"Erkekler ağlar mı Egemen ?"
"Ağlar." diye yanıtladı beni hiç düşünmeden.
"Ne zaman ?" Merak ediyordum. Kadınlara inat erkekler ağlamaz tabusunun ne zaman yıkıldığını merak ediyordum.
"Kaybettiklerinde."
"Peki sen hiç ağladın mı ?"
"Ağladım." dedi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
******* Vücudumdaki ağrıları unutmamı sağlayan en büyük etken karşımdaki adamdı. Aylin'in taşınmış olabileceğini düşünmüştüm. Sokaktan geçen duyarlı bir vatandaşın beni özel bir hastaneye taşımış olabileceğini de düşünmüştüm. Hatta ve hatta hala rüya görüyor olabileceğim bile aklıma gelmişti. Ama bu adamı karşımda görmek bekleyeceğim son şey bile değildi. Odadan içeri girip beni yatmak yerine ayakta dikilirken görünce çatılı kaşları daha da çatıldı. Şişen sol gözüm yüzünden bakış açım iyice daralmasına rağmen, karşımdakinin kasıntı yüz ifadesini seçmekte zorlanmıyordum.
Bakışlarımda belli ki bir anlamsızlık vardı çünkü karşımdaki adam karşımda daha fazla dayanmaktan vazgeçip kapıyı biraz daha açarak arkasından orta yaşlı bir adamın girmesine müsaade etti. Elindeki çantayla içeri giren adam beni görünce kaşlarını çatarak sordu.
"Nasıl oldu bu?" Kimdi bu adam? Öfkemin neredeyse yüzde ellisinin öznesi olan bu adamın yanında ne arıyordum?
"Kaza." dedim sadece.
"Kaza mı?" Çantasını yatağın karşısındaki tekli koltuklardan birine bırakırken benden tarafa döndü. Boştaki tekli koltuğa oturan Egemen ise hiçbir şeye karışmadan içerideki konuşmayı dinliyordu. "Kim kazayla birine öldüresiye dayak atar ki!" diye söylendi ve Egemen'den yana döndü.
"Siz mi yaptınız?" sesi yargılayıcıydı.
"İşine bak Nazım Doktor. Muayeneni yap, gerisine burnunu sokma." Aralarında geçen gerilim dolu diyaloğun akabinde karşımdaki adamın doktor olduğunu anlamıştım. Tamam pekala doktorun ayağıma gelmiş olması işime yarayabilirdi ama şu an kendimi hiç rahat hissetmiyordum. Bir kere Egemen denilen bu adamla aynı ortamda bulunmak istemiyordum ki, huzursuzluğumun en büyük nedeni buydu. Hızla valizimi aradı gözlerim. Odada değildi.
"Valizim nerede?" diye sordum aceleyle. Sanki şu anki bütün derdim buymuş gibi. Doktorda dolanan rahatsız edici bakışlarını bana çevirdi. Ve "Salonda." diyerek kısaca cevapladı.
"Uzanın lütfen."
"Bir şeyim yok." dedim ama vücudum kasım kasım kasılıyordu. Gurur yapmanın sırası olmadığını da biliyordum ama yabancı bir adamın evinde tedavi olmak yerine Aylin'e ulaşıp birlikte doktora gidebilirdik. Burası olmam gereken son yerdi. "İyiyim ben, gitmem gerek. Arkadaşım bekliyor."
Oturduğu koltukta tek dizini sabırsızca sallamaya devam etti fakat bana bir cevap vermek yerine bakışlarını doktordan çekmiyordu. İtirazlarıma kulak asmayıp işine bakmasını söylüyordu. Beni zorla muayene ettirecek değildi ya?
"Hanımefendi, durumunuz hiç iç açıcı görünmüyor. Gerekli müdahale yapılmazsa enfeksiyon kapmanız kaçınılmaz olacak. Üstelik öğrendiğime göre sırtınızda da açık yaralar mevcut. Lütfen önce yüz üstü uzanın ve yaralarınıza bakayım."
