The Love They Kept

CHAPTER 7

ALAS SINGKO palang nang umaga nang gumising si Ryo. Sinadya niya talaga na sa ganoong oras gumising dahil alam niya na tulog pa ang kaniyang tiyuhin. Ayaw niyang makita ito dahil baka hindi na naman kumalma ang alaga niya.

Nagmadali siyang maligo. Nang matapos ay kaagad na siyang nagbihis. Bitbit ang kaniyang atache case na naglalaman ng mga papeles na importante sa kaniya, lumabas siya sa kaniyang k’warto. Saka bumaba siya sa hagdan papunta sa sala.

“Ang aga mo yata, Ryo?” Ganoon na lamang ang gulat niya nang marinig niya ang boses ng kaniyang tiyuhin.

Pumikit siya nang mariin saka humarap na lamang sa kaniyang tiyuhin.

“I have tons of papers that needed to sign and some CEO’s task,” tugon niya.

“You should eat breakfast first so you could have energy. I already cooked our breakfast.”

Desidido talaga siyang iwasan ito dahil hindi niya na naman maipaliwanag ang kaniyang nararamdaman sa mga oras na iyon.

“Nah. Magkakape na lang ako sa company,” he said as he silently gritted his teeth.

“Okay, if that’s you want.” Kumibit balikat na lamang ang kaniyang tiyuhin.

Ryo nodded at his uncle then started to walk.

He stormed out at their door then he immediately went to their garage to get his car.

He sighed upon calming himself then hopped in his car. He starts its engine then maneuvered it.

“Damn this feeling. Fuck it!” He gritted his teeth.

Hindi niya talaga maintindahan ang kaniyang sarili. Kung bakit ganoon na lang ang nararamdaman niya kapag malapit sa kaniya ang kaniyang uncle.

As he maneuvered his car going in their company, he was calming his buddy down there. It easily got erected just feeling the presence of his uncle.

Sa dami ng puwedeng panigasan, sa tiyuhin niya pa. He knew that it was really wrong and forbidden. If somebody knows about what he was feeling, he know for sure that they will judge him.

He held the steering wheel tighly. Dinagdagan niya ang bilis nang takbo ng kaniyang kotse. May natanawan siyang bukas na café, gusto niya sanang huminto muna ngunit mas pinili niya na lang na huwag na.  Magpapatimpla na lamang siya sa kaniyang secretary ng kape.

Binagalan niya ang pagpapatakbo sa kotse niya nang dumarami na ang sasakyan. Inagahan niya na nga ang pagpunta sa kompanya para hindi siya maabutan ng traffic ngunit mukhang maaabutan pa yata siya.

Hininto niya muna ang sasakyan nang hindi umuusad ang mga kotse sa unahan niya.

Nang umusad ang mga sasakyan sa unahan niya ay kaagad na rin siyang nagpaandar.

NANG MAKARATING siya sa kompanya ay nagpark muna siya sa parking-ngan na para lamang sa CEO ng kompanya. Bitbit ang atache case na may lamang papeles ay bumaba siya sa kaniyang kotse.

Sabay-sabay siyang binati ng mga guard. Nang makatapak siya sa ground floor ng kompanya ay binati rin siya ng mga empleyadong naroon, na tinanguan niya lamang.

Mabilis niyang tinungo ang elevator. Pinindot niya ang open button ng elevator at nang bumukas na iyon ay kaagad na siyang pumasok. Pinindot niya ang floor kung nasaan ang kaniyang opisina. Ilang minuto lang ay bumukas na ang elevator sa tapat ng kaniyang opisina. Lumabas na siya at naglakad papunta sa pinto ng kaniyang opisina.

Binuksan niya na iyon at pumasok. Nakita niyang naroon na ang kaniyang sekretarya na si Avy. Nakita niyang maayos na ang suot nito. Desente na itong tignan. Hindi tulad ng dati na para na itong prostitute sa suot-suot nitong uniform.

“Good morning, sir Ryo.” Tumayo si Avy sa kaniyang inuupuan saka lumapit kay Ryo. “Sir, sorry pala sa nangyari noong nakaraan. Huwag niyo po akong tatanggalin sa trabaho. I really need this job.” Halata ang sensiridad sa boses ng dalaga.

“You acted like a prostitute as well as your clothes. I do not like seeing a girl like that. Give some respect to yourself.” He walks to his table and put the atache case there.

Nakasunod naman si Avy kay Ryo. “Promise sir, hindi ko na iyon gagawin. Hindi ako p‘wedeng mawalan ng trabaho. Ako lang ang inaasahan ng mga magulang ko.” Pagmamakaawa ng dalaga.

“Okay, you‘re forgiven. Just please, don‘t do it again,” ani Ryo saka umupo sa kaniyang swivel chair.

“I will, sir.” Avy’s eyes brightened. “Nga pala sir, wala kang meeting schedule ngayon, but tomorrow you have a meeting. Sunod-sunod iyon. I’ll just send the whole schedule to you later, sir.”

“Thank you, Avy. Hmm... maaari mo ba akong timplahan ng kape. Katulad lang nang binigay mo sa akin noong nakaraan,” aniya saka nginitian ang sekretarya.

“Sir, huwag kang ngingiti sa akin, namamasa ako eh.” Sinamaan ng tingin ni Ryo ang sekretarya kaya alanganin itong ngumiti sa kaniya. “Joke lang, Sir. Ang seryoso mo masyado.”

“You really want to get fired, huh,” pananakot ng binata.

“Nagbibiro lang naman ako, Sir.” Sinamaan ulit ni Ryo ng tingin si Avy. “Sabi ko nga magtitimpla na ng kape.”

Mabilis na lumabas si Avy sa opisina para timplahan na ng kape ang kaniyang boss.

Umiiling na nakatingin si Ryo sa pinto na nilabasan ng kaniyang sekretarya. Naisipan niyang palagyan ng coffee maker machine ang kaniyang opisina ng sa gayon ay hindi na mahirapan pa ang kaniyang sekretarya kapag gusto niya magpatimpla ng kape.

MAG-ISA na naman siya sa kaniyang opisina kaya ang imahe na naman ng kaniyang tiyuhin at lumalaro na naman sa kaniyang balintataw.

Ang pamilyar na init na lumulukob sa kaniyang katawan kapag nakikita niya ang kaniyang tiyuhin at lumalaro sa kaniyang isipan ay nararamdaman niya na naman. Sumisikip din ang kaniyang pantalon dahil sa dahan-dahang paglaki ng kaniyang alaga.

He cursed repeatedly as he trying his best to calm himself. He shut his eyes tightly and ruffled his hair roughly.

He opened his eyes when the door opened. Ang nakangiting mukha ng kaniyang sekretarya ang kaniyang nakita na iniluwa ng pinto. Bitbit nito ang kaniyang hinihinging kape.

“Here’s your black coffee without sugar, sir.” Inilapag ni Avy ang isang tasa ng kape sa table ni Ryo.

“Thank you,” he said in a hoarsed voice. Kakalunok niya ay namamaos siya.

Tumango na lang si Avy saka tumalima na papunta sa kaniyang p’westo.

Hinawakan ni Ryo ang hawakan ng tasa saka mabilis na hinihipan ang mainit na kape saka sumimsim doon.

“Thanks to this coffee,” bulong niya nang medyo kumalma na ang pagkalalaki niya.

***

After ilang months naka-update rin. Hope you like it, guys.