ထိုအခ်ိန္~

"ကယ္ ဒီကေလးေတြ ဘာျဖစ္ေနၾကျပန္တာလဲ"

ထမင္းစားခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ လူစီးယပ္က ေမးလာတယ္။

"ဒီမွာေလ daddy ေပါ့ က်ေတာ့္ကိုလိုက္စေနတယ္"

"ဟိုေကာင္! ဘာလို႔ ငယ္ေလး ကို လိုက္စေနတာလဲ"

"ကဲ ကဲ မင္းတို႔ မာမီက ထမင္းစားလို႔ရၿပီတဲ့ လာခဲ့ၾကေတာ့ ငယ္ေလး လာ"

"ဟုတ္ ဒယ္ဒီ"

ဆိုကာ လူစီးယပ္ေနာက္ ေကာ့ေတာ့ေကာ့ေတာ့ ပါသြားတဲ့ ဟယ္ရီ~

"တတ္လဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ဟာေလး"

ဒေရဂို တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာကာ ဟယ္ရီတို႔ေနာက္လိုက္လာခဲ့တယ္။

"Daddy ျမန္ျမန္လာ ေဘဘီ ဗိုက္ဆာေနၿပီ"

"ဟုတ္သားပဲ မင္းကလည္း ျမန္ျမန္လာ ဒီမွာ ငယ္ေလးက ဗိုက္ဆာေနၿပီကို"

ဆိုၿပီး နာစစ္ဆာက ဝင္ေျပာတယ္။

"ဘယ္သူက သားအရင္းလဲေတာင္ မကြဲေတာ့ဘူး"

တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ေတာ့~

"ဟိုေကာင္ ပြစိပြစိ လုပ္မေနနဲ႔ ျမန္ျမန္လာ"

အေဖ ေဟာက္တာပါ ခံလိုက္ရပါတယ္။က်ေတာ့္ ဘဝကလည္း ေနာ္~~

စားၿပီးေသာက္ၿပီး သြားၾကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အခ်ိဳပြဲစားရင္း~

"မာမီ့လက္ရာကေတာ့ အရင္တိုင္းပဲေနာ္ အၿမဲစားေကာင္း"

"အမေလး ေျမႇာက္မေျပာလည္း ေကြၽးမွာပါ ငယ္ေလးရယ္"

မာမီက ျပန္ေျပာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းႀကီး ဆူကာ~

"ဟုတ္ပါဘူးေနာ္ တကယ္ေကာင္းလို႔ေကာင္းတယ္ေျပာတာ"

"ဟုတ္ပါၿပီ ခြၽဲစိန္ေလးရယ္"

ဆိုၿပီး ဆူေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို မာမီက လွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ တစ္ခစ္ခစ္ရယ္ေနပါေသာ ကေလးငယ္~~

"မာမီ ငယ္တို႔ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ ကိုကို႔ဆီ ဝင္အံုးမွာ မလို႔"

"ေအး ေအး ဂရုစိုက္သြားအံုး"

"ရြန္ကိုလည္း အားရင္ လာလည္ခိုင္းလိုက္ပါအံုး"

~DON'T BLAME ME~Место, где живут истории. Откройте их для себя