Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
*****
Hayatımızın her anı, bizim için değerliydi aslında. İnişlerimiz, çıkışlarımız olurdu. Dünyanın kanunu diye adlandırdığımız bu durum, çok garip geliyordu. Kendimi hiç olmam dediğim yerde buluyordum zaman zaman. Çok ama çok garip geliyordur benim için. Hayatımız, düzenli değildi ve her an ne olacağını bilmiyorduk. Karşılaştığımız durumlar bizi iyiye ya da kötüye sürüklüyordu. Ortası yoktu. Hiçbir zaman da olmamıştı zaten.
Son bir yılım iniş ve çıkışlarla dolu geçmişti. Üzülmüştüm, çok ama çok fazla üzülmüştüm. Mutlu olmuştum, sevdiğim adam bana mutluluk vermişti. İstediğim aşkı, huzuru, sevgiyi, merhameti, hayatı vermişti bana. Korhan Cihanbey'e olan minnetim hiçbir zaman dinmeyecekti. O, bana bu hayatta sahip olamadığım şeyleri vermişti. Korhan Cihanbey, benim bu hayattaki ilk ve son aşkımdı. Hayallerimi bağladığım adam, aşkından her şeyi karşıma almış adam, benim karnımdaki çocuklarımın babasıydı.
Hastanedeydik.
Beni bir odaya almışlardı. Üzerime hastane elbisesi giydirmişlerdi. Tüm ailem yanımdaydı. Sadece halam ve Yaren eksikti. Ha bir de, dayım, yengem ve Yavuz... Keşke halamlar da olsaydı. Onları görememiştim bile. En son gördüğümde babaannemin öldüğü haftada olduğumuzdan dolayı çok üzgümdüler. Doğuma gelemeyeceklerini söylediklerinde çok üzülmüştüm. Keşke onları da görseydim son kez. Şu an sırf onlar yok diye bile ağlardım.
Bakışlarım herkesteydi. Onların bakışları ise bir odada, bir de bendeydi. Ortam doğrusunu söylemek gerekirse biraz gergindi. Bunun nedenini bilmiyordum.
Korhan'a baktığımda ağlamaktan kızarmış gözleri ile karşılaştım. Benim gözlerimin de onun gözlerinden bir farkı yoktu. Saatlerce ağlamaktan hafif başım ağrımaya başlamıştı.
Gökçe'ye baktım, hâlâ ağlıyordu. Sessiz sessiz gözyaşları akıtıyordu. Hamilelik hormonları da etki gösterince iyice kötü bir noktaya gelmişti. Onu çok iyi anlayabiliyordum. Tek arkadaşım, sırdaşım Gökçe'ydi. Bu yaşıma kadar şüphesiz yanımda olan tek kişi Gökçe'ydi. Ona olan hakkımı nasıl öderim bilmiyordum. Gökçe benim hayatımda tanıdığım en olgun ve en sadık insandı.
Bakışlarım Gökçe'nin yanında dikilen Dinçer'e kaydı. Öylece bana bakıyordu. Ona bakmam ile göz göze gelmiştik. Fazlasıyla üzgündü. Ne diyeceğini şaşırmıştı. Onda da kelimeler tükenmişti. Gökçe'den sonra ikinci arkadaşım, sırdaşım o olmuştu. Kan bağımız olmasa bile gerçek bir abi-kardeş ilişkisi kurmuştuk ve bundan çok memnunduk. Onun gibi birini tanıdığım için çok sevinçliydim. İyi ki Nevşehir'e gitmiştik ve iyi ki onu orada görmüştüm. Dinçer benim bu hayatta tanıdığım en dürüst insandı. Gökçe ile ilişkilerini bile korkmadan Korhan'a anlatmıştı. Bana, söz vermişti. Amerika'ya giderken Korhan'a hiçbir şey söylemeyeceğine dair. Sözünü gerçekten de tutmuştu. Dinçer, mükemmel bir ayrıntıydı.
