Tekrardan merhaba! İlk bölüm düzenlemem ile karşınızdayım. Desteğinizi bekliyorum :)
Lütfen yorumlarinizi eksik etmeyin. İyi okumalar :)
Multimedya; Eslina ve Egemen.
Yalnızlık, sadece insanlarların terk etmesi üzerine oluşan bir şey değildir. Bazen ruhumuzda bedenimizi terk edebiliyor!
Ve malesef bu insanların verdiği yalnıztan daha kötü! Çünkü kaybolmuş ve terk edilmiş bir beden fazla sağlam değildir.
Şuan ki ruh halim her ne kadar kötüyse bende o kadar güçlüyüm.
Öğrendim; İnsanlar etrafındayken nasıl yalnız kalınır, zorluklarla nasıl mücadele edebilirsin, güçlü bir şekilde nasıl ayakta yıkılmadan durabilirsin.
Bunları öğrendiğim içindir belki şuan böyle soğuk kanlı davranmam. Belki de sadece kendimi bunlara inandırdığım içindir.
Oturduğum masada bir süre düşüncelerimin beni esir almasına izin verdim.
Arada bir böyle yaparak kim olduğumu ve neden yaşadığımı bir kez daha hatırlıyorum.
Gözlerimi karşımda bana bakan yakışıklı adama çevirdim. Biliyorum bu aralar fazla endişeli benim için.
Onu her ne kadar üzmek istemesemde üzüyorum bir şekilde ve buna kendimde üzülüyorum.
Nefesimi bıkkınca dışarı verip gözlerimi kapattım. Sanırım biraz kör gibi davranmak en iyisi.
"Eslina?" Egemenin endişeli sesi kulaklarımı doldurunca gözlerimi açmak meburiyetinde kaldım.
"Efendim?" Dedim yorgun çıkan sesime aldırmayarak.
"Son kez soruyorum bu yemeğe katılmak istediğine eminmisin?"
Eminmiydim? Bilmiyorum.. Hazırmıydım onu görmeye? Bilmiyorum.. Kararsız kalarak cevap verdim.
"Sanırım evet" dedim. O cevap vermeyip tekrar önüne dönüp dosyalarla ilgilenmeye başladı.
Bu akşam yıllarca beklediğim, hazır olduğuma kendimi inandirdığım an gelmişti.
Ama malasef görüyorum ki hala bir tereddüt ve endişe içindeyim. Böyle yapmamalıydım. Ailem için kardeşim için kendim için.
Çantamı elime alarak içinde ki fotoğrafı çıkarıp uzun uzun baktım. Aile fotoğrafımız.
O zaman daha 9 yaşındaydım. Kardeşim ise 4. O zamanlar ne mutlu aileymişiz.
Sanki hiç ayrılmayacakmışız gibi gülüyoruz kamereye. Babam anneme sıkıca sarılırken bende kardeşime aynı şekilde sarılıyorum.
Kim bile bilirdiki o fotoğraftan bir yıl sonra ölümün bizi ayıracağını. Annemi ve babamı o yangında kayberdeken bir nevi kardeşimide kaybettim.
Lanet olsun ki o adam yüzünden yetimhanelerde kalmıştık kardeşimle. Kardeşimi benden o yetimhane aldı.
Herşeyimi kaybettim elimde sadece sahte bir kimlikle benliğim kaldı. Ve tabi hırsım.
Ağlamak güçsüzlük ve acizlik olduğu için bir süredir içime akıtıyorum göz yaşlarımı.
Fotoğrafa daha fazla bakmak beni üzdüğü için geri çantama koydum. O sırada beni izleyen Egemen den habersizdim.
