VENT'ANNI -Måneskin

Kırabilir miyiz zinciri?

The Chain- Fleetwood Mac

Ethan

Victoria gözlerimizin önünde eriyordu ve buna mani olamayacak kadar zayıftık. Bara gittiğimiz akşamdan sonra her şey daha da tepe takla olmuştu. Neler yaşandığını bilmiyorduk çünkü ikiside bize hiçbir şey anlatmamıştı.
O akşam Victoria onun arkasından gidince uzun bir süre geri dönmediği için onu aramaya gitmiştim. Bulduğum manzara ise kalbimi parçalara bölmüştü. Taş parkeli yolun üstünde yere çömelmiş ağlıyordu.

"Victoria....Victoria'm...." dedim yanına eğilip onu sıkıca kucaklarken. "Gitti....gitti Ethan. Tutamadım onu,benden gitti." Gözyaşları durmaksızın akıyordu,hıçkırıkları ise her saniye daha da acı duyuluyordu.
Onu kucağıma aldım ve yürümeye başladım. Artık o kadar yorulmuştu ki ağlamaya gücü bile kalmamıştı. Ah Damiano,arkanda ne büyük bir enkaz bıraktın farkında bile değilsin.

Köprüde duran bir bank bulup oraya oturduk. Diğerlerine endişelenmemeleri için mesaj yolladım sonra telefonumun sesini kıstım. Victoria kucağımdan doğruldu "Burası çok acıyor." dedi göğsünü göstererek.
"O kadar kızgındım ki ona büyük bir aptallık yaptım. Yokmuş gibi davrandım,kartlarımı kapalı oynadım. Çok adiceydi,çok ucuz bir hareketti. Evet,sabah yaptığı şey aptallıktı ama bunu da hak etmemişti." konuşurken boğazını tutuyordu.

"Ethan,beni Grace'e götürür müsün? Sanırım birkaç gün sadece uyumak istiyorum." dolunayın ışığı yüzüne vurunca gözyaşlarının yansımasını görüyordum. "Tabi ki Victoria." telefonumu çıkardım ve taksi çağırdım.
10-15 dakika sonra gelen taksiye bindik. Victoria yıldızları,ben onu izliyordum. Tek isteğim bu ayrı kaldıkları sürenin onu tüketmemesiydi. Fakat sonun başlangıcıydı daha.

Pazar gününe kadar Victoria ve Damiano sadece bir kez görüştü,o da iş içindi. Birkaç röportaj yaptıktan sonra hiçbir iletişim kurmadan gitmişti Dam. Bakmayın soğuk davranmaya çalıştığına onun içinde durum pek farklı değildi.
O hafta toplamda 4 saat uyku alamamıştı bile. Zaten aşırı tükettiği sigarayı daha da içmeye başlamıştı. Kafayı yiyordu ama iş zamanında aşırı profesyonel davranıyordu.

Biz bazı akşamlar benim ya da onun odasında toplanıyor ve dertleşiyorduk. Sürekli dalgındı, dikkatini toplamaya çalışsa da pek başarılı gitmiyordu denemeleri. Uyuması için destek olmaya çalışıyorduk ama düşünceleri onu bir türlü bırakmıyordu. Birbirlerinden habersiz ölüyordular.
Thomas ve ben Vic'le sürekli buluşuyorduk, onu da mental olarak desteklemeye çalışıyorduk ama sonuçta eve gidince yine tek başına kalıyordu odasına.

Nica'nın dediklerine göre Victoria ise sürekli uyku hapı tüketip uyuyormuş. Biz onu zorla dışarı çıkardığımızda sessiz ve durgun oluyordu. Bu da Victoria için pek normal değildi.
Damiano'nun ne kadar kötü olduğundan bahsetmiyorduk ona çünkü kendini suçlamasını istemiyorduk. Fakat Damiano Victoria'nın nasıl bir durumda olduğunu tahmin edebiliyordu.

Pazar gününe kadar bir şekilde geçmişti zaman. Zordu,acı vericiydi ve tekrar yaşanmamasını temenni ettiğimiz bir kabustu.
Veronica ve Vic ayrı biz ayrı gidecektik havaalanına. Öylede oldu. Stevie'nin ısrarları sonucu Damiano en sonunda fotoğraf atmayı kabul etmişti ve kızları beklerken fotoğraf çekmiştik. Bu şekilde bizi takip eden insanlarda Damiano'nun hala daha yaşadığına ikna olabilecekti.