🦋
"Sen," diye fısıldadım.
O da ben de şok olmuştuk.
Üstü hala giyinik değildi fakat gözlerimi kolyesinden alamıyordum. O da herhangi bi tepki vermiyordu.
"Beni sen kurtardın, değil mi?" dedim kısa bi sessizlikten sonra.
Hala ona değil de aynadaki yansımasından kolyeye bakıyordum.
Kolye beni rüyalarıma çekiyordu sanki. Bu kafenin amblemiyle nasıl aynı olabilirdi? Her Hayat Ağacı dallarına kadar aynı mı çiziliyordu ki?
Rüyalarımdakinin aynısıydı. Daha yakından bakma isteğiyle dolup taşıyordum. Kalp atışlarım hızlanmıştı bi anda.
Açtığım kapıdan bi adım içeri attım. Ve sonra bi adım daha. Kolyeye dokunmak istiyordum.
"Dur Afra." dedi net bi sesle.
Sesiyle gözlerimi ilk defa kolyeden çekip ona çevirdim. Durdurmuştu. Durmam mı gerekiyordu?
Ayrıca, sırtında bi izi de tam o anda görmüştüm. Yuvarlaktı. Kurşun izi miydi yoksa?
Bir kat daha şaşırıyordum. Kimdi bu adam?
"Giyineyim, konuşalım." dedi tekrar ciddi şekilde.
Ben şaşkınlığımı, şokumu, garip duygularımı üzerimden atmaya çalıştım. Niye gözlerim doluyordu?
"Tamam, ben, şey ben özür dilerim. Giyin."
Üzerimdeki ilk şoku atlatıp tuvaletten çıktım ve kapıyı kapattım.
Ellerimi hafifçe saçlarımdan geçirdim ve az önce oturduğumuz masaya oturdum.
Gerçekten Asaf'la ilgili bi şeyler döndüğünü düşünüyordum. Bilmediğim çok şey var gibiydi.
Uzunca bir süre tuvaletten yanıma gelmedi. Belki de düşünmek için kendine zaman tanımıştı.
Sırtında bir kurşun izi gördüğüme de emindim, o kolyenin rüyamdaki hayat ağacıyla buranın ilham kaynağıyla aynı olduğuna da emindim, beni kurtaranın Asaf olduğuna da.
Hatırlamadığım bir şeyler mi vardı?
Bu adam daha önce hayatımda mıydı?
Jimmy neden bir kere bile Asaf diye birinden bahsetmemişti?
Kimdi Asaf?
Ağır adımlarla masaya ilerledi. Gömleğinin kollarını iliklerken sormam gereken çok soru olduğunu hissettim.
"Bendim," dedi masaya oturduktan sonra. Az öncenin aksine karşıma oturmuştu.
"Neden sakladın?" dedim.
İstemeden de olsa sesim çok ciddi çıkıyordu. Şüpheli davranıyorlardı. Jimmy de Asaf da.
Asaf cevap vermiyordu.
"O kolye," dedim tekrar sözü alarak. Bana bakmıyordu. Suçlu gibi.
"O kolyenin özel bi anlamı var mı?"
Hala bakmıyordu. Alacağım cevap beni ne kadar tatmin edecekti bilmiyordum. Aslında merak ettiğim asıl şey bu muydu onu da bilmiyordum. Asaf yine sessiz kalmıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AF 💫
General Fiction💐 Kaybolan anıların hatırlanması için bazen büyük şeylerin yaşanması gerekmez. Zihnin kendini kapatışını açabilmek için büyük çabalara girmeye de gerek yoktur. Zihin ve kalp ortak bir karara vardıklarında, beraber açılırlar. Anılar ve hisler işte o...
