KILL MY TIME ━ LUKE PATTERSON

019. PUSTE SŁOWA

PUSTE SŁOWA
rozdział dziewiętnasty

                Wszystko wydawało się być idealne. I tak właśnie było — miałam przyjaciół, miałam rodzinę Molina, miałam dom i jedzenie, miałam nawet Luke'a. Choć ten raz w życiu nie musiałam się niczym martwić. Wszystko się układało. Było idealnie.

Do czasu.

Mama naprawdę jest zmorą mojego życia. Zapewne dzwoni jej w uszach, kiedy wszystko w moim życiu się układa i wręcz musi przypomnieć mi o swoim istnieniu.

Tym razem zrobiła to za pomocą rozmowy telefonicznej. Po prostu zadzwoniła. Wydarzyło się to podczas mojej randki z Lukiem, a moja komórka była wyciszona, dlatego nawet nie usłyszałam dzwonka. To połączenie mogło być oznaką wielu rzeczy — planowała wrócić do domu albo już w nim była. A może, przy odrobinie szczęścia, chciała poinformować mnie, że już nigdy nie wróci.

Mało prawdopodobne.

Podsumowując: miałam przejebane. Nie miałam z nią żadnego kontaktu. Żadnych telefonów, żadnych wiadomości. Mimo wszystko zawsze od niej odbierałam. Mogłam ją zignorować, udać, że nic się nie działo i mieć nadzieję, że wszechświat da mi spokój i uzna to za pomyłkę. Mogłam również oddzwonić. Ta druga opcja z pewnością wywołałaby u mnie płacz, bo jej słowa miały na mnie wpływ, nawet kiedy nie chciałam tego przyznać.

Dlatego postanowiłam ją zignorować.

– Hej. – Poczułam, jak ktoś ciągnie mnie za rękaw, a kiedy podniosłam wzrok, zauważyłam przed sobą skórzaną kurtkę. Reggie. – Wszystko dobrze? Jakby... Przez ostatnie dziesięć minut wpatrujesz się w ten długopis.

– Nic mi nie jest. – Uśmiechnęłam się i dopiero w tamtym momencie zauważyłam, że zostaliśmy sami w garażu. Odłożyłam długopis, aby zrobić sobie przerwę od pracy domowej, której nadal nie odrobiłam. – Serio, Reg, po prostu się zamyśliłam. Jestem zwyczajnie zmęczona.

Reggie uwierzył w moje słowa, cicho westchnął i się uśmiechnął. Następnie oparł się o poduszki na kanapie oraz zaczął brzdąkać na basie spoczywającym na jego kolanach.

– Gdzie poszedł Luke? – spytałam po kilku chwilach ciszy.

– Och, um, pewnie znowu poszedł odwiedzić rodziców – odparł, na chwilę zaciskając wargi. – Niby nic nie powiedział, ale widać było po jego minie.

– Co było widać?

– Wyglądał jak dzieciak ze złamanym sercem.

Pokręcił głową i nawiązał ze mną kontakt wzrokowy, a także odchrząknął.

– Czasami przestaje się odzywać i jego mina... Niezbyt potrafi ukrywać swoje uczucia. Więc pewnie znowu ich odwiedził. Spędza tam sporo czasu.

Kiwnęłam głową w odpowiedzi, natomiast Reggie wrócił do przebierania palcami po strunach. Przy akompaniamencie cichej melodii spuściłam wzrok na moją bransoletkę. Byłaś zbyt skupiona na sobie, by zauważyć, że twój prawie-chłopak był smutny.