ANTİ ABİ "Tamamlandı"

Bölüm 23

Bölüm Şarkısı:
~Opening Sequence♥

Toplam Oy Sınırı: 3.5k

🐾🌈🐾

Damla

"İşte sonra bende 'yarın görüşürüz' diyip ayrıldım ondan."

Annem ellerini çırptı. "Bu olmuş Damla!" dedi sevinçle. "Attığın yemi yutmuş bildiğin."

Kafamı salladım. "Belki de bilerek öyle davranıyordur ama anne? Sonuçta ona aşık olacağımı sanıyor."

Yataktaki bakışlarımı anneme çevirdim. Kaşlarım çatıldı. Neden öyle bakıyordu?

Tam bir şey soracaktım ki "Kızım!" dedi hasretle. Ben hâlâ anlamazca bakarken kollarını bana sarıp "Anne dedin bana!" dedi.

Ağzım aralanırken yeni anlamıştım. Ama... Ben böyle beklememiştim!

Umursamayıp kollarımı ona sardım. "Neden? Annem değil misin?" dedim gülümseyerek.

Kolları sıkılaştı. Mutlu bir mırıltı çıkardı. "Teşekkür ederim." dedi. "Bu duyguyu uzun zamandır yaşamıyordum."

Tebessüm ettim. "Neyse bende neye benzediğini öğrenmiş oldum. Sonuçta bebekken söylesek bile hatırlamayız değil mi?"

Ne saçmalıyordum ben!

Gergince sırıttım. Güldü. "Teşekkür ederim."

Rahatlayıp gülümsedim. Kafamı boynuna yasladım. Bende teşekkür ederim. Annem olduğun için...

°•°•°•

"Bana baba demeni istiyorum."

Gülümseyen yüzüm öylece kalırken şaşkınlıkla Vural bey'e baktım. Büyük bir umutla bana bakıyordu.

"Ama baba sen beni ablama baba dedirtmek için kullanıyorsun!"

Gözlerimi çekip gergince güldüm. "İyi de..."

"Lütfen Damla." dedi Vural bey. "Hem zaten babanım ben senin. Hemen demesen de olur ama bir kez olsun baba der misin bana?"

Küçük bir çocuk gibi konuşunca tekrar ona baktım. Bu beklemediğim bir şeydi.

Yutkunup dudaklarımı birbirine bastırdım. Vural bey'e kaçamak bakışlar atıp "Tamam." diye mırıldandım.

İstemediğimden değildi. Ama böyle de garip oluyordu.

Kocaman gülümsedi. "Teşekkür ederim!"

Tebessüm edip tabağıma döndüm. Sadece sol elimi kullanıyordum. Sağ elim masanın altında kucağımdaydı. Bugünlerde kısa sweatshirtler giydiğim için elimi cebime koyamazdım ki!

Hızlı olmaya çalışarak kahvaltı edip sandalyeyi geri ittirdim. Suyumu da içip ayaklandım. "Ellerinize sağlık ve afiyet olsun." Taner ve Kerem benden önce bitirip kalkmışlardı.

Atlas'a döndüm. "Ben hazırlanıp geliyorum."

Kafasıyla onayladığında gülümsedim. Gözüm yanında oturan Kutay'a kaydı. Hızlıca gözlerimi çekip elimi önüme alarak salondan çıktım.

Dünden beri düşünmüştüm. Haklıydı galiba.

İç çekerek merdivenleri çıkmaya başladım. Sırf o dedi diye olmasa da en azından Taner'i terslemeyi bırakacaktım. O hak etmiyordu.

Zaten hastaneden sonra göz göze bile zor geliyorduk. Arada bir bana bakarken yakalıyordum ama hemen bakışlarını kaçırıp odadan çıkıyordu.

Yutkundum. Ona çok fazla yüklenmiştim.