Την ίδια ακριβώς ημέρα...
Έχουν να πατήσουν το πόδι τους από την ημέρα που ανακοινώθηκαν τα μόρια, τον περασμένο Ιούλιο. Ήθελαν να πάρουν ένα διάλλειμα από τούτο το μέρος, αφού σχεδόν κάθε μέρα τα τελευταία τρία χρόνια είναι σε μόνιμη βάση, βασικοί επισκέπτες. Ακόμα και τα απογεύματα τους καμιά φορά, αν δεν πήγαιναν στην καφετέρια, προτιμούσαν να κάθονται στα παγκάκια του λυκείου με πολλά άτομα από την τάξη της.
Είναι καμιά πέντε κοπέλες στα δύο αντικριστά παγκάκια του κιοσκιού, με τις τρεις από αυτές να είναι η Άννα, η Λυδία και η Διονυσία. Περίμεναν από της δώδεκα το μεσημέρι να βγει κάποιος καθηγητής και να τους ενημερώσει για τις βάσεις αλλά είναι ήδη μια παρά δέκα και ακόμα κανένας δεν φαινόταν να συμμερίζεται την αγωνία τους.
«Πιστεύεται ότι περάσαμε;» Ρωτά η Λυδία τις φίλες της.
Η Διονυσία μόρφασε.
«Δεν έχω ιδέα. Βασικά αυτήν την στιγμή θα σου πω όχι. Δεν περάσαμε πουθενά!» Απαντά η ίδια στην φίλη της.
Έχει άγχος και δεν ήξερε αν μπορούσε να δεχτεί οποιαδήποτε άλλη κατάσταση πέρα από την της πλήρης αποτυχίας. Ήξερε πως είναι καλή μαθήτρια και φυσικά έχει εμπιστοσύνη στις γνώσεις της, αλλά η μέρα είναι τέτοια που αμφισβητούσε πολλά από όσα έχει γράψει. Ούτε οι λύσεις που δόθηκαν από το φροντιστήριο και διασταυρώθηκαν ως πλήρως σύμφωνες με τις δικές, δεν είναι ικανές να την βεβαιώσουν.
Την ίδια ακριβώς η στιγμή, την έξοδο του από το κτίριο κάνει ο καθηγητής πληροφορικής και υποδιευθυντής του Λυκείου. «Παιδιά ελάτε, βγήκαν. ΕΝΑΣ-ΕΝΑΣ!» Λέει ο καθηγητής υψώνοντας τον τόνο της φωνής του, όταν βλέπει τους μαθητές με ορμή να προσπαθούν να περάσουν τις πόρτες όλοι μαζί.
«Έλα πάμε και ότι γίνει έγινε» Λέει η Λυδία τραβώντας από τα χέρια τις φίλες της.
Λίγο πριν περάσουν τις πόρτες, η Λυδία τρέχει με τέτοια φόρα πέφτοντας σχεδόν πάνω σε μια κοπέλα που από ότι φάνηκε λίγα δεύτερα μετά είναι η Αφροδίτη. «Πας καλά μωρέ;» Φωνάζει εκείνη αλλά δεν απευθύνεται στην Λυδία που ουσιαστικά φταίει, αλλά στην Διονυσία που εκείνη την στιγμή τυχαίνει να βρίσκεται από πίσω της.
«Εγώ;» Ρωτά η Διονυσία. «Δεν σου καμα πράμα» Συνεχίζει.
«Με έσπρωξες!» Της λέει έντονα η Αφροδίτη.
«Θα'θελες!» Της λέει επίσης έντονα η Διονυσία και την προσπερνά για να ακολουθήσει τις φίλες της που έχουν ήδη φτάσει στο γραφείο του υποδιευθυντή.
