Hi, I am the Badboy

Hoofdstuk 23

Ik sluit me ogen en voel de geweldige lippen op de mijne. Mijn lichaam maar een huivering en er ontsnappen vlinders in me buik. Ik sla me arm om haar heen en trek me dichter naar me toe. Ik wil voor altijd blijven zoenen, haar lippen op de mijne.

Maar voordat ik er echt van kan genieten trekt ze zich ruw terug. 'En nu de sleutels' Grijnst ze. Het is niets minder dan een spel voor haar.

Teleurgesteld kijk in haar ogen als ik de sleutel overhandig. Eigenlijk heeft ze die niet nodig, want je moet gewoon op een knopje drukken.

Ik zie vermaak in haar ogen. Ze staan te dansen van vreugde, ze heeft van me gewonnen.

Ze rent naar de auto en ik stap bedroeft achterin. Ze vind me niet leuk, ze ziet me niks meer dan een vriend. Of misschien dat ook niet eens.

Victoria POV

Met een grote grijns stap ik in de auto en rij weg.

'Pas op Vic!' Roept West gespannen bij elke bocht die ik neem. 'West hou je kop. Ik kan echt wel rijden hoor!' Snauw ik naar hem.

'Nick, hoe kun je me dit aandoen, ik wil nog niet dood' Hij klemt zich vast aan de zijkanten van de stoel. Kom op West, zo erg is het ook niet.

Expres draai ik het stuur even om en dan terug, dit doet iedereen opschrikken. Ik lach in mezelf en concentreer me dan weer op de weg. Wat een lol heb ik met mezelf. En die jongens zijn echte watjes!

Als we bij huis aan gekomen zijn springt West de auto uit en kust de grond, aansteller.

'Hou je kop West' Ik tik hem op zijn hoofd waarna ik een grijns terug krijg, sukkel.

We komen bij de deur aan en wacht tot Nick hem open maakt. Ik ren de trap op naar mijn kamer toe. 'Wat ga je doen?' hoor ik achter me.

'Ik ga me omkleden' Zonder te wachten ren ik verder.

Als ik de woonkamer in loop zie ik ze alweer in de bank zitten. Echt waar, ik dacht dat ze hele andere dingen deden. Maar eigenlijk spelen ze gewoon de hele dag games.

'Hebben jullie geen leven?' Vraag ik als ik me naast West neer plof. Verveeld kijk in naar het scherm waar allemaal doden vallen.

'Vic, ik weet niet of je het door hebt, maar we hebben niet veel echte vrienden. Natuurlijk wil iedereen onze vriend worden, maar wij hebben daar geen behoefte aan' Begint West.

'En vanavond gaan we weg, dus eigenlijk hebben we wel een leven'

'Waar gaan jullie heen?' Vraag ik nieuwsgierig.

'Mannenavond' Zegt Nick kortaf. 'Duidelijk' Zeg ik langzaam.

'Mag ik iemand uitnodigen, ik verveel me dood. Jullie zijn niet gezellig' Zeg ik na een half uur in stilte te hebben gekeken.

'Tuurlijk'

Ik pak mijn mobiel en app Wesley.

Binnen een kwartier staat die grijnzend voor de deur. Ik geef hem een flinke omhelzing en we lopen naar de kamer.

'Jongens, jullie kennen Wesley. We gaan naar boven' Zeg ik snel. Ik wil niet dat ze Wesley gaan lastig vallen, of nog erger hem vragen om mee te spelen.

'Ho ho ho, dat gaat zo maar niet. Wie weet wat jullie boven allemaal gaan doen, dit laten we niet toe' Zegt Jack serieus.

'Jack hou je mond. We gaan naar boven, doei!' Ik trek Wesley mee naar boven.

'Wow, je hebt een prachtige kamer!' Zegt die met grote ogen. Ja, ik heb ook een mooie kamer. Het voelt huiselijk aan.

Er ligt laminaat op de grond, een mooi rond kleed in het midden en de kasten zijn gevuld met boeken, vazen en foto lijsten. Ook staat er een wit schattig bureautje en mijn bed is enorm.