Dreams (Twilight Fanfic)

11. Nightmares

Maggie's POV.

Ik hap naar adem en ik heb het gevoel dat ik flauwval. Seth is gebeten! Ik heb het gevoel alsof iemand een gat in mijn borstkas heeft geslagen op de plek waar mijn hart hoort te zitten. Iemand grijpt me van achteren - om mijn middel - vast zodat ik net niet flauwval. Jared. Hij zet me weer op twee benen neer en ik loop verder naar Seth toe. Voor de bank ga ik op mijn knieën zitten. "W-wwwie...," verder kom ik echt niet. Ik aai zachtjes door zijn haar. "Hij is gebeten door een vampier. Die vampier was al weg voordat we hem konden grijpen," zegt Sam. Ik voel woede branden in mijn hart. Of wat daar nu ook zit. "E-e-e-en nnnnnu?" vraag ik. "Ik heb het gif eruit gehaald en we moeten nu wachten tot hij geneest," zegt Carlisle. Ik hoorde een twijfeling in zijn stem. "Carlisle?" vraag ik. "Hij geneest toch?" Hij kijkt me verdrietig en schuldig aan. Mijn ogen worden groot en ik er komen tranen in. Ik pak zijn hand vast. Hoe kan dat? "Is er iets tegen te doen?" vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. Ik leg mijn hoofd op de bank. Hij is nu even warm als ik. "Dus ik moet nu de hele tijd afwachten?" Sam knikt. "Er valt niks anders tegen te doen." "Hij overleefd dit toch?" Iedereen kijkt stilletjes naar beneden en ik ga staan. "Toch?" grom ik. "De kans is klein dat hij dit overleefd. Zijn pols is zwak en het gif is sterk," zegt Carlisle. Ik hap opnieuw naar adem. Jared schiet weer naar me toe en vangt me weer op. "Ik moet hier dus afwachten of hij het wel of niet overleefd." "Maggie, er valt niks aan te doen," zegt Sam. "Ik kan niet gewoon afwachten! Ik moet iets kunnen doen!" zeg ik paniekerig. "Kom eens hier, kleine," zegt Sam. Ik loop naar hem toe en hij geeft me een knuffel. De tranen lopen over mijn wangen. "Alles komt goed met hem. Hij is sterk. Je mag hier blijven maar zorg goed voor jezelf," zegt hij vaderlijk. Ik ga weer naast Seth op de grond zitten. "Blijft hij al die tijd buiten bewustzijn?" "Waarschijnlijk wel," zegt Carlisle. Ik zucht. "Ik kom terug met een infuus." Carlisle loopt weg. "Kan ik echt niks doen? Met mijn gave of mijn heks-zijn misschien?" "Vraag het eerst maar aan Carlisle voordat je allemaal gekke dingen gaat doen," zegt Paul. Ik knik. Ik pak zijn hand vast. Wordt alsjeblieft wakker! Ik mis je Seth.

"Maggie je moet wat eten," zegt Sam na een tijdje. "Ik heb geen honger," zeg ik. "Maggie," zegt hij. "Laat haar maar," zegt Emily. Jared gaat op de stoel tegenover me zitten. "Nu weet ik precies hoe hij zich voelt als ik weer eens op het randje van leven of dood sta." Hij grinnikt verdrietig. "Hij overleeft het. Dat weet ik gewoon zeker," zeg ik. "Ik geloof je wel. Hij is misschien klein en af en toe iets te optimistisch maar het lukt hem wel. Hij zal je nooit alleen laten," zegt Paul. Carlisle komt terug met een infuus zoals hij gezegd had. Hij sluit Seth aan het infuus. "Is er iets veranderd?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. "Het komt wel goed met hem," zegt hij. Ik knik. "Sam, er is hier niet genoeg ruimte," zegt Carlisle. Sam kijkt Sue vragend aan en ze knikt. "Dan brengen we hem naar mijn huis. Daar is wel genoeg ruimte," zegt Sam. De Quileutes tillen Seth met z'n allen op en brengen hem naar het huisje. Daar staat al een bed klaar beneden. Ze leggen hem daar neer en Carlisle sluit een infuus opnieuw aan. "Carlisle kan ik niks met mijn gave doen?" Hij schudt zijn hoofd. "Pas als het echt niet gaat. Laat hem nu maar gewoon genezen." Ik knik. Ik voel me zo nutteloos. Zo gewoontjes. Ik probeer de hele tijd mijn ogen gewoon open te houden maar ik ben zo moe. "Maggie, probeer maar wat te slapen," zegt Sam. Ik schud mijn hoofd. Ik moet wakker blijven. "Ik wil er zijn als hij wakker wordt." "Dat kan nog een tijdje duren," zegt Carlisle. "Dan blijf ik al die tijd wakker." "Jep, jullie twee zijn echt familie," zegt Paul. Ik leg mijn hoofd op de bank en ik doe mijn ogen eventjes dicht maar ik val meteen inslaap.

Ik kijk om me heen en iedereen heeft zwarte kleren aan en is aan het huilen. Ik zie mezelf huilend naast Sam, Leah en Sue staan. Ik kan mezelf zien in mijn eigen droom. Oké, dit is gewoon echt raar. Ik loop naar de rest toe maar ze zien me niet. Ik kijk naar mijn hand maar ik ben doorzichtig. O fijn. Nu ben ik een geest ofzo. Ik zie Seth niet. Middenin de kamer staat een kist. Het is een doodskist. De deksel is open. Ik loop er langzaam heen. Stap voor stap. Na een tijdje sta ik voor de kist en ik kijk erin. Ik hap naar adem en ik stap langzaam naar achteren. Seth ligt in die kist! Hij is dood! Ik voel een enorm gat in mijn borstkas. Mijn knieën beginnen te knikken en ik zak op mijn knieën. Ik leg mijn gezicht in mijn handen en ik begin te huilen.

Ik schiet overeind. Ik lig op een bed naast Seth. Mijn wangen zijn helemaal nat. Volgens mij heb ik gehuild in mijn slaap. Alweer. Emily kijkt me geschrokken aan. "Nachtmerrie," mompel ik. Ik ga overeind zitten. Seth is nog steeds niet wakker. "Wat heb jij ook met nachtmerries?" vraagt Embry. "Weet ik niet." "Waar ging hij over?" vraagt Emily. "Ik denk niet dat je dat wilt weten," zeg ik. "Ging het weer over...?" begint Leah maar ik schud mijn hoofd. "Iets anders." "Over wat?" vraagt Sam achterdochtig. "Meiden-dingen," zeg ik. "Leah?" vraagt hij. "Meiden-dingen," zegt ze. "Emily?" "Meiden-dingen." "Heel gemeen, met z'n allen tegen mij." "Hoelang heb ik geslapen?" Emily geeft me een glas drinken aan en ik neem een slok. "Een dag." Ik stik in mijn drinken. Jared klopt zachtjes op mijn rug. "Geen drinken voor jou meer," zegt hij. Hij wil mijn glas pakken maar ik drink snel alles op. "Is er iets veranderd?" vraag ik. Leah schudt haar hoofd. "Integendeel," zegt Carlisle. "Zijn pols is alleen maar zwakker geworden en hij wordt steeds kouder." Ik pak zijn hand vast. Hij heeft gelijk. "Hoelang is hij nu buiten bewustzijn?" "Twee dagen. Bijna drie," zegt Quil. Dit duurt me te lang. Opeens knijpt Seth in mijn hand. Eerst zachtjes maar steeds harder. Na een tijdje begint het pijn te doen en ik hoor mijn botten kraken. De rest hoort het ook. "Seth?" vraag ik rustig. Het liefst wil ik het uitschreeuwen van de pijn. Gebroken botten doen pijn! Hij wordt ijskoud en dan laat hij mijn hand los. Hij maakt geen enkele beweging meer.