Second Time Around (A Bongbong Marcos Fanfic)

Chapter 7

And it really has, tinitigan ko muna 'to. Nag dadalawang isip kung babasahin ko na ba o huwag muna, kaya tinignan kong muli si Miguel na siyang pinag mamasdan ako.

"Aren't you going to read it?"

"I dont know" mahina kong sagot.

Natatakot ako sa magiging laman ng sulat na ito. Hindi ko alam kung bakit pero kinakabahan ako.

Napa lunok ako ng mariin at humimga ng malalim bago ko tuluyang kunin ang sulat na naka siksik rito. At muli kong ibinaling ang tingin kay Miguel na tila sinasabi kong nangangamba ako, ngunit tinugunan niya lang ako nang parang go-ahead-look.

Sa muli kong pag hinga nang malalim ay binuksan ko na ang liham.

"Hi Love.." as soon as i read that, i already knew from whom it was.

"..don't worry about me, as you read this i might now already went back home, but how could i call it a home if you weren't there?" My heart dropped while i read those few words of his.

"It was really hard for me to accept things. But when i saw a picture of you with him, it lightened me, and pursued me to move forward and to move on" and my tears starts to fall out.

"Im rooting for your success and happiness in this world, i hope you'll find unto him the things that i didn't had and couldn't have, i want you to know that im always here to support you and love you from a far. Baka nga mas mabuting ganon nalang ulit, masaya akong naiparamdam ko ang pag-ibig ko sa'yo sa panandaliang panahon, and now let us face the reality and move forward without on each other's arms"

"Mahal kita at patuloy kitang mamahalin. Thank you for everything, My Love. See you when i see you"

I placed the letter on my chest, kasabay nang patuloy na pagbuhos ng mga luha ko. Sa mga oras na ito ay nakakaramdam na ako nang paninikip ng aking dibdib. Gusto ko nalang munang umiyak.

Kaagad naman lumapit saakin si Miguel to comfort me, I don't know what to do and think anymore.

Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman. Kasalanan ko naman lahat nang ito, kasalanan ko kung bakit ako nasasaktan ngayon. Pero masaya akong nalaman kong ligtas siya.

Kahit na pakiramdam kong nanghihina ako pinilit ko paring tumayo. Gusto ko nalang munang mag pahinga. I had enough for this day.

"Umuwi kana Miguel" wala kong ganang sinabi sakaniya.

"But, i can't leave you on that state" pag rarason niya.

"Please lang, gusto ko munang mag pahinga"

"Are you sure?" Paninigurado niya, tumango lamang ako at marahan na nag lakad. "Just text me if you do need anything okay?"

"Lock the door nalang kapag lumabas ka" kaagad na pag bilin ko "thank you for your time and effort" at nag lakad na ako papaalis sa harapan niya.

Nag tungo na ako sa kwarto ko at humiga ng pabagsak. Tsaka ako tumagilid at muling tinignan iyong sulat.

Mabuti nalang at nandito ako sa apartment ko, i don't want Mom to see me on this state. I don't want to be burden on her.

Akala niya may relasyon kami ni Miguel. But no, Love. Mali ka roon. Maling mali.

Wala kaming relasyon, at walang magiging. No one can replace you into my heart. Nag iisa ka lang.

You were perfect, but it was the circumstances that had flaws.

I don't have any plans on unloving you, naging parte ka na nang buhay ko, lalo na ngayo'y dala-dala ko na ang pag mamahal mo.

But yeah, let's now move forward and face the reality. But For able to move forward, we need to accept such a things.

Katulad mo, patuloy kitang mamahalin at susuportahan mula sa malayo.

I fell asleep kakaiyak. Nagising nalang ako na masama na ang pakiramdam. And My eyes were already swollen.

Hawak hawak ko parin 'yung sulat kagising ko. Hindi man sakniya mismo sulat kamay 'yon pero ramdam ko parin ang sensiridad nito sa bawat letra at salitang nakalakip dito.

It's already 4am, nakakaramdam na ako ng gutom at the same time, wala akong gana kumain.

Pinilit kong tumayo, nang maalala kong hindi nalang pala ako ang kumakain.

Nag lakad na ako papalabas ng kwarto at nag tungo sa kusina. Mahilo hilo pa akong nag lalakad, sobrang sakit ng ulo ko.

I opened the microwave to see if there was a food in it.

At meron nga, kaagad ko na itong nilabas para ma check kung anong laman nito. and it has a note too. Natigilan ako nang maalala kong ganito rin ang ginawa saakin ni Tito.

Nahuli ko nalang ang sarili kong naka ngiti. Hindi kona pipigilan ang sarili kong maalala ang mga 'yon. Besides yun nalang naman ako meron ako, ang mga ala-ala ko sakaniya.

Ipinainit ko na 'to at idinala sa hapag, para makakain. Kinuha ko nalamang ang phone ko para hindi mainip.

Paniguradong hindi na talaga ako makakatulog nito muli.

Im just peacefully scrolling on my social media, when i decided to play some random news. Bagong labas lang rin 'to. It's about 2 hours ago so mga 7am in the philippines.

"Kakapasok lang na balita mula sa kampo ni President Aspirant Bongbong Marcos, muli na raw 'tong nakauwi sa kan'yang tahanan kagabi ng alas siyete. Kinukuhanan pa namin ng pahayag ang pamilya nito ayon dito"

My heart skipped beats when i heard that. Napahawak nalang ako sa tiyan ko at napangiti "Your Daddy Bong is already safe now, Baby" i said as i caressed my tummy. Nawala kaagad ang ngiti sa mga labi ko when My eyes suddenly locked onto the flowers he gave me, na nakalagay na sa base at naka patong sa gitna ng dining table.

It those look familiar, ito yung bulaklak na palaging pinadadala saakin ng kung sino man. The same as before. The same arrangement, the same color, and all.

Napaisip nalang ako. Hindi kaya... Sakaniya lahat galing 'yon? He's my annonymous sender since then?

:))