Hedgehog And Tiger [Myanmar Translation]

|37|

[Unicode]

နွေးထွေးမှု။

ဘာကြီး???

ရေးဖူးသမျှ၊ ပြိုင်ဖူးသမျှတွေက ကျိုးကြောင်းပြစာစီစာကုံးတွေကြီးပဲ။
ဘောပင်ကိုကောက်ကိုင်ကာ ခေါင်းစဉ်ချရေးလိုက်တယ်...ပြီးတော့ ဘာဆက်ရေးရမှာလဲ?

ဘယ်လိုနွေးထွေးမှုအကြောင်းလဲ?

အတွေးထဲမှာ မြင်ဖူးခဲ့တဲ့နွေးထွေးမှုဥပမာတွေ ထွက်ပေါ်လာတယ်။
ကျူးဇီချင်က သူ့အဖေဆီကနွေးထွေးမှုကိုရခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ လီချင်းကျောက်ကျတော့လည်း မက်မွန်ပင်ငယ်ရဲ့နွေးထွေးမှုကိုရခဲ့တာ။

ဟယ်ရှင်းချွမ်အတွေးတွေဟာ ပျံ့လွင့်နေဆဲပင်။
အဆုံးသတ်မှာတော့ မြင်ကွင်းတစ်ခုပဲကျန်ခဲ့တယ်။

လူငယ်ဟာ သူ့အဝတ်တွေကိုချွတ်ပြီး၊ ခိုက်ခိုက်တုန်နေတဲ့ဟယ်ရှင်းချွမ်ကို လွှမ်းခြုံပေးလာတယ်။

ရေကန်ရဲ့မျက်နှာပြင်ဟာ ကြည်လင်လွန်းနေခဲ့တာ။

ရေနစ်မလိုဖြစ်တုန်းက၊ ဟယ်ရှင်းချွမ်မှာ အတွေးတစ်ခုပဲရှိနေခဲ့တယ်။
အသက်ရှင်နိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင်...အရင်လို ဆက်မနေချင်တော့ဘူး။

ဘယ်သူနဲ့မှအဆက်အဆံမရှိဘဲ...ဘယ်လိုပတ်သတ်မှုမျိုးကိုမှ လက်မခံဘဲ...

တစ်ခုခုချန်ထားနိုင်ခဲ့ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲ။

သူ့ကိုမှတ်မိနေစေမဲ့ တစ်ခုခုပေါ့။

တစ်ခုခု။

"ဟယ်ရှင်းချွမ်! အိပ်မပျော်သွားနဲ့! လူနာတင်ယာဉ်ရောက်လာတော့မှာ!"

တည်ငြိမ်လေ့ရှိတဲ့လူငယ်ဟာ ယခုတစ်ကြိမ်မှာတော့ အသံတွေတုန်ယင်နေခဲ့တယ်။

ချည်ဆွယ်တာလေးက နွေးထွေးနေခဲ့တာ၊ ကိုယ်သင်းနံ့လေးကိုပါ မှတ်မိသေးတယ်။
နွေးထွေးမှုဆိုတာ အဲ့လိုမျိုးလား?

"ဟေး! မင်းဘာရေးခဲ့လဲ?"

"မေးခွန်းက ဘယ်လိုကြီးလဲမသိဘူး! ငါတော့ လိုရင်းလွဲသွားပြီထင်တယ်!"

ကျောင်းသားတွေဟာ ဆူညံစွာဆွေးနွေးနေကျတယ်။
ထိုဆူညံသံတွေကြောင့် ဟယ်ရှင်းချွမ်တောင် ခေါင်းကိုက်ချင်နေပြီ။