Ik verdrink in mezelf

Hij heeft het echt gedaan

Koens POV:

Eindelijk die kut video af. Ik kan me echt totaal niet concentreren, maar het is gelukt. Ik hoor Milo's stem nog door het huis galmen, dus hij is duidelijk nog niet klaar. Ik ga maar ff naar Roel denk ik. Ik spring uit mijn stoel en wandel naar de kamer van Raoul. Als ik aan kom, klop ik netjes op de deur en wacht op een "ja" voor ik naar binnen loop. Zo te zien is hij ook net klaar. 'Heyy Koentje. Hoe is het?' Ik haal mijn schouders op. 'Kan beter, maar heb in ieder geval die video af.' Hij glimlacht. 'Ben trots op je maatje. Maar maak jij je ook zo'n zorgen om Rob?? Gister zei hij dat het niet lang meer zou duren voor hij opgaf..' Ik kijk verbaasd, dat hebben ze me nooit verteld! 'Ik ga wel ff met hem praten anders oké?' Roel knikt. 'Hij is beneden volgens mij, tot zo!'

Als ik de trap afloop bekruipt me een onderbuik gevoel, iets dat ik nog nooit gevoeld heb, maar het voelt niet goed. Ik loop de hoek om, de kamer in, en blijf stokstijf staan.

Binnen 0,01 seconden stromen de tranen over mijn wangen. Robbie, totaal levenloos, donkerrode trui, die toch echt eerst grijs was, met het grote broodmes naast zich. Hij heeft het gedaan. Hij heeft gedaan wat hij al 2 maanden zegt. 'NEEEE.' Ik stort me naast hem op de grond en pak zijn pols. Niks. De tranen zijn niet meer te stoppen, het is te laat. Robbie is dood. En wij hebben hem niet tegengehouden, zoals we al die tijd hebben beloofd. Ik schreeuw, ik gil, en ben inmiddels doorweekt van mijn eigen tranen.

Ik laat zijn pols los en storm naar de kamer van Milo. Hij schrikt van hoe hard ik zijn deur opentrek en draait zich om. 'Maat wat is er?' Daar sta ik dan, met kletsnatte wangen, en nu moet ik ook nog gaan vertellen dat Rob dood is. 'R-r-rob.' Snik ik. Milo is meteen wit en komt naar me toe lopen. 'Zeg dat het niet waar is. Zeg dat hij het niet heeft gedaan Koen. Nee.' De tranen stromen over zijn wangen. 'Sorry.' Ik zak op de grond en huil. Ik huil hard, zo hard heb ik nog nooit gehuild. Milo staat nog steeds boven me, hij bijt op zijn lip om het niet uit te schreeuwen. Tranen stromen met volle teugen over zijn wangen, en druppen op de grond. Dan komt Roel binnen. 'Wat is er aan de hand?!' Vraagt hij gestrest. 'HIJ HEEFT HET GEDAAN ROEL. ROB. ROB IS DOOD. ROB IS.. dood.' Schreeuw ik. 'Nee. Nee dat is een fout. Nee je hebt verkeerd gekeken.' Fluistert hij, terwijl hij wit wegtrekt. Ik schud mijn hoofd. 'S-sorry.' Roel staart me aan. 'NEE ROB NEE NEE DAT KAN NIET.' Schreeuwt hij, terwijl de tranen uit zijn ogen druppen. Dan rent hij naar beneden, wij rennen achter hem aan. Roel staat aan het voeteneind van Rob. Hij staart naar het lichaam, het lichaam waar geen greintje leven meer in zit. Nu gaat ook Milo, als hij het lichaam ziet stort hij op de grond. Hij zegt niks, hij huilt alleen. Hij huilt hard, je kan het meer schreeuwen noemen. Hij schreeuwt het uit van de pijn. Wij hadden hem moeten helpen, en we zijn gefaald.

Raouls POV:

Ik kan het niet geloven. Ik wil het niet geloven. Ik droom, dat kan niet anders. Dan kom ik uit mijn trans. Tientallen tranen ontsnappen uit mijn ogen terwijl ik bij Robbie's hoofd kniel. Voorzichtig ga ik met mijn vinger door zijn haar. De andere 2 komen achter me staan. Het is doodstil, op het snikken van ons alle 3 na. Hoe kon hij dit nou doen? We kunnen ze toch niet allebei missen? Een traan drupt op het voorhoofd van Robbie. 'Z-z-zal ik voor het idee de ambulance b-bellen?' Vraagt Koen snikkend. Milo en ik knikken zacht. Miel loopt naar de tafel, waar zijn telefoon ligt, en typt met trillende vingers 112 in. Hij zet hem op luidspreker, en na een paar keer over gaan wordt er opgenomen.

'Hallo met 112 alarmcentrale, waarmee kan ik u van dienst zijn?' Milo neemt even diep adem voor hij begint met praten. 'O-onze vriend h-heeft z-z-zelfmoord gepleegd.' Zegt hij kortaf, terwijl hij wat tranen wegveegt. 'Weet je wat de reden hiervoor was?' Vraagt de vrouw. En zo heeft Milo na 10 minuten het hele verhaal uitgelegd. Na 10 minuten proberen huilen in te houden, en na 10 minuten toch wat traantjes verliezen heeft hij het verhaal kunnen vertellen. Koen en ik hebben nog steeds allebei een van Robs handen vast, en we zijn zeker niet van plan die los te laten. 'We laten een ambulance naar jullie huis komen, om hem naar het ziekenhuis te brengen, en te kijken wat wij nog voor jullie kunnen betekenen.' Zegt de vrouw vriendelijk. 'Hmh', zucht Milo. Dan wordt de verbinding verbroken.

Milo komt bij ons zitten, en friemelt een beetje aan Robbie's haar. 'Ik ben trots op je Rob. Je hebt gedaan wat je kon.' Zeg ik, terwijl de tranen maar blijven komen. Zo blijven we wel een kwartier zitten. Een kwartier lang heeft niemand iets gezegd. Een kwartier lang proberen we alle 3 te beseffen wat hier is gebeurd.

Milo's POV:

De bel gaat, en ik laat het donkerbruine haar los. 'Ik ga wel.' Ik neem een flinke teug adem en loop naar de deur. Als ik hem open doe staan er 2 man ambulance medewerkers. 'Gecondoleerd.' Zegt de eerste. Ik glimlach flauwtjes en laat de mannen naar binnen. Als de mannen binnenkomen geven ze eerst ook Koen en Raoul een hand, met de zelfde mededeling als dat ze mij net in de deurpost gaven. 'Wij nemen meneer van de Graaf mee naar het ziekenhuis, maar er is plek zat voor jullie alle 3 in de ambu, dus als jullie willen?' Snel knikken we alle 3. We blijven bij hem, en daar gaat niemand verandering in brengen.

Eerst zou ik schamen voor de hoeveelheid tranen die ik in een middag ben kwijtgeraakt, maar het kan me geen bal schelen. Rob is dood, en dan heb je het recht om een zwembad leeg te huilen. Als Robbie wordt opgetild door de 2 mannen valt er iets uit zijn zak. Zonder twijfel pak ik het op. Het is een briefje, voorzichtig vouw ik het open.

"Sorry. Echt sorry. Ik kan niet meer, maar als jullie dit lezen heb ik rust aan mijn kop. Ik ga Matt en Jaim achterna, maar waag het niet het zelfde te doen. Jullie verdienen een lang leven. Met kinderen, en een pensioen. Voor mij houdt het hier op, maar ik vond het geweldig met jullie. Echt geweldig. Let goed op elkaar, want voor je het weet is het te laat. Ik kijk met trots op jullie neer vanaf boven. Ik hou van jullie.

Dikke knuffel, Rob."