ANTİ ABİ "Tamamlandı"

Bölüm 17

Bölüm Şarkısı:
~Tears Of Chaos

🐾🌈🐾

Damla

Son kez elimdeki telefona bakıp onu hızlıca cebime attım. Aynı zamanda merdivenleri hızlı hızlı iniyordum.

Allah kahretsin!

Adrenalinden sıcak basmıştı. Zemin kata vardığımda derin bir nefes alıp koşmamı yavaşlattım. Hızlı hızlı yürüyerek yemek odasına girdim. Birkaç kişi eksik herkes burdaydı. Kafasını bana ilk çeviren Onur oldu.

Yediği şeyi çiğnemeyi bırakıp bana gülümsediğinde ben de beceriksizce gülümsemiştim ona.

"Günaydın Damla'm. Hadi gel kahvaltı yap anneciğim."

Bakışlarımı Sultan hanıma çevirip kafamı iki yana salladım. "Yok teşekkür ederim Sultan hanım. Benim hemen çıkmam lazım."

Kaşları hafif çatıldı ilk başta ama sonra toparlanıp bana gülümsedi. "Peki. Sorun yok değil mi?"

Kafamı gülümseyerek iki yana salladım. "Size afiyet olsun!"

Elimi kapı pervazından çekip kapıya koşmak için hareketlenmiştim ki Onur'un sesini duydum.

"Abla."

Arkamı dönüp ona baktım merakla. Son lokmasını da yutup ayağa kalktığında masaya göz atmıştım. Atlas, Taner -dün akşam gelmemişti sanırım!- ve Caner yoktu.

Yanıma geldiğinde ona baktım. Kocaman gülümsedi. "Beraber gidelim mi? Ben bitirdim yemeğimi."

"Sizi ben bırakırım! Kardeşlerim."

Sabır dileyerek göz devirdim ve Alper'e kısık bir bakış attım. Sırıttı. Tekrar Onur'a dönüp gülümsedim. Cevap beklediği belliydi.

Tekrar kısa bir göz gezdirmeden sonra Onur'un kolundan çekerek onu yemek salonundan çıkardım. Dış kapının önüne geldiğimizde durup ona baktım. Merakla bana bakıyordu.

Etrafa kısa bir bakış atıp Onur'a yaklaştım. "Ben okula gitmeyeceğim Onur."

Bir şey demek için ağzını açtığında hızlıca parmağımı dudağının üzerine götürdüm. "Şşş. Bir şey sorma lütfen. Kimseye de söyleme. Cidden önemli bir işim var. Özel olmasaydı yemin ederim sana da söylerdim. Şuan için kimseye bir şey demesen olur mu?"

Heycanla ona bakarken gözlerinde garip bir şeyler hissetmiştim. Acaba söylemediğim için alınmış mıydı?

Parmağımı dudağından çektiğimde hafifçe gülümsedi. "Tabiki abla. Önemli bir şey olmasaydı zaten benden bunu istemezsin. Merak etme. Kimseye bir şey söylemeyeceğim."

Bakışlarını birkaç saniye kaçırıp bana çevirdi. "Dikkat et kendine. Bir şey olursa beni arayabilirsin."

Aaa! Hızlıca "Onur." dedim. "Telefon numaran!"

Telefonumu cebimden çıkardığım gibi Onur'a uzattım. "Annenlerin numaralarını alacak vaktim yok. Sonra bana atar mısın?" diye sorduğumda numarasını yazıp telefonu bana uzatmıştı. Dudaklarını birbirine bastırıp kafasını salladı.

Kocaman gülümseyip telefonda Onur'un numarasını çaldırdıktan sonra kapatıp 'En Sevdiğim En Yakışıklı Erkek Kardeşim' diye kaydettim.

Kafamı kaldırdığımda merakla bana baktığını gördüm. Sırıtarak telefonu ona çevirdim.

Bana kısa bir bakış atıp telefona döndüğünde hafifçe gülümseyip kafasını utançla eğdi. Seni yerim çocuk.

Gülümsemem büyüdü. Çok gecikiyorsun Damla!