Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*****
Yaklaşık yarım saat o bankın üzerinde, elimdeki ultrason resmi ile oturdum. Gözyaşlarımın tükendiğini hissettiğimde banktan kalktım ve sakin adımlarla caddeye doğru yürümeye başladım.
Yanımdan otobüsler, dolmuşlar, taksiler geçiyordu ama hiçbirine binmeden öylece yürümek istiyordum. Yalnız kalmak istiyordum. Bebeklerimi ve hastalığımı kabullenmem gerekiyordu. Bu durumu Korhan'a ve diğerlerine nasıl açıklayabileceğim, kendimle onun mahkemesini yapıyordum.
İki elimi de karnıma sardım. Karnımda bir değil, iki bebek vardı. Bebeğim olacak diye sevinirken bir bebeğim daha olacaktı şimdi. Amerika'da o koridorda döverek bebeğimi almışlardı benden. Şimdi ise iki bebeğim karnımdaydı. Onları daha sıkı korumalıydım. Cinsiyetlerini çok merak ediyordum. Acaba ikisi de kız mıydı yoksa erkek miydi? Yoksa biri kız, diğeri erkek miydi? Görünüşleri nasıl olurdu acaba? Babaları gibi esmer, anneleri gibi beyaz mı olurlardı? Gözleri, kehribar mı yoksa mavi mi olurdu? "Anne!, Baba!" diye seslendiklerini duyabilir miydim? Onlara iyi anne olur muydum? Korhan, çok güzel bir baba olur muydu? Uykusuz kalıp uykuya daldığım anlarda bebeklerimizle ilgilenir miydi? Annelerini sevdiği gibi, bebeklerini de sever miydi?
Bir oda düşündüm, içinde karşılıklı iki tane bebek yatağı var... Biri toz pembe renginde, üzerinde yıldızlar var; diğeri ise toz mavisi renginde, üzerinde küçük renkli toplar var... Mavi ve pembenin güzel birleşimi, bizim bebeklerimizin odası... Korhan ve ben içeride otururken birden ağlama sesi duyup birbirimize bakıyoruz ve bebeklerimizin odasına gidiyoruz. Kızımız ağlıyor, oğlumuz ise öylece ikizine bakıyor. Korhan, kızımızı kucağına alıp sustururken ben de oğlumuzu kucağıma alıp sallıyorum.
Mutlu bir aileyiz.
Kızım, oğlum, Korhan ve ben...
Çok ama çok mutlu bir aileyiz.
🍁
Eve geçtikten sonra yaptığım ilk şey, hızlıca odamıza çıkmak ve ultrason resmini güzel bir yere saklamak oldu. Birinin görmesini istemiyordum. Onlara bunu, şirket kutlamasından sonraki gün söyleyecektim. Onları böyle bir zamanda telaşlandırmak istemezdim.
Aşağı indim ve Handan annenin kahvaltı hazırlanmasına yardım ettim. Gökçe de uyanmıştı ve telefonla Dinçer ile konuşuyordu. İkisi de sabah gittiğimin farkına varmamıştı, bu yüzden rahattım. Kısa süre içinde sofrayı hazırladığımızda yerlerimize oturduk ve kahvaltı yapmaya başladık.
"Dinçer'in selamı var." dedi Gökçe. Bakışlarımı ona yönelttim. "Aleyküm Selam, ne yapıyormuş kaçak?" diye sordum. Küçük bir sırıtış sergiledi. "At binmeye gidecekmiş birazdan, Nevşehir çok sıcakmış." dedi.
