Sessiz Ve Sensiz (+18)

B Ö L Ü M K I R K Ü Ç (+18)

   Bilinmeyen Numara:
  "Tekrar özgür olmana sevindim." A

   Telefonum bana geri verilince elime alır almaz bu mesajın bildirimi düşmüştü ana ekranımın en üstüne. Yine cevap verilebilirdi. Ama benim bu kez vereceğim bir cevap yoktu.

   Onun yüzünden mesleğinden uzaklaştırılmış olma ihtimali seni deli ediyor Ans. Aynı katilin o olma ihtimalindeki bilinmezlik denizinin seni boğması gibi.

   "Küçük avukatım." diyerek bana seslenen büyük babama bakmak istemedim.

   Konuşmak dahi istemiyordum. Ama konuştum, çoğu zaman istediğimiz şeyleri isteyerek yapardık.

   "Bana uzun bir süre öyle seslenemeyeceksin." dediğimde oturduğum bankın boş kısmına oturup kolunu dik tutmaya çalıştığım omuzlarıma attı.

   "Nedenmiş o?" derken keyifli çıkan sesi tüm damarlarımdaki sinir duygusunu çıkarıyordu meydana. Mesleki uzlaklaştırma kararını elbet bir adamından duymuş olduğunu biliyordum. Bu konuyu kurcalamaya devam etmesi ve rahatlığı beni daha da itiyordu öfke ateşine.

  "Artık o mesleki ünvana sahip değilim." dediğimde benden uzaklaşıp yüzüme şaşkınlıkla baktı.

   "Tom, Jerry'e yaptıkları yüzünden suçlu değil mi?" dediğinde gülmek istiyor ama gülemiyorum gibiydi. Ama ben sinirden kahkaha atmak istiyordum. Bana bu soruyu gerçekten sormuş olamazdı.

   "Çünkü Tom kötü bir şey yapmadı. İlkel yeme dürtümleri yüzünden doğanın ona av olarak sunduğu hayvanı yemek istiyordu. Belki bu sevgi olarak lanse edildi ama fark etmez. Birine bir şeyi diretirsen o bunu yapmak zorunda kalır. O dikkat çekmek için o diretilen bu şeyi yapmak zorundaydı. Bu onu suçlu değil kurban yapar. "
 
   Gerçekten Ans saçma bulduğun bir soruya bu kadar uzun bir açıklama, savunma mı yaptın?

   Kahkaha attığında yoldan geçen bir kaç kasaba sakini bize anlamsız bakışlar yolladı. Evinin önündeki bankta oturup kahkaha atan iki insan yine insanları rahatsız ederdi ki.

   Ans sen hep bu kadar düşüncesiz miydin acaba. Çünkü sen bir cinayet şüphelisisin ve yanındaki Christopher Brown. Kahkaha atmanızı garip karşılamaları normal değil mi?

   "Bak gördün mü sen hep benim küçük avukatım olacaksın. Tom'u yaptıklarına rağmen savunan küçük avukatım." Sözleri ile yaşadığım şaşkınlıkla kendimi tebessüm eder halde buldum. Bakışlarımı ondan alıp yola bakarken gülümsedim.

   "Seni bıraktıkları için şanslısın yoksa o karanlık ve boktan hücrelerde kalmaya devam ederdin." Sözleri ile gülümsemem genişlerken ona hak verdim. "Karanlık değildi ama gerçekten çok boktandılar." Böylesine basit bir cümlenin ikimizi de kahkaha atacak hale getirmesi gerçekten çok komikti. Asıl komik olan buydu.

  Kafamı dağıtmak için bu garip muhabbeti sürdürmeye devam etmesi beni rahatsız etmedi. Uzun zaman sonra onunla eskisi gibi hissettim.

   "Sakın kendini yanlız hissetme Angel." derken beni hafifçe kendine çekti. Rahatsız olmamamı istermiş gibi ama bu çok da umurunda değilmiş gibi. Kahkahalar arasında ciddi bir konuya geçmesi ancak ondan beklenirdi. Bu özelliğin babamda da olması elbette rastlantı değildi.

    Onun yanında mutlu olduğun nadir anları da yine o yok ederdi Ans.

   "Kendini öyle hisseden sıradan bir insan gibi konuştunuz Bay Brown." Yanlızlıktan kendi adıma bahsetmek istemiyordum. Bunun için ona karşı bulmuştum kendimi.

   "Ailemin hayatta olan son kişisinin böyle hissetmesini istemiyorum Angel. Topu bana atıp sıyrılmaya çalışma."

   "Anna var büyükbaba bu çok mümkün değil."