Selam :)
Kizlarin yasında bir degisiklik yaptım bilesiniz :)
Dünden beri hastayım ve haliyle Yiğitle aksama kadar ve hatta aksamdan sonraya bile kalamadim.
Yağmur da fazla islanmistim, islanmistik. Ama yinede çok mutlu olmuştum ve gayet eğlenceli idi.
Dün ilk defa Yiğite gulumsedim. Nedenini bilmesemde o an içimden geldi ve yaptı.
Odanın kapısının çalınması ile "gel" dedim hastalıklı çıkan sesimle.
Kapı açılınca Egemen içeri girdi ve direk yanıma gelerek dudaklarını alnima bastırdı ve çekmeden konuştu "ateşin yok" dedi.
Daha sonra ise kollarıyla bedenimi sararak kafasını boynuna gömdü.
En son odamda konuştuktan sonra bu çocuğa bir hal oldu ya neyse.
"Eslina, seni çok ama çok seviyorum" dedi boğuk çıkan sesiyle.
"Ben daha çok seviyorum seni" dedim. Ve bende ona sıkıca sarılarak.
"Egemen artik anlat ne olduğunu" dedim bir anda.
Evet napayim kaç gündür zaten zor dayanmıştım. Birde o anlamayarak beni daha bir bilinmezliğe sürükledi.
"Egemen!" dedim uyari tonu ile.
"Eslina zamanı geldiğinde öğreneceksin lütfen....."
Daha da konuşmadık ne diyebilirim, resmen sus Eslina der gibi!
Sonunda kollarının arasından çıkarak tekrar yatağıma uzandim ve Egemeni de yanıma çektim.
Düşünecek çok şeyim vardı ama düşünmeye gücüm yoktu. Bikkinlikla nefesini dışarı ufledim ve gözlerimi kapattim.
Acaba Yiğit nasıl? Aman banane beni ilgilendirmez. Şuan sadece ise ve sağlığıma odaklanmaliyim sonuçta iki hafta sonra bir proje teslimi var.
Ne hoş değilmi? İlk önce o projeyi başka bir çizim ile karıştırıp onlerine vereceğim.
Ardından ise masumları oynayarak haberim yok ifadesine burunecegim.
Sonuçta onların şirketi bizimkinden daha çok kaybedecek. Kazançları olmayan ama kayıpları bol olan bi iş.
Daha fazla kendimi yormaya mecalim kalmadı. Bu yüzden gözlerimi kapatarak uyumaya çalıştım.
****
Ellerimi biraz daha duvara bastırarak göz yaşlarımı tuttum. Alnimi da duvara yaslayarak seslice iç çektim.
Ve sanki onları kokluyormus gibi duvarı kokladim. Şuan bedenim acıdan kavrulsada dışım buz gibiydi.
Şuan nerdemiyim? Yangından arta kalan evimin eski duvarının onundeyim.
Bugün acilarimin bir kez daha tazelendigi gün. Çünkü bugün ailemi bir kez daha kaybettim.
09.05.1995 cumartesi akşamı hayatimin donum noktası.
Arkadan ellerimin üstüne konulan ellerle duvardan ayrıldım ve göz yaslarimi serbest bıraktım.
"Eslina yeter ama güzelim" dedi Egemen fakat yeterlik bir durum yoktuki ortada.
Egemene taraf dönerek sımsıkı sarildim. Tek tesellim Egemen. Kardeşim kim bilir ne yapıyordur. Belki hatırlamıyordur.
