Waar Pan Mang Stroomt

40: Roken

"Stop!" hoorde In Yeop een stem in de verte, zijn beeld was vervaagd en de klanken kwamen met een ruis zijn oren binnen, het meest van al hoorde hij een scherp gepiep.

Ilhoon duwde zijn vriend met een harde duw van hem weg. "Sejong!" riep hij, hij keek naar de jongen die op de grond lag en richtte zijn aandacht weer op zijn vriend. Hij trok Sejong met zich mee en liet zonder zelfs zijn veiligheid te bevestigen In Yeop alleen achter.

"Het spijt me", mompelde Sejong. Ilhoon duwde hem tegen de bakstenen muur, ze waren uit het zicht en geluidsveld van In Yeop. Ilhoon legde zijn hand op zijn borst en gaf hem een boks tegen de wang, die al rood was geweest. Sejong liet zijn armen slap naast zijn lichaam hangen. Toen Ilhoon hem weer vastgreep om hem een tweede vuist in het gezicht te geven, zag hij plots een traan naar beneden vloeien. Hij stopte abrupt en keek zijn vriend verstard in de ogen.

"Niet aan Do Hwan zeggen", zei hij fors.

Sejong keek hem geschokt aan, "Bro, ik zou dat nooit doen."

"Ik weet het, Sejong. Bedankt." Ilhoons stem werd zachter. Sejong zei niets meer, ze keken elkaar aan in een doodse stilte. Ilhoon keek toe hoe een tweede traan van zijn wang liep. "Het spijt me, Ilhoon", zei Sejong, "Ik weet dat..." Ilhoon greep zijn schouders vast en trok hem naar zich toe. Hij omhelsde hem stevig en Sejong omhelsde hem terug, zo bleven ze er een poos staan.

***

Ilhoon had Sejong naar de klas gestuurd en hij rende naar de containers toe, waar hij hoopte In Yeop te zien. Maar de kans was klein, er waren minstens vijf minuten voorbij gegaan. Tot zijn verbazing zag hij In Yeop bewusteloos op straat liggen.

"In Yeop!" Hij liep naar hem toe en duwde tegen zijn schouders, maar er kwam geen reactie.

"In Yeop!" Nog steeds niets. Ilhoon wou het noodnummer bellen, maar toen besefte hij dat er in de buurt een klein ziekenhuis was. Hij pakte In Yeop op in zijn armen en begon te rennen.

In Yeop schoot wakker. "Gast, what the fuck", zei hij met een onduidelijke uitspraak. Ilhoon stopte met rennen en keek hem verbaasd aan. In Yeop duwde zich gewelddadig van hem af en viel daardoor bijna op de grond. Toen hij zich herstelde, keek hij Ilhoon aan, "Wat doe je?"

"Ik ging je...naar het ziekenhuis brengen..."

"Hoeft niet...Hoe wist je hier te komen daarnet?" vroeg In Yeop.

"Je was niet in de les dus ik ging op zoek naar jou..." zei Ilhoon.

"Waarom negeer je mij trouwens?" zei In Yeop toen hij erbij stilstond dat dit de eerste keer was dat ze spraken in de laatste paar weken. Ilhoon probeerde een antwoord te bedenken, hij zweeg voor een ongemakkelijk lange tijd. In Yeop kon er niet meer tegen, hij veranderde van onderwerp, "We moeten terug naar de klas."

"Ben je gek?"

"Ehe", knikte In Yeop.

"Je kan zo niet. Hoe wil je dat overleven?" In Yeop dacht na, zijn ouders waren niet thuis vandaag, wat hem een zeldzame kans gaf om ongehoorzaam te zijn. Maar als ze van de school zouden horen dat hij een les had gemist, zou hij dat niet kunnen verklaren. Om een of andere verdomde reden twijfelde hij nog steeds, hoewel het antwoord duidelijk zou moeten zijn. Dat was het helemaal niet, hij wou koste wat kost bij Ilhoon blijven, en dat was zijn finale beslissing.

Ilhoon keek zijn vriend aan, hij wist maar al te goed dat hij hem in de problemen werkte. Hij wist maar al te goed dat het verkeerd was, dat hij te veel vriendschap en medelijden voelde voor Sejong om hem permanent te kunnen straffen. Hij wist dat dat In Yeop zou pijn doen. En hij wist dat hij gelijk had, ze moesten terug naar school. Maar hij kon zichzelf er niet toe brengen om In Yeop in deze staat op de schoolbanken te zetten. Het was oneerlijk. Als de directie zijn fysieke toestand zag, zouden ze hem laten gaan. Maar dat kon hij evenmin doen, want hoe zou hij dat moeten verklaren aan zijn ouders? Ilhoon wist dat In Yeops ouders door het lint zouden gaan mochten ze nu zijn lichaam onder de jacket en jeansbroek te zien krijgen.