"Erkekler ağlar mı Egemen ?"
"Ağlar." diye yanıtladı beni hiç düşünmeden.
"Ne zaman ?" Merak ediyordum. Kadınlara inat erkekler ağlamaz tabusunun ne zaman yıkıldığını merak ediyordum.
"Kaybettiklerinde."
"Peki sen hiç ağladın mı ?"
"Ağladım." dedi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
******* Egemenle son karşılaşmamızın üzerinden tam beş gün geçmişti. O sabahki tatsız olaydan sonra ne kendisini görmüş ne de sesini duymuştum. Sevda Hanım'ın laf arasında bahsettiğine göre gece çok geç saatte eve geliyor sabah ise güneş doğmadan evden çıkıyordu. Sevda Hanım'a göre Egemen'in bu düzensizliğinin sebebi evlilik arifesinde her şeyin planladığı gibi gitme isteğindendi ama ben Egemen'in bir şeyleri planladığını hiç sanmıyordum. Nişanın olacağını bile bir hafta kala haber vermiş ve bütün organizasyonu Ahsen'e itelemişti. Bu süreçte yüzümdeki izlerin tamamı silinmiş, sırtımdaki yaralar için artık bandaj kullanmak zorunda kalmayacak kadar toparlanmıştım. Bu iyiydi çünkü artık hareket ederken hiçbir şekilde kısıtlanmıyordum.
Geçen birkaç gün içerisinde Ahsen her gün uğrayarak, organizasyon hakkında zerre umursamadığım raporlar veriyordu bana. İlgiliymiş gibi davranıp başımı sallıyordum ama çok umursadığım söylenemezdi. Yine de Ahsen'in hevesini kırmak, onu hayal kırıklığına uğratmak istemiyordum. İlk başlarda bu düzmeceyi Ahsen'den gizlememi Egemen istese de şimdilerde gerçekten Ahsen'in yüzündeki o heyecanı soldurmak istemediğim için devam ettiriyordum. Her şeyle öylesine içten ve samimi bir şekilde ilgileniyordu ki, Ahsen'in bu ailenin eli ayağı olduğunun farkına varmam uzun sürmemişti. Ahsen'in merhametli ve yardımsever kalbini kıran, yüzündeki hayal kırıklığına sebep olan kişi ben olmak istemiyordum. Gerçekleri duyacaksa bu gizli saklı işi ortaya koyan Egemen'den duymalıydı.
Geçtiğimiz gün Sevda Hanım'ın bana teslim ettiği telefonda ilk işim cevapsız çağrıları kontrol etmek olmuştu. Buğra ile görüştüğümüz o günden beri hiçbir kayıt yoktu çağrı geçmişimde. Aylin de o günden sonra birkaç defa daha aramış artık çağrılarına son vermişti. O an ilk işim Aylin'i arayıp iyi olduğumu bildirmek olmuştu. Onu iyi olduğuma ikna edince; listelerde ismimin geçmediğini, okulumu neden dondurduğumu sorunca şaşırmıştım. Ben o gün dondurma işlemini gerçekleştirmeden ayrılmıştım okuldan. Demek ki sadece kimliğim yanındayken halledebilmişti, velimmiş gibi. Bu davranışına sinirlensem de kendisiyle hiç karşılaşmadığım için hesap da soramadım. Aylin'e okulumu dondurma sebebi olarak evleneceğimi söyleyince şaşkınlıkla birkaç saniye öylece konuşamamıştı. En sonunda nasıl, kim gibi sorular yöneltince dayanamayıp çok sevdiğim biriyle evleneceğimi hatta bu hafta sonu nişanımın olacağını söylemiştim. Sonuç olarak benim tarafımdan davetli listesine yalnızca Aylin Yazıcı ismi eklenmişti.
Nişanın olacağı günün içerisindeydik. Henüz saat öğlene gelmemişti ki evin zili çaldı. Beklemeye başladım. Gelen Ahsen'di emindim. Tahminlerimde yanılmadım ve elinde genişçe bir kutuyla birlikte Ahsen girdi odadan içeri kapıya iki defa vurduktan hemen sonra.
"Biz geldik!" diye neşeyle şakıdı ve kutuyu yatağın üzerine bıraktı. Büyük kutunun üzerinde küçük bir kutu daha yer alıyordu ki içinde ayakkabı olduğunu tahmin edebiliyordum.
