CHAPTER 21

3.4K 67 6
                                    

PAGKARATING ni Ryo sa hospital ay kaagad siyang lumabas sa kaniyang kotse. Lakad-takbo siyang pumasok dito saka dumeretso sa information desk.

"Nurse, saang kuwarto dinala iyong pasyente galing sa aksidente ngayon-ngayon lang?" nagmamadaling tanong niya rito.

"Kaano-ano mo siya, Sir?" Nahimigan niya nang paglalandi ang boses ng Nurse. Kinagat pa nito ang kaniyang pang-ibabang na animo'y inaakit ang binata.

"Just tell me where the fuck his room! Stop flirting with me, bitch! Do your job!" he said irritatedly.

"N-Nasa emergency room, Sir." With that, Ryo immediately run went to the emergency room.

Nang makarating siya roon ay kaagad siyang sumubok pumasok ngunit pinigilan siya ng mga nurse na naroon.

"Let me in!" he yelled. He already inside the room but he can't go near at John's body. Hindi niya makita nang maayos ang mukha nito.

Nililinisan ng doktor ang mukha nito na madugo. Wala na ang mga basag na salamin ng kotse na tumarak sa mukha nito.

Naalarma ang lahat nang tumunog ang life machine. Hindi na narinig pa ni Ryo ang ingay mula sa Doktor at mga Nurse. Tanging kay John at sa matunog pa rin na life machine ang atensyon niya. Hindi alam ni Ryo kung ano pa ang ginagawa ng mga ito. Nang tumigil ang mga ito sa ginagawa ay narinig ni Ryo ang mga kataga na ikinawasak ng puso niya. Katagang narinig niya noong namatay ang kinikilala niyang ina. Katagang dahilan kung bakit nagraragasa na naman ang mga luha niya.

"Time of death, 11:45AM." Mga katagang nagpawasak sa mundo ni Ryo.

Nakita niyang tinakpan na ng Doktor ang buong katawan at mukha ng mahal niya.

"Sorry for the lost," the Doctor said then tapped his shoulder and leave.

Tanging siya na lamang ang nasa loob ng kuwarto. Dahan-dahan siyang lumapit dito pagkatapos ay hinawakan ang wala ng buhay na katawan.

He hugged it while he was letting his tear pouring from his eyes down to his cheeks and fell on the blanket that was covering John's cold body.

"L-Love, why?" he uttered, sobbing. "P-Please wake up. P-Please, stop joking." His voice cracks.

Sana hindi niya ito hinayaang umalis. Sana niyakap niya ito nang sobrang higpit para hindi ito nakawala. Sana. Hanggang sana na lang siya dahil wala na. Iniwan na siya nito. Naroon na ito sa lugar kung saan wala siya. Sa lugar kung saan walang sakit at walang manghuhusga. Sa lugar kung saan hindi niya na ito makikita, makakasama, at mahahagkan pa. Ang kanilang pinagsamahan ay magiging alaala na lamang niya.

"J-Just wake up and I promise, I will l-let you go. L-Love, please. K-Kapag nagising ka, hindi na kita k-kukulitin. Hahayaan na kitang bumalik sa Singapore at iwan ako. G-Gumising ka na riyan, Love. If you're just doing it because you're punishing me for thinking of selfishness, please stop already, Love. It's not funny anymore." He hugged the body so tight while his sobs became noisy.

Humahagulhol siya. Wala siyang pakialam kung may makarinig man sa kaniya. Sa ngayon, hindi siya natatakot na may makakita na mahina siya. Nagluluksa at nagdadalamhati siya sa pagkawala ng kabiyak ng puso niya.

Sa kaiiyak niya hindi niya na napansin pa ang pagbukas ng pinto ng kuwarto.

"Ryo, what are you doing here?" Ryo heard a familiar voice.

"Love, minumulto mo na ba ako? If yes, I'm happy. Please hug me. I wanna feel your hug. Please hug me tight." He still hugging the cold body and was still sobbing.

Napangiti si Ryo nang maramdaman niyang may yumakap sa kaniya mula sa likod. It's familiar and it's calming. The ghost of the man he love was hugging him. He even felt his presence.

"I love you, Love. I'm really sorry," someone's uttered at Ryo's ear.

Napaayos si Ryo nang maramdaman na lalo pang humihigpit ang yakap nito sa kaniya. Kung kanina ay nakalapat ang kaniyang dibdib sa walang buhay na katawan, ngayon ay matuwid na siyang nakatayo. Lumingon siya sa likuran niya na naging dahilan para lumuwa ang kaniyang luhaang mata at malaglag ang panga.

"Love, are you for real!?" Ryo said, unbelievably.

"Yes, Love. I'm real." John chuckled.

"But why?" His eyes was still shocked as well as his jaw that still dropped.

"Let's go outside and I will tell you everything. Instead of mourning and grieving for the wrong dead person," John said, mocking. The way John acted, it is as if they don't have fought before the accident happened.

They went out from the hospital room and sat on the chair on the waiting area.

John started storytelling. Simula sa kung paano siyang hinarangan ng lalaki na akala ni Ryo ay siya hanggang sa kung paano siya nito sinuntok sa tiyan at hinaklit palabas ng kotse. Kung paano hinablot ng lalaki lahat ng gamit niya; ang selpon at wallet kung saan naroon ang ID niya at kung paano tinangay nito ang kaniyang sasakyan. Iniwan siyang hawak ang tiyan dahil sa sakit nang pagkakasuntok nito.

"He deserve to die for doing that to you," Ryo said after John storytelling.

John held Ryo's hand. "Love, no one deserve to die yet. Maybe that already his destiny and that's the way that God gave to get back his borrowed life."

"Sorry," Ryo said genuinely.

"It's fine. The important is I'm alive." John smiled at Ryo. They stood up in synced and hugged each other.

"Are you still gonna leave me?" Ryo said as he broke down their hug.

"Yes. Babalik pa rin ako sa Singapore." Yumuko si John. Tuloy pa rin ang alis niya. May gagawin lamang siya.

"Hindi na ba kita mapipigilan? Does my delicacy won't enough to make you stay?" Ryo asked, trailing the bridge of his nose.

"Nope. Let's go outside." John started to walk. Ryo followed him who has sad face.

He thought John will stay now that they already okay but he was wrong. He still leaving him.

Nang umalis sila sa hospital ay nag-joy ride na lamang sila. Kumain sa turo-turo. Pati street foods ay hindi nila pinaligtas.

They're enjoying each other's company. Ryo wants it to be memorable as this is the last time that they will see each other again. This is the last time that he will hold John hands, so he will enjoy it.

Pumunta ulit sila sa Sierra's Nature Park. Doon inubos nila ang kanilang oras na magkasama. Ang pamilyar na simoy ng hangin sa lugar ay nanunuot sa kawatan ng dalawa.

Exposed naman na sa buong tao ang relasyon nila kaya kahit ano'ng gawin nila ay wala na silang pakialam sa iba.

They went to the fountain and wish there.

Huli nilang pinuntahan ang lawa kung saan nagrereplika ang berdeng dahon ng mga puno at saka ang bughaw na bughaw na kalangitan.

As they sat at the bench that look like a middle side of the lake, they faced each other. Their lips pressed against each other. It was romantic and passionate kiss. All the love they have for each other was evident on their kiss.

***

Next is the last chapter na. Isang chapter and done na story ni John at Ryo. Thank you so much guys.

The Love They KeptWhere stories live. Discover now