"ဘေဘီ~"

"ဘာမှ မမေးပါနဲ့ မပြောချင်ဘူး~"

တစ်သက်လုံး လုပ်လာခဲ့~ဖုံးထားနိုင်ခဲ့တဲ့ အလုပ်တစ်ခုကို အခုကျမှ ဘာလို့ အသည်းခိုက်အောင် ကြောက်နေမှန်း ဟယ်ရီ ကိုယ့်ကိုကိုယ် နားမလည်နိုင်တော့ဘူး~အစ်ကို သိမှာတောင် နည်းနည်းလေးမှ မစိုးရိမ်ခဲ့တဲ့ ဟယ်ရီဟာ ဒီလူကြီး သိသွားမှာတော့ သေမတတ်ကြောက်ပါတယ်~သူ ဘာတွေ လုပ်မိခဲ့တာလဲ~

~~~~~~~~~~~~~~~~~
ကလေးလေး စိတ်ပေါ့ပါးသွားစေလိုငြားငြား ဒရေဂို ဘာဆိုဘာမှ မမေးဘဲ အသာလေး ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်~ကိုယ်တိုင် သိချင်တာတွေ အရမ်းများနေပေမယ့်လို့ပေါ့~ခနကြာတော့~

"Daddy~"

အသံက တကယ့်ကို တိုးတိုးလေး~

"ပြော ဘေဘီ~"

"ကိုကို စီ သွားချင်တယ်~"

"အင်း ကိုယ်လိုက်ပို့ပေးမယ်နော် ကလေးလေး"

ဆိုတော့ ခေါင်းသာ ညိတ်ပြတဲ့ ဘေဘီ~

"လာ ရေချိုးအုံးမှာလား ဘေဘီ~"

"ဟင့်အင်း"

"အင်း အဲ့တာဆို အကျင်္ီလဲပြီး ကိုယ့်ကို စောင့်နေနော်~ကိုယ် ဖုန်းတစ်ချက်သွားပြောလိုက်အုံးမယ်"

"အင်း"

ဆိုကာ ဒရေဂို ထွက်သွားတော့ ဟယ်ရီလည်း ဖုန်းထဲက no တစ်ခုကို နှိပ်လိုက်တယ်~

"ဘယ်လိုလဲ"

"အကုန်ok ပဲ နဂို နေရာပဲ~"

"အင်း အဲ့တာဆို ဒါပဲ ဆစ်ဒရစ် ညနေကျမှ အဲ့မှာတွေ့မယ်~"

"အင်း"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဒရေဂို ဟယ်ရီ့ကို ခနစောင့်ခိုင်းပြိိီး ရုံးကို ဖုန်းဆက်ဖို့ လုပ်လိုက်တယ်~ကိုယ်က Ceo မို့လို့ လုပ်ချင်သလိုလုပ်လို့ရတယ်ဆိုပေမယ့် အနည်းဆုံး အသိတော့ပေးသင့်တယ်လေ~

"ဟယ်လို Ceo"

"အင်း ဒီနေ့ ငါမလာဘူး"

"ဟုတ်ကဲ့"

_တီ_

နောက်တော့ ရွန် ဆီကို ဖုန်းဆက်ရပြန်တယ်~

"ဟယ်လို"

"အင်း မင်းအိမ်မှာလား~"

"အေး ဘာလို့လဲ"

~DON'T BLAME ME~Where stories live. Discover now