_____________________________________
Ιανουάριος 2010, Σφακιά Κρήτης
Το ίδιο ξημέρωμα...
Έχει την εντολή να παρακολουθεί τον παιδικό του φίλο και να διαπιστώσει αν ο ίδιος όντως εκτελεί αυτά που του έχει πει ο Λάζαρος. Μέχρι ένα σημείο βλέπει πως όλα πηγαίνουν ακριβώς όπως τα έχει σχεδιάσει και πολύ σύντομα ο μεγάλος Κοζωνάκης θα προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Ωστόσο αυτό είναι μόνο στα σχέδια εκείνου, καθώς μια ανατροπή θα συμβεί. Κάτι που ο Μαθιός το ήξερε από τον Ιωάννη, και δεν είναι κάτι άλλο από τον έρωτα του για την μικρή Διονυσία.
Μέχρι στιγμής, όλα πήγαιναν πολύ πλατωνικά, μα κάτι του λέει πως σήμερα τα πράγματα προχώρησαν και το μυστικό δεν μπορεί να κρατηθεί μεταξύ των δύο παλιών φίλων. Πάντα για το καλό του Ιωάννη...
Ο Φαραντάκης κρύφτηκε λίγο καλύτερα στο αυτοκίνητο του μέχρι να φύγει ο κολλητός του και έπιασε το κινητό στα χέρια του πληκτρολογώντας τον αριθμό που του έχει δώσει ο Λάζαρος.
Η συσκευή τηλεφώνου που έχει για την Αθήνα και τις δουλειές του στις επιχειρήσεις, ηχεί δυνατά κάνοντας τον γυμνό ακόμα Λάζαρο να πεταχτεί όρθιος και ταραγμένος. Τον ενοχλεί όταν τον παίρνουν ώρες που βρίσκεται αγκαλιά με την γυναίκα του. Είναι η μοναδική στιγμή που μπορεί να αφήσει πίσω του όλα όσα τον απασχολούν και να ξεκουραστεί, πλάι της. Πιάνει με άγαρμπες κινήσεις το κινητό και απαντά στην κλήση.
«Ναι;»
«Εγώ είμαι!»
«Ποιος είναι αγάπη μου;» Ρωτά η Σταυριανή.
«Από την δουλειά μωρό μου, από την δουλειά. Κοιμήσου εσύ» Της λέει και σηκώνεται για να βγει στο μπαλκόνι που δεν θα τον ακούει κανένας.
«Τι θέλεις τέτοια ώρα;» Τον ρωτά θυμωμένα.
«Ήθελα να σου πω κάτι πολύ σημαντικό που δεν μπορεί να περιμένει» Του λέει ο Φαραντάκης στερεώνοντας το κινητό στο αφτί λίγο καλύτερα από πριν.
«Λέγε...»
«Ο αδερφός σου τα έχει με την Διονυσία Βενεράκη, την ανιψιά σου. Τα έχει κανονικά, μάλλον ολοκληρωμένα. Δεν ξέρω τι θα κάνεις πάντως αυτό δεν είναι καλό και βάζει εμπόδια στα σχέδια σας» Του λέει ξεφυσώντας.
Ο Λάζαρος παγώνει στην θέση του. Νιώθει την ανάσα του να φράζεται στο λεπτό και τα μάτια του αυτόματα να γουρλώνουν. Εικόνες περνούν μπροστά από τα μάτια του, με τον αδερφό του, με την μικρή. «Ωχ Θεέ μου...» Ψελλίζει.
