik maar hier gebleven..."