ေဆာင္းဦးရာသီရဲ႕မိုးက အေအးစက္ဆုံးမိုးပဲ။
ခြၽန္ျမတဲ့အပ္မ်ားအလား တစ္စက္ခ်င္းစီက်ဆင္းတတ္တယ္။

မိုး႐ြာေနဆဲျဖစ္ေပမဲ့၊ တစ္စုံတစ္ခုနဲ႔ကာလိုက္သည့္အလား ေအးစက္စက္မိုးေရေတြကို မခံစားရေတာ့ဘူး။

ဟယ္ရွင္းလ်န္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ သူ႔ကိုထီးမိုးေပးထားတဲ့ယန္ထန္။
"မေအးဘူးလား?"

ငိုေႂကြးျခင္းထက္ ၾကည့္ရဆိုးလွသည့္အၿပဳံးကို၊ ဟယ္ရွင္းလ်န္ဖန္တီးလိုက္တယ္။
"ေအးတယ္"

အလ်င္စလိုထြက္ေျပးလာမိတဲ့ ဟယ္ရွင္းလ်န္ဟာ၊ ခပ္ပါးပါးဆြယ္တာတစ္ထည္ကိုသာ ဝတ္ဆင္ထားခဲ့တယ္။
ယန္ထန္က သူ႔ရဲ႕သိုးေမႊးအေႏြးထည္ကိုခြၽတ္ေပးလိုက္ကာ
"အိမ္ျပန္ရေအာင္၊ ဒီမွာအရမ္းေအးေနၿပီ"

ယန္ထန္မွာလည္း ရွပ္အက်ႌတစ္ထည္ပဲက်န္ေတာ့တယ္၊ ေအးလြန္းလို႔ ေရခဲေငြ႕ေတာင္႐ိုက္ခ်င္ေနၿပီ။

အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းဟာ တိတ္ဆိတ္မႈမ်ားစြာျဖင့္။
ဟယ္ရွင္းလ်န္ဟာ စကားမစသလို၊ ယန္ထန္ကလည္း ဘာမွမဆိုဘူး။

အေဆာက္အဦးရဲ႕ေလွကားထစ္ေတြဆီေရာက္ေတာ့မွ၊ ဟယ္ရွင္းလ်န္က ႐ုတ္တရပ္ႀကီးရပ္တန္႔သြားၿပီး
"ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္မိသြားလား?"

မေျပာမဆိုနဲ႔ေျပးထြက္လာမိတာ၊ ကိုကိုေတာ့ အရမ္းလန္႔သြားေလာက္တယ္။

"မဆိုးဘူး၊ မင္းသိပါတယ္..."
ယန္ထန္က သူ႔ပုခုံးကိုလွမ္းဖက္လာတယ္။
"မင္းရဲ႕ကိုကိုက မင္းအေပၚဘယ္ေတာ့မွစိတ္မဆိုးဘူး"

အိမ္ငယ္ေလးဟာ အပူေပးစက္ေၾကာင့္ေႏြးေထြးေနခဲ့တယ္။
ေခြၽးပါထြက္လာေသာေၾကာင့္၊ ဟယ္ရွင္းလ်န္က အေႏြးထည္ကိုအျမန္ဆြဲခြၽတ္လိုက္ရတယ္။

သူ႔ကိုကိုက မီးဖိုခန္းထဲမွာ၊ အေရွ႕မွာေတာ့ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့အိုး။
သူျပန္ေရာက္လာတာကို သိဟန္မေပၚဘူး၊ အိုးကိုသာ မလႈပ္မယွက္စိုက္ၾကည့္ေနေလရဲ႕။

ခ်င္းနံ႔သင္းသင္းဟာ အခန္းတစ္ခုလုံးကိုေဝ့ပတ္ေနခဲ့တယ္၊ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစပါတယ္။

Hedgehog And Tiger [Myanmar Translation]Where stories live. Discover now