When the Moon Heals (Sequel #2)

Chapter 21

Call

Halos hindi ako makatingin sa kanya matapos niyang sabihin iyon sa akin. Inabala ko na lamang ang aking sarili sa kunwaring pakikinig sa mga pinaguusapan ng grupo nila mang roger kahit ang totoo ay wala naman akong naiintindihan doon.

Ramdam ko din ang ilang beses na pagsulyap ni Hob sa akin pero hindi ko na lang pinapansin. Sa tuwing gusto kong maging masaya, pakiramdam ko ay wala akong karapatan. Na kung magiging masaya ako ay baka lungkot naman ang sunod na ibigay sa akin.

Kung hindi nakikinig sa paguusap ay inaabala ko na lang ang aking sarili sa cellphone kong ibinigay ni Vera sa akin. Nang minsang sabihin ko sa kanyang ibabalik ko na iyon ay sinabi niyang hindi na ulit niya tatanggap dahil bigay na daw niya iyon.

Paulit ulit kong binabalikan ang mga litrato naming dalawa ni Nanay. Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan naming dalawa ay nakaya pa din naming lagpasan iyon. Mas lalo tuloy ipinapamukha sa akin na hindi namin kailangan si Tatay. Kung ayaw niya sa amin ay ayos lang, ang mahalaga ay magkasama kami ni Nanay.

"Magbabayad na ako," si Hob.

Mabilis kong pinatay ang phone ko para harapin siya. Nagtaas ako ng kilay nang makita kong sa binitawan kong cellphone siya nakatingin.

Kaagad akong naglahad ng kamay para hingin na ang bayad. Matapos sa kanya ay kaagad na bumaba ang tingin ko sa kanyang magkabilang bulsa para siguraduhing nanduon na ang bayad niya at hindi na niya ako papa-akyatin pa.

Tumikhim ito dahil sa aking ginawa. "Nagmamadali ka?" tanong niya sa akin na hindi ko na lang pinansin pa.

Parang tamad na tamad pa siya ng dumukot siya ng pera sa kanyang bulsa para magbayad sa akin.

"Wala kayong delivery?" tanong niya kaya naman napaawang ang bibig ko.

"Anong akala mo sa amin? Jollibee?" masungit na tanong ko sa kanya at kaagad pa siyang inirapan nang makuha ko na ang bayad.

"Really?" sambit niya na para bang hindi siya makapaniwala. "Ganyan ka ba talaga kasungit sa mga customer mo?" tanong niya sa akin.

Marahan akong umiling. "Pasencya na...Sir," sabi ko sa kanya. Hindi lang din talaga ako sanay na makipagusap ng matagal sa ibang tao. Lalo na sa kanya na hanggang ngayon ay hindi ko pa din kinakaya ang presencya.

"Don't call me that," masungit na suway niya sa akin.

Napakagat na lamang ako sa aking pang-ibabang labi. Paano ko naman kasi sasabihin sa kanya na hindi ko naman talaga intensyon na sungitan siya. Iyon lang din kasi ang nakikita kong paraan para naman hindi niya mahalata na kabado ako sa tuwing kausap ko siya o kahit nga malapit lang siya.

"Uhm...pwede naman kung may request kayong ipaluto o kaya naman ay..." hindi ko pa man natatapos ang aking sinasabi ay kaagad na akong nagulat nang ilabas niya ang kanyang mamahaling cellphone sa bulsa at inilahad iyon sa akin.

Sandaling nagtagal ang tingin ko sa kanyang cellphone na nakalahad sa aking harapan bago ko siya tiningala.

"Can I have your number? Miss masungit na tindera," nakangising sabi niya sa akin.

Marahan kong tinabig iyon. "Ano bang request mo? Isusulat ko na lang," sabi ko sa kanya at kaagad na kinuha ang ballpen at papel ko.

"Hindi ko pa alam. Mamaya ko pa iisipin," laban niya sa akin kaya naman dahan dahang humaba ang nguso ko para maghanda na awayin siya.