Οκτώβριος 2013, Σφακιά Κρήτης
Λίγα λεπτά μετά....
Ύστερα από όσα άκουσε, ο οργανισμός της δεν άντεξε. Πάσχισε να το δεχτεί αλλά όλο αυτό της βγήκε σε ένταση μέχρι που την απέβαλε με μια σύντομη κρίση πανικού μεν, ανυπόφορη δε. Λίγα λεπτά μετά την δράση του ηρεμιστικού χαπιού που της έδωσε ο οικογενειακός γιατρός τους, παρατά τους πάντες μέσα σε εκείνο το γραφείο συσκέψεων.
Είναι άδικο! Έζησε μια ζωή πιστεύοντας ότι έχει την πιο ηθική και αγνή οικογένεια. Σίγουρα με τα πάνω και τα κάτω της, αλλά ποτέ δεν περίμενε μια τέτοια αλήθεια και μάλιστα από την κολόνα όλων των Βενεράκηδων, τον παππού της.
Λίγο πριν προσέλθει πάλι μέσα στο κτίριο του πάνω ορόφου, ένα χέρι την τραβά βάζοντας την στο μπάνιο. Εκείνη ταράζεται και για ελάχιστα δευτερόλεπτα νιώθει πάλι το οξυγόνο της να λιγοστεύει. «Ηρέμησε μωρό μου εγώ είμαι» Της λέει ο Ιωάννης χαϊδεύοντας τους καρπούς των χεριών της.
«Μην το κάμεις τούτο ξανά!» Του λέει αυστηρά σαν να τον μαλώνει.
«Τι έπαθες κορίτσι μου. Έχετε εξαφανιστεί σχεδόν όλοι από την αίθουσα» Λέει εκείνος ανήσυχος κοιτώντας το χλωμό πρόσωπο της.
«Ε, εγώ έφταιγα. Έπαθα κρίση πανικού και μέχρι να ηρεμήσω, ήρθαν όλοι στο πλάι μου» Λέει εκείνη κλείνοντας τα μάτια τς και κατεβάζοντας το κεφάλι.
«Γιατί έπαθες κρίση πανικού; Έχεις κάτι; Συνέβη κάτι που σε τάραξε;» Την ρωτάει. Μπορεί να υποθέσει την καταστροφή στην σοδειά, αλλά ποτέ δεν πάει το μυαλό του στην σκέψη ότι γνωρίζει πλέον για τους Κοζωνάδκηδες.
Εκείνη τον κοιτάζει με μάτια ορθάνοιχτα και το κορμί της μοιάζει πετρωμένο, σαν να προσπαθεί να κρύψει το παραμικρό είδος προδοτικής συμπεριφοράς, την παραμικρή κίνηση που θα λέει την αλήθεια στον ίδιο.
«Όχι» Του απαντάει. «Η αποτυχία της σοδειάς μάλλον, φταίει» Λέει.
«Δεν θέλω να τα σκέφτεσαι αυτά εσύ. Όλα καλά θα πάνε» Της λέει βάζοντας την μέσα στην αγκαλιά της.
Η Διονυσία σφίγγεται πάνω του κλείνοντας τα μάτια και προσπαθώντας να σκεφτεί έναν άλλον κόσμο, πιο αγνό, όπως της ταιριάζει.
Τα πρόσωπα τους έρχονται αντικριστά και τα χείλη τους μισανοίγουν την στιγμή που τα μέτωπα τους ακουμπούν το ένα, το άλλο. Φιλιούνται βαθιά και παθιασμένα, σαν να παίρνουν ζωή ο ένας από τον άλλον και όταν καταφέρουν να ξεκολλήσουν, αποχωρεί πρώτα ο ένας και μετά ο άλλος, ανανεώνοντας το ραντεβού τους για σήμερα το βράδυ, στο σπίτι του.
