Power İs Power ~ Sterek

18. "Kontrol."

-Medyadaki küçük Derek ✨🐩-

Hayatımdaki zor günlerden biri daha bitmiş gibi gelmişti. Fakat aslında daha bitmemişti. Şimdi 10 yıldır aşık olduğum kızın yanına doğru gidiyordum. Derek ve Scott da benimle birlikteydi. Muhtemelen beni yalnız bırakmak istemediler.

Peter'a olan öfkem her geçen saniye daha fazla artıyordu. Arkadaşlarıma yaptığı tüm zararları her geçen saniye daha çok artıyordu. Şimdi de Lydia yaralanmıştı. Bu yaranın iki sonucu vardı. Kurt kadına dönüşmesi ya da... Ölmesiydi. Ve ikinci seçeneği aklıma getirmek bile panik atak geçirmem için tetikleyiciydi.

3. Bakış Açısı

"Çok özür dilerim, Stiles. Orada olup onu koruyabilirdim." Dedi Scott. Stiles İçindeki tüm olumsuz düşünceleri atmak için içinde ne kadar hava varsa hepsini üfledi.

"Bu senin suçun değil, Scott. Bir suçlu varsa o da Peter." Derek huysuzlaştı. Çünkü sonuçta tüm bunları yapan onun 'Amcası'ydı. Kendini suçlu hissediyordu.

Scott arka koltuktaki Derek'e baktı. Scott aklındaki soruların cevaplanması için büyük bir umutla ve kötü bir cevap almamak için dua ederken konuşmaya başladı. "Umm... Derek." Derek devam etmesi için başıyla onayladı. "Şey... Sence Lydia'ya ne olur? Yani sonuçta bir Alfa tarafından ısırıldı ve... öle-" Stiles'ın rahatsızlandığını anlayan Scott konuşmayı kesti. "Neyse. Sormadım san." dedi ve önüne döndü.

"Bu cip neden bu kadar yavaş!" diye bağırdı Stiles. Cipi kenara çekti ve alnını direksiyona yasladı. Gözlerinden düşen yaşlar artık onun savunmasız ve kırılgan olduğunu gösteriyordu. Tüm duvarları yıkılmıştı artık. Ve oradaydı.... Onun gerçek yüzü oradaydı. "Neden tüm sevdiklerim zarar görüyor!" Eliyle direksiyona vurdu. "Neden?!"

Stiles'ın bir anda değişen halini görünce afallayan Scott ve Derek ne yapacaklarını bilmiyorladı. Özellikle de Derek bilmiyordu. Bu işlerden anlamazdı. Ama Scott'ın düşen yüzünü fark edince... artık konuşmak için onun sırası gelmiş gibi görünüyordu.

Boğazını temizledi. "Bakın. Bu zor... Anlayabiliyorum. Gerçekten. Birçok sevdiğim insanı kaybettim. Hemde hepsini birlikte." Yaşları gözlerine akın etti. Fakat kendini hemen toparladı. "Ama orada sizi bekleyen ve sizin desteğinize ihtiyacı olan bir arkadaşınız var. Ve belki de bugün onun için hayatındaki en zor gün. Tüm hayatının değişti gün." Derek ve Stiles, Scott ile bakıştı. Scott'ın ısırıldığı gün hem Derek'in hem Scott'ın hemde Stiles'ın hayatının değişmesine sebep olmuştu. "Eğer siz böyle bir günde onun yanında olmazsanız. Savunmasız ve umutsuz olursanız... O asla bu savaşı kazanamaz. Hem de hayatıyla savaştığı bir rövanşta." Sonunda sözlerini bitirdiğinde gerçekten iyi konuştuğunu hissetti.

Stiles eğik olan kafasını kaldırdı ve kendinden emin bir şekilde cipi hastaneye doğru hızla sürmeye başladı. "Derek haklı. Lydia'yı böyle bir günde yalnız bırakamayız. Ona içimizde ne kadar ümit varsa yaymalıyız. Ona destek çıktığımızı anlasın." dedi Stiles. Scott başıyla onayladı.

"Eğer ona destek verecek kişiler varsa... Onlarda biziz." dedi Scott.

Stiles ümitle cipi sürerken Scott ve Derek'in yaralı olduğunu hatırladı. "Hey çocuklar. Yaralarınız gözükürse ve-" Yaralarının kapanmış olduğunu fark edince bunu alışması gerektiğini bir kez daha beynine not etti. "Evet. Doğru. 'Hızlı iyileşme.' " dedi. Scott buruk bir şekilde gülümsedi. Derek'in ise aklından bir sürü düşünce geçiyordu. 'Lydia'nın başına kötü şeyler gelirse? Kurt Kadın'a dönüşürse ve bazı insanlar onun yüzünden zarar görürse? Ya da Lydia... ölürse. Tüm bunlar benim suçum. Peter'ı durdurmalıydım. Ve bu onu öldürmem gereken bir yere kadar devam etseydi.. öldürmeliydim.' pençeleri avuçlarına battı. Yavaş yavaş ellerinden damlayan kanı bile hissetmedi.

Stiles, Derek'in ellerini fark etti. Ona seslenmeye başladı. "Derek. Derek!" Nafile olduğunu anladığında onu sallamaya başladı. Scott kurt sesiyle bağırdı. "Derek!" Afallayan Derek kendini geriye doğru çekti. Düşüncelere dalmıştı ve -ellerinde ki kanı fark ettiğinde- kontrolden çıktığını anladı.

"İyiyim. Bir şey yok. Hastaneye gidelim." dedi ama hala nasıl kontrolden çıktığını düşünürken kafayı yiyordu. Bunun eğitimini almıştı. Doğduğundan beri bir kurt adamdı ve... kontrolü mü kaybetmişti? Bu uzun zaman sonra ilk idi. Küçükken kız kardeşine saldırdığı günden beri bu yaşanmamıştı. O günden sonra asla kontrolü kaybetmemişti.

~Derek'in Küçüklüğünden Bir Zaman~

Ailemdeki herkes toplanmış, birlikte yemek yiyorduk. Yemeğimi yerken bugün olanları düşünüyordum.

"Hale! Şu soruyu çöz bakalım." düşüncelerime daldığımda hocanın sesi beni böldü. Şaşkınca etrafa baktım. Tüm gözler bana dönmüştü. Gergince sandalyemde kıpırdandım ve hocanın bana bakışıyla karşılaştım. Tahtayı işaret ediyordu.

Yavaşça ayağa kalktım ve her adımda kalbim daha hızlı atmaya başladı.

Tahtanın önüne geldiğimde tebeşiri aldım. Hem soruya bakarken hem de kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. Çünkü eğer böyle giderse muhtemelen kurt çocuğa dönüşecektim.

Kız kardeşimin yanımda olmasını daha önce hiç bu kadar istememiştim.
Beni desteklemesine ve yapabileceğime inandırmasını çok isterdim.

Soruya baktım ve çözmeye başladım. Bir an takıldım ama sonrasında devam ettim. Sonunda sonucu bulduğumda hocaya döndüm. Doğru cevabı bulduğumla alakalı herhangi bir onaylama bekledim. Ama hiçbir şey olmadı. Şaşkınca ellerime bakıyordu. Ellerime ne gibi bir sorun olabilir diye baktığımda tebeşirden damlayan kan ile karşılaştım. Telaş için sınıfa, hocaya ve sonrasında tekrar elime baktım. Hızla sınıftan çıktım. Okuldan uzaklaşmak için çok hızlı bir şekilde koştum.

Çok kısa bir süre sonra evin önüne gelmiştim bile. Evdekilere gözükmemek için hızla odama girdim ve ellerime bakarak kapıya yaslandım. Yavaş yavaş endişelerim gelmeye başlamıştı. 'Tüm sınıftakiler beni konuşacak. Hatta tüm okuldakiler! Ne yapacağım?!'

Birkaç saat geçmişti ve ben hala odamdan çıkmamıştım. Annem ile babam benim eve geldiğini muhtemelen duymuşlardı ama benimle hiç konuşmadılar. Bunun için onlara minnettardım.

İşte şimdi ailemle birlikte oturmuş yemek yiyordum. Kardeşimin yüzünden gülücükler eksik olmuyordu. Şaşkınlıkla ona bakıyordum ve bakışımı sonunda fark etti. Mutlu mutlu tüm masadakilere baktı ve konuştu.

"Bilin bakalım bugün ne oldu?" herkes ona döndü ve sorarcasına kaşlarını kaldırdılar. Kardeşim çok beklemedi ve hemen konuya girdi. "Derek, bugün okulda bir şey yapmış. Değil mi Derek?" dedi ve tüm gözler sınıftaki gibi bana yöneldi. Kardeşime kızgın bir bakış attım ve konuşmadım.

"Hani sizin asla kontrolü kaybetmeyen Derek'iniz, bugün okulda hemde sınıfın önünde kontrolü kaybetmiş. Duyduğuma göre ellerinden bolca kan akmış." dedi. Kardeşimin bana karşı bir kini vardı. Ama bunun sebebi ben değildim. Ailem idi. Ben her zaman onların göz nuru oldum. Kardeşim her zaman hatalar yapıyordu. Ama ben bugüne kadar asla yapmamıştım.

Sofradaki kişilerin bana bakışlarına baktığımda hayal kırıklığı gördüm. Hayatımda hiç görmediğim bakışı. Sinirle kardeşime baktım ve sırıttığını gördüm. Hızla sandalyeden kalktım ve onun üstüne atladım. Pençelerimi çıkardığımda...

-
-
-
Sonunda bu bölümü bitirebildim! Yeni ilhamlar gelmeye başladı canlar ✨ Eğer bölüm isteğiniz falan varsa söyleyebilirsiniz. Görüşürüz Sterek shipperlarrr 💜💜