Set fire to the rain Chanchang

Bölüm 7

İyi okumalaaarr 😽

˚ ༘♡ ⋆｡˚

Sanırım yolculuk boyunca Changbin'e ters ters baktığım için eve girer girmez beni kolumdan tutup çalışma odasına getirdi.

"Niye evine ateşler salmışım gibi bakıyorsun bana?"

"Sen niye yalan söylüyorsun küçücük çocuğa?" Sorduğum soru ile hafifçe sırıtıp kolumu bıraktı. "Yalan mı ne yalanı? Ben hiçbir şey yapmadım."

Üzerine doğru bir adım atmam ile elini belime atması ve kalçamı masaya yaslaması bir oldu. Arkadaş ben bu herife bir adım yaklaşsam herif belimi tutuyor anında. "İyi alıştın sen." dedim gözümle ellerini işaret ederken. Sırıttı. "Alıştıran utansın?"

"Sorun da tam olarak burada şizofren herif seni alıştıran yok?" Neye gülüyor bu? Ellerimi göğsüne koyup ittim ama belimi daha sıkı tutmaya başladı. "Sana gerçekten yaklaşılmıyor ya. Herkese karşı böyle misin sen? Uzaklaşsana."

Dilini damağına vurarak beni reddettikten sonra başını boynuma gömdü. Başını kaldırdıkça dudağı boynuma, kulağımın altına değiyordu. Fısıltıyla karışık derin sesi kulaklarımda dans etti. "Kimseye bu kadar fazla yaklaşmam ama sen... Sen beni çekiyormuşsun gibi hissediyorum." Yanmışsın sen koçum hayırlı işler. Bu arada bir sıcak bastı ya.

"Seni çekiyor muyum?" diye sordum kalbim göğsümü adeta döverken.

Derin bir nefes aldı, tüylerim diken diken oldu. "Hmhm, sana çekiliyor gibi hissediyorum." Belimdeki elini yavaşça indirip kalçamın üstüne getirdiği an onu tekrar ittim. Ulan namusumuzla anne de olamıyoruz ya. İtiyorum gitmiyor da bu.

"Önceki hayatında vakumlu süpürge falan mıydın Changbin bıraksana."

"Hoşuna gitmiyor mu?" Salak mısın cep boy bu herkesin hoşuna gider. Yine de başımı sağa sola salladım. "Hareketlenme bile olmuyor." dedim yüzüme yerleştirdiğim pis bir sırıtış ile.

"Anne olarak beni emzirirsen bir hareketlenme oluyor mu, olmuyor mu görürüz."

"Anan emzirsin seni!" Onu sertçe ittirip resmen koşarak odadan çıkıp kendi odama girdim. Sırtımı kapıya yaslarken hızlı hızlı nefes alıp veriyordum. Kafayı yemiş! İkidir beni emzir diyor kesinlikle kafayı yemiş!

"Minhoş mutfaya giyince çıkayıy hep biy mucişe!" Ah, Akira'nın yemek saati gelmiş sanırım. "Akiya mutfaya geliy ve yey hep biy mucişe!'

"Annem ve bâbâm da yemeye gelip yemeli biy mucişe!"

Nefeslerimi düzene soktuktan sonra üstümü başımı düzeltip dışarı çıktım. "Minhoş şizin uşayınız deyil biy daha da yemek yapamaş oynayacayız biz. Gelşenize aytık!"

"Akira, bağırma oğlum geliyoruz işte." Bir süre susar mısın lütfen mafya bozuntusu?

"Anne!"

"Geliyorum!"

Mutfağa girip Minho'ya selam verdikten sonra Akira'nın yanına oturdum.

"Afiyet olsun." diyerek gülümsedi ve üzerindeki önlüğü çıkardı. "Minhoş Şungie'nin yanına gidiyoy hihihi!"