Δεκέμβριος 2012, Αθήνα Αττική
Χορός Λαογραφικού Ομίλου «Μαδάρες»
Πάνε μήνες από την τελευταία φορά που ο Γιώργος Βενεράκης ανέβηκε στο σπίτι του στην Αθήνα. Είναι μια όμορφη μονοκατοικία στην Κηφισιά με μεγάλο κήπο, καλυμμένο στα χρώματα του λευκού με γυάλινα μπαλκόνια και με πολλά δωμάτια. Κανένας δεν ανεβαίνει στο συγκεκριμένο σπίτι παρά μόνο για λίγες μέρες, κυρίως όταν η οικογένεια είναι προσκεκλημένη σε κάποιον κρητικό χορό ή κάποια επίσημη παράσταση.
Φτάνουν στην περιοχή ενός εκ των βορείων προαστίων γύρω στις δέκα το πρωί, στης 28 Δεκέμβρη του 2012 και απευθείας, ο καθένας παίρνει την βαλίτσα του με κατεύθυνση τα δωμάτια τους. Φυσικά το συγκεκριμένο σπίτι δεν έχει τις πολυτέλειες των δικών τους σπιτιών στην Κρήτη. Συνολικά έχει επτά δωμάτια και μέσα σε αυτά πρέπει να χωρέσουν δώδεκα άτομα, εκ των οποίων τα τέσσερα είναι ο Γιώργος με την Χρυσάνθη και ο Φραγκίσκος με την Ανδριανή.
«Διονυσία που έχεις το φόρεμα σου;» Ρωτά η Δέσποινα τοποθετώντας την μεγάλη θήκη ρούχου μέσα στην ντουλάπα.
«Είναι αυτή που κρατάς!» Λέει η Διονυσία βγάζοντας το νεσεσέρ της από την βαλίτσα.
«Όι. Αυτή είναι δική μου» Απαντά η Δέσποινα.
Τότε η Διονυσία πηγαίνει κοντά της και ανοίγει το φερμουάρ της θήκης που από μέσα γράφει το όνομα της. «Ναι; Από πότε σε λένε Διονυσία και δεν το κατέχουμε;» Την ρωτά με έναν χιουμοριστικό τόνο ειρωνείας.
«Αχ! Και το δικό μου που είναι;» Ρωτά η μεγαλύτερη αδερφή της.
«Ελπίζω όι στο νησί. Κρίμα τόσο ωραίο φόρεμα»
Η Δέσποινα παρατάει την θήκη στο δωμάτιο της και φεύγει τρέχοντας από για να ψάξει την μαμά της που σίγουρα θα ξέρει.
«Μαμά; Που είναι το φόρεμα μου;»
«Στην Βαλίτσα της Σωτηρίας είναι κοπελιά μου»
Τρέχει μαζί της να το βρουν και όταν γίνει, η Χρυσάνθη γυρνάει πάλι πίσω στον κήπο, στο άνδρα της και στον Φραγκίσκο με την Ανδριανή.
«Η Σταυριανή, βολεύτηκε;»
«Ναι με πήρε τηλέφωνο. Ε καλά, δεν έρχεται για πρώτη φορά στο σπίτι του Φώτη, άνδρας της είναι»
«Ναι, αλλά πάει σπάνια. Αφού πάντα μόνος ανεβαίνει στην Αθήνα, ούτε τα μαγαζιά του δεν έχουμε δει. Είναι δυνατόν;»
