Korhan Cihanbey ve Karaca Demirkan... İki ayrı dünyaların insanı gibi görünseler de birbirini tamamlayan iki parçaydılar. Aralarında engel var gibi gözükse de aşklarından asla vazgeçmediler...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Öylece durmuş Korhan'a bakıyordum. Telefonu öyle sıkı tutuyordu ki, kırılacak zannediyordum. Yüzünde daha önce hiç görmediğim bir ifade vardı. Kalbimin atış sesini duyuyor muydu bilmiyordum fakat şu an bunu önemseyecek bir durumda olduğunu da düşünmüyordum.
Dinçer fena batmıştı.
"Karaca?" dedi telefondaki ses. Susması gerekiyordu. "Karaca, seni bulmuş olabilir diyorum, neden susuyorsun?"
"Dinçer..." diye konuştum normal bir ses tonunda. Sesim titremişti. Bakışlarımı asla ondan ayırmıyordum. "Dinçer, Korhan yanımda."
Ve aynı anda telefonun kapandığını duydum. Korhan sinirle telefonu koltuğa bıraktığında yerinden kalktı. Kaşları çatıktı, sinirlenmişti.
Onu nasıl sakinleştirebileceğimi, ne yapmam gerektiğini, sinirlerine hakim olması için ne diyeceğimi bilmiyordum.
"Nasıl yaptınız Karaca?" dedi sessizliği bozarak. Bakışları doğrudan bendeydi. Ona karşı kendimi mahçup hissetmiştim. Susmak da bir tercihti ama bu onu daha da harlardı.
"Bir yandan sevdiğim kadın, diğer yandan kardeşim dediğim adam... Dinçer seni nasıl burada sakladı Karaca?" dedi ve durdu. Sertçe yutkunduğunı gördüm. "Haftalarca benimle birlikte seni aradı." dedi ve sinirli bir sırıtış sergiledi. "Güzel rol yapıyormuş." dedi ve tekrar sustu.
Dudaklarımı aralayıp konuşacağım sırada kafasını sağa ve sola salladı. Konuşmamı engellemişti. "Sus Karaca." dedi sakince. "Eğer tek bir kelime edersen kendime hakim olamayacağım. Kalbini kırarım, lütfen sus."
"Korhan..." dedim alçak bir sesle. "Lütfen böyle yapma."
Yine alayla güldü. "Ne yapmayayım Karaca?" dedi ve durdu. Derin bir nefes aldı. Bakışlarımı ondan kaçırdım. Haksız durumuna düşmüştüm. Dinçer, bana yardım ettiği için suçlu olmuştu.
"Sevdiğim kadın beni terk etti." dedi. Bakışlarını hızlıca ona çevirdim. Derince yutkundum. Ağzından çıkacak o kırıcı sözleri duymayı bekliyor gibiydim. "Dün, bir bebek kaybettim." diyince içimi bir titreme almıştı. "Bugün ise kardeşimin aslında o kadını sakladığını öğrendim." diye de ekledi.
"Şimdi ben ona ne yapayım? Seni sakladığı için onu ödüllendirmemi bekleyemezsin." dedi.
Yerimden yavaşça kalktım ve tam karşısına geçtim. Boy farkımızdan dolayı kafamı çok az kaldırmıştım. "Lütfen Korhan." dedim alçak bir sesle. "Dinçer sadece bana yardım etmek istedi. Kendi başımın çaresine bakmamda yardımcı oldu. O an o evden kurtulmak istedim. O iki ay boyunca ne yaşadınız inan hiç bilmiyorum. Ona kızma."
