The Love Of Fate

Chapter 33

With so many emotion and question running on my head I fall asleep. Tired in crying on all night. A simple words but meaningful.

Napatitig ako sa kisame habang malalim ang iniisip. Kagigising ko lang at nakatulala. I remember yesterday in front of flowers, nanay helen has been always stick around to check on me. I knew she's worried because of my reaction but I didn't explain it to her clearly because I'm busy trying to control my feeling. Iniyak ko 'yon lahat sa sari-saring emosyon. Na may kasamang sari-saring tanong sa isipan.

Bakit ngayon lang siya nagbigay ng hint kung sino ba siya? Paano niya nalaman na umuwi ako? Paano niya nalaman ang address ko sa new york and here? Sometimes it get creepier because each day I always receive it and no ones cross my mind who it was that sending flowers to me. Right now, I feel happy because he remembered me.

Nangilid ang luha sa mga mata ko. Lagi pala siyang nakabantay sa akin. Pero naiinis ako ng hindi manlang siya nagparamdam na siya na pala 'yon. Ba't ngayon niya lang naisipan na ibigay ang sagot sa tanong na laging pumapasok sa isip ko lagi pagnarereceive ko ang bulaklak na galing pala sa kaniya. May kunting pagtatampo sa akin dahil hindi niya agad sinabi 'yon dahil ayaw ko namang umasa na pwede siya 'yon.

"Nak'...Shane..Gising ka na ba? Papasok ako."

Napakurapkurap ako bago kinapa ang mukha. Nakapa ko ang basang pisngi at dahil do'n ay napaupo ako at pinunasan ang mukha. Iyon ang naabutan ni nanay helen. I look away for her not to see my face. I bet my face are all red because I'm crying all night.

Nanay helen walk slowly towards me and sit beside me. I know she's checking on me because I can feel her stare.

I look at my hand to avoid her stare.

"Shane ayos ka lang ba? Masama ba pakiramdam mo?" Marahang tanong ni nanay helen na parang nag-iingat na baka magalit ako. Napaangat ako ng tingin para sumagot. Umiling ako.

"Okay lang po ako nanay helen. Salamat po."

Tumango ito bago hinawakan ang kamay ko at hinaplos ng marahan. Ramdam ko ang pag-aalala ni nanay helen kaya hinawakan ko pabalik ang kamay niya.

Ngumiti ako.

"Hindi na ako magtatanong tungkol sa nangyari. Kung gusto mo ng may kausap ay nandito ako, nandito ang pinsan mo pwede mo silang kausapin para may mapagsabihan ka ng mga nararamdaman mo. Anak, huwag mong sarilinin ha at kung hindi ka pa handa ayos lang pero huwag mong patagalin. Naiintindihan mo ba shane?" Mahabang litantya ni nanay helen.

Ngumiti ako ng matamis at tumango bilang pagsang-ayon. "Opo nanay helen. I understand."

"O'siya bumangon ka na. Nagaalmusal na ang mga kasama mo. Hinihintay ka nila kanina pero late ka ng gumising at sinabihan kong gigisingin na lamang kita at mauna na sila. Halika." pag aaya ni nanay helen. Sumunod ako. Naghilamos lang ako at nag-ayos bago sumunod pababa ng hagdan. Pagpasok namin ay nandoon na nga sila bianca at manager wella. Sabay silang bumati sa akin.

"Good morning!"

"Good morning 'couz!"

Ngumiti ako at binati rin sila. Parehas na may nagtatakang tingin sa akin. I know halata ang pamamaga ng mata ko. Tumikhim ako.