The Love They Kept

CHAPTER 18

KINAUMAGAHAN, maagang nagising si Ryo. Nakaligo’t nakabihis na siya ng kaniyang office attire. Alas sais na ng umaga kaya sigurado siyang gising na rin si John, kaya hindi na siya kumatok pa sa kuwarto nito at nagdederetso na lamang pababa sa hagdan.

Nang makarating sa sala ay nakita niya doon si Manang Melda na naglilinis.

“Good morning, Manang,” bati niya dito. Tumigil ito sa ginagawa saka tumingin sa kaniya.

“Magandang umaga rin, Senyorito. Maagang umalis ang Dad mo. Pupunta raw sa kompanya niyo. Ang tiyuhin mo naman nasa silid hapag-kainan na.” Maayos na hinawakan ni Manang Melda ang ginagamit niyang panlinis sa mga babasaging gamit.

“I see. Thank you, Manang,” aniya pa. Hindi na lamang nagsalita pa ang ginang. Bagkus ay itinuloy na lamang nito ang ginagawa.

Tumalikod na si Ryo kay Manang Melda saka maaliwalas ang mukha na naglakad siya papunta sa silid hapag-kainan kung saan naroon ang kaniyang tiyuhin.

“Good morning, Love.” Muntik nang mapatalon si John dahil sa biglang pagsalita ni Ryo. Kasalukuyan kasi itong nakatayo habang sumisimsim ng kape sa kaniyang tasa. Mabuti na lang ay nailayo niya kaagad iyon sa kaniyang bibig kaya hindi siya napaso.

Kakatapos lamang ni John mag-almusal. Nakatayo siya sa kaniyang kinauupuan nang kumakain siya. Ang tasa ng kape ay nasa kanang kamay niya.

“Good morning too. Stop calling me in our endearment if we’re inside this house. Manang Melda might hear us. Luckily, your father wasn’t here,” John retorted as he already at his sense.

“I just want to call you in our endearment. I don’t want to call you uncle anymore.” Ryo walks at John direction. “Can I sip on your coffee, Love?” He added as he already three inches away from his uncle.

“Make yours, Ryo. It has a sugar.  Ayaw mo naman nang may asukal na nilagay sa kape,” saad ni John saka sumimsim ulit ng kape sa kaniyang tasa.

“You really know me.” Ryo smirked. “Okay, I’ll make my own coffee.”

Nagtimpla nga ng sarili niyang kape ang binata. Pagkatapos ay umupo siya sa kaniyang upuan sa silid hapag-kainan.

“Hindi ka ba ma-le-late niyan, Love?” usisa ni John saka umupong muli.

“Nah. It’s fine. Hawak ko naman ang oras ko. I don’t have a schedule meeting today but I’m sure there are tons of papers on my table that needs my signature. I thought you don’t to use our endearment when we we’re inside this house?” That made John caught off guard. Nagsimulang magsandok nang makakain niya si Ryo. Pagkatapos ay nagsimula nang kumain.

Hindi na lang muna si John nagsalita. Hinayaan niyang makatapos si Ryo na kumain.

He just watched him. His heart beats rapidly just watching Ryo’s feature. He was seriously eating his food. He was eating with a poise and class. What John only felt is love.

“Baka matunaw ako,” sansala ni Ryo. Nararamdaman niya ang mga titig ni John sa kaniya kaya binalingan niya ito matapos niyang lunukin ang kaniyang nginunguya kani-kanina lang.

Dahil sa gulat ay hindi kaagad nakapagsalita si John. Hindi niya naman inaasahan na ganoon kalakas ang pandama ni Ryo na pati pagtitig niya rito ay napansin nito gayong ang atensyon nito ay nasa pagkain.

“Are you done?” Kumunot ang noo ni John nang biglang tumayo si Ryo. Hindi ito sumagot kaya tiningnan niya na lamang ang platong ginamit nito. Siya mismo ang nakasagot sa tanong niya nang makitang wala nang laman ang platong ginamit ng binata.

Mabilis na lumapit si Ryo kay John. Ibinaba niya ang kaniyang mukha sa tainga ng kaniyang tiyuhin.

“I want you,” bulong ng binata sa tainga ni John dahilan para matutok ito sa kinauupuan nito.