The Love They Kept

CHAPTER 20

PAGKARATING ni Ryo sa kanilang bahay ay kaagad niyang iginarahe ang kaniyang kotse. Kaagad siyang umibis palabas dito saka pumasok sa bahay nila. Pagkapasok niya ay ang telebisyon kaagad ang napansin niya sa ingay nito dahil nakabukas ito at nasa channel kung saan puro balita lang sa loob ng bansa ang palabas.

Napadako ang tingin niya sa may hagdan. Napakunot ang kaniyang noo nang makita si John na may bitbit na maleta. Kabababa lamang nito sa hagdan.

"Love, where are you going?" He gave John a confusing looks.

"I will leave now, Ryo. And I'm breaking up with you. Let's stop this forbidden relationship. It's not good at all. They already bashing us," John said calmly.

"No. Love, please..." Ryo went near at John. He want to hug him but John just shove his hand away.

"Let's stop. Ayaw ko na. I'm planning to back in Singapore," John retorted and start walking.

"Please don't leave me, Love. I can't live without you. Paano ako?" Ryo's tears started to fell again.

Hindi niya lubos inaasahan na aabot sila sa ganito. Na matatapos ang masasayang araw nilang dalawa.

"Nabuhay ka nang wala ako, kaya alam kong kakayanin mo na wala ako," John uttered and made his steps going out of the house.

"Bakit ang dali sa 'yong iwan ako? Mahal mo ba talaga ako o 'yong init lang ng katawan at sarap na ibinibigay ko ang minahal mo? Why it's easy for you to let me go?" Ryo was sobbing but despite of it, he still delivered his words clearly.

"Mahal kita, Ryo. Mahal na mahal. Mahirap lang kalabanin ang mundo. Hindi tayo ang para sa isa't isa. Mahal natin ang isa't isa pero alam nating hindi puwede dahil mali. Maling-mali. Lalo na sa mata ng mga tao," John exclaimed and closed his eyes, controlling himself not to cry.

"It's not wrong. We were both adopted." Dahil sa sinabi ni Ryo ay napalingon si John sa kaniya.

"What?" ani John

"We're both adopted. My friends did investigate us and they found it. So our relationship isn't forbidden. We're not blood related. We don't even had a bond as nephew and uncle, instead we had a bond of a wild lover." From crying, Ryo was now smirking.

"I thought, I'm just the one who was adopted," John uttered.

Never came at John's mind that even Ryo was adopted. John was 5 years old when Ryo's mother parents adopted him. Kaya siguro hindi pa masyadong malinaw sa alaala niya kung sakali mang naampon na siya nang kinikilala niyang mga magulang, na nag-ampon din ang ina ni Ryo.

"Are you still gonna leave me?" Ryo suddenly asked.

"Yes. Kahit ano pa man ang totoo, sa mata ng lahat mali pa rin ang relasyon natin. I love you but I have to leave and let you go. Sorry." John started to walk.

Ryo got frozen. Akala niya kapag nasabi niya iyon ay hindi na ito aalis pa, pero nagkamali. Naglalakad na si John palayo sa kaniya.

He felt his cheeks getting wet. He was crying again. When he realized that John wasn't infront of him anymore, his sense back. He walks fast.

Naabutan niya si John na nilalagay na ang maleta sa likuran ng sariling kotse nito. Lakad-takbo ang ginawa niya para marating ito. Nang makarating siya sa katabi nito ay hinawakan niya ito sa kamay.

"P-Please, Love. D-Don't leave me. I-I can't." His voice cracked.

"Let me leave this place, Ryo. If you love me, let me go. Kung gusto mong mahusgahan ng ibang tao, huwag mo akong idamay," John coldly said and shove Ryo's hands away then turned his back at Ryo.

Mabilis na nakagalaw si Ryo. Kaagad na naabot ng kaniyang mga kamay ang likod ni John at niyakap niya ito nang mahigpit. Dahil sa medyo matangkad siya rito ay nagawa niyang pugpugin nang masusuyong halik ang likurang bahagi ng ulo nito.

"D-Don't leave me. P-Please..." Ryo continuously sobs. He wants John to stay with him. He's willing to protect him to those judgemental people and to their trashy words.

"Sorry. I don't love you that much to stay." Marahas na kinalas ni John ang kamay ni Ryo na nakayakap mula sa likuran niya. "Goodbye." John added as he went inside of his car. He start its engine and maneuvered it.

He loves Ryo so much but he don't want to receive more trashy words from those judgemental people. He wants to save himself and Ryo from them. He doesn't care if Ryo calls him selfish. What he did was for the sake of them.

As he maneuvering his car, the tears he was controlling infront of Ryo finally fell. He was sobbing, crying his heart out. What he did pained him too, not only Ryo. Both of them were in pain.

Napaupo na lamang si Ryo habang umiiyak. Nakayakap ang kaniyang mga braso sa kaniyang tuhod habang ang kaniyang mga luha ay mabilis pa ring dumadaloy mula sa kaniyang mata, pababa sa kaniyang pisngi na pumapatak sa kaniyang tuhod.

Walang kasing-sakit na makita ang taong mahal na mahal mo na lumalayo sa 'yo. Parang pinipiga ang puso ni Ryo habang tinitingnan ang papalayong sasakyan ni John hanggang sa tuluyan na itong mawala sa paningin niya na nanlalabo na dahil sa puno na ito ng luha.

Bakit? Iyon lamang ang katanungan na mayroon siya. Bakit ganito kasakit ang pag-ibig? Bakit ang samang maglaro ng tadhana?

He cries and cries then cries. Wala siyang pakialam kung nagmumukha na siyang uhuging bata kaiiyak. Hindi niya na nga alam kung ilang minuto na ang nakalilipas nang iwan siya ni John. Iyak lang siya nang iyak hanggang sa tuluyan na siyang maging manhid. Hindi niya naramdaman ang patuloy pa rin na pagpatak ng kaniyang mga luha.

Wala na rin siyang pakialam sa kaniyang paligid. Natulala na lamang siya habang lumuluha pa rin.

Hindi niya na nga rin narinig pa ang sunod-sunod na pagdating ng sasakyan ng kaniyang ama, mga kaibigan, at ni Lena.

"Tito si Ryo!" sigaw ni Lena. Bumalik na ito sa dating pananalita. Wala na ang arte bagaman naroon pa rin ang lipstick at sopistakadang kasuotan.

Siya ang unang lumabas sa sasakyan kaya nakita niya si Ryo na nakaupo sa lupa. Yakap-yakap ang tuhod at nakatulala. Kumikinang ang mata at pisngi nito kaya alam niyang umiiyak ang binata.

"Son," tawag ni Mr. Miller kay Ryo pero wala siyang natanggap na tugon mula rito.

"Ipasok natin siya sa loob." Hinawakan ni Xavier si Ryo sa kamay nito. Tumulong naman kaagad si Alphanzí para itayo ang kanilang kaibigan.

Nang maitayo nila ang binata ay kaagad nila itong pinagtulungan na maipasok sa loob ng bahay. Nang makapasok sila ay kaagad nilang pinaupo si Ryo sa couch na nakaharap sa television. Dahil sa nakabukas ito ay nakita ni Ryo ang balita.

"Isang aksidente ang nangyayari ngayon-ngayon lamang. Ayon sa mga nakasaksi, gumegewang ang isang itim na Porsche Panamera sa kalsada nang may isang truck ang sana'y mababangga nito pero siguro mabilis na nakabig ng may ari ng sasakyan ang manibela kaya imbis na sa truck ito bumangga ay sa puno iyon tumama. Dahil sa salamin ng kotse na tumarak sa mukha at mga dugo roon ng may-ari ay halos hindi na ito makilala. Tanging ID na lamang ang ginamit para makuha ang pagkakalinlan nito. John Ruiz ang pangalan ng may-ari ng Porsche Panamera. Kung sino man ang kapamilya nito, naidala na ang katawan nito sa pinakamalapit na hospital sa lugar kung saan naganap ang aksidente."

Dahil sa narinig ay kaagad na napatayo si Ryo. Malinaw sa pandinig niya ang sinabi ng reporter. Nagulat doon ang mga kasama niya dahil tulala siya kanina tapos biglang nakatayo kaagad.

Tumakbo palabas ng kanilang bahay si Ryo. Hindi niya pinansin ang pagtawag sa kaniya ng kaniyang mga kaibigan at ama pati ni Lena. Ang mahalaga sa kaniya ay mapuntahan kaagad ang hospital kung nasaan si John.

"Please hold on, Love. Wait for me," he uttered as he went inside of his blue BMW sedan.