VENT'ANNI -Måneskin

En güzel insan

Orbit- Alice Phoebe Lou
Victoria
Önce yanıma baktım,Damiano yatakta değildi. Hemen pencerenin yanına koştum "Dam?" diye seslendim fısıldarcasına. Cevap vermedi. Koşarak merdivenlerden inmeye başladım. Hatta birkaç merdiven yuvarladım.
    Bahçeye indiğimde havuzun yanındaki ağacın altında birinin oturduğunu gördüm. "Damiano?" ağacın altında oturmuş ağlıyordu.
     Kollarından kanlar akıyordu "Sen-sen iyi misin?" panik olmuştum. Karşısına geçerek dizlerimin üstüne çöktüm. Bana cevap vermiyordu sadece ağlıyordu "Dam benimle konuş." gözlerimdeki yaşlar yanaklarımdan süzülüyordu. Kollarını teker teker kontrol etmeye çalışıyordum ama yetersiz ışıktan yeterince net göremiyordum. Kollarını görmemem için çekiştiriyordu "Bana bakma Victoria,çok çirkinim." Söyledikleri karşısında ağzım açık kalmıştı,nasıl tepki vermem gerekiyordu bilmiyordum. " Sakın Damiano,sakın." ellerini avuçlarıma alıp öptüm " Sen hayatımda gördüğüm en güzel insansın. Gel odamıza gidelim,yaralarını ilaçlayalım. Mikrop kaparsa hastalanabilirsin." Başını omzuma yasladı "Sevdiklerimin canını yakıyorum,acı çekmeyi hak ediyorum." ağlaması şiddetlenmişti,canı yanıyordu. Fakat yaralarından değil,kendi hatalarından. "Kimse acı çekmeyi hak etmez Dam. Hatalar yapılır,insanız. " Damiano kafasını hayır dermiş gibi salladı "Hayır Victoria,hatalar ve kazalar vardır. Ben hata yapıyorum,hataların affı olmaz. Herkesi siktir et,seni üzüyorum. SENİ ÜZÜYORUM. VARLIĞININ ANLAMI YOKMUŞ GİBİ KONUŞUYORUM. Victoria,hayır. Hayatımdan çıktığın anda her şeyin yokuş  aşağı gideceğini biliyorum. Beni uçurumdan düşmemek için tutan sensin. Çok saçma,çok. Duygularım saçma,yaşananlad saçma,insalar saçma. Ben*alaycı bir gülüşle* en saçma benim" Ne dediğini anlayamıyordum,büyük ihtimalle  iç sesiyle tartışıyordu.
     Ayağa kalktım ve onu koltuk altlarından destekleyerek ayağa kaldırdım "Sarıl bana Damiano,ben seni tutacağım. Nerede olursan ol ben hep seni tutacağım." Yüzünde acı bir gülümseme oluştu " Tutarsın..."
     Onu ikna etmeyi  başarmıştım, bileklerinde onu tehlikeye atacak kadar  kanama yoktu.  Üstüm başım kan olmuştu ama tiksinmiyordum. Kalbim ağrıyordu. Damiano her zaman psikolojik sağlığını korumak için çok çaba sarf etti. Daha 16 yaşındayken yeme bozukluğu yüzünden çok fazla kilo verdi. Ardından hayatına anksiyete girdi. Hiç kendine zarar verdiğini görmemiş ya da duymamıştım. Bu benim için bir çok konuda ilkti; ilk kez Damiano'yu bu kadar savunmasız görmüştüm,ilk kez kendine zarar veren birine yardım edecektim ve en kötüsü ne yapmam gerektiğini bilmediğim için tedirgindim. Canını hem mental hem fiziksel olarak yakmak istemiyordum. Yargılamıyormuş gibi hissetmesi en son istediğim şeydi.
     Yatağın kenarına oturttum onu,sonra banyoya gidip küvetin suyunu hazırlardım.  Odaya döndüğümde kollarındaki kesiklere bakıyordu. Karşısına geçerek başına bir öpücük kondurdum. Kendi gözyaşlarımı engellemeyi başarmıştım bir süre sonra.
  "Şimdi birlikte banyoya gireceğiz, sonra yaralarına ilaç uygulayıp saracağız. Bu akşam yaşananlardan kimseye bahsetmek zorunda değilsin. Ben senin yanındayım." benimle göz teması kurdu,onunda göz yaşları durmuştu "Victoria,benimle banyoya girmek zorunda değilsin,bunu kendine yapmak zorunda değilsin . Bana yardım bile etmek zorunda değilsin. Kendi pisliğimi kendim toplamalıyım."  Hâlâ daha kendini suçluyordu "Burda toplanacak bir pislik yok Damiano. Seninle banyoya girmek istiyorum,yaralarınla ben ilgilenmek istiyorum. Sonra birlikte yatıp,birbirimizi sevebiliriz.  Tabi sende ist-" yüzünde bir gülümseme oluştu "Evet çok isterim." Elimi ona uzatarak "Hadi gel,su ikimizide rahatlatacak." 
    Banyoya girince ona güven vermek için önce kendi giysilerimi çıkardım,sadece iç çamaşırlarım vardı. Damiano da kıyafetlerini çıkardı ve beni izledi. Küvetin içine önce ben girdim,bacaklarının arasını biraz açarak onun oturabileceği bir alan yaratmaya çalıştım. Bu pozisyonda olmamız onun yaralarına daha kolay ulaşmamı sağlayacaktı ve tabi aynı zamanda onu daha kolay destekleyebilecektim.
      Damiano bacaklarımın aralarına oturunca sırtını benim göğüs bölgeme yasladı. Kafasını omzuma koymuştu,gözleri kapalıydı. Kafamı kafasına yasladım ve ona telkin edici şeyler söylemeye başladım. Gözlerini açmadan " Yaralarımı başkalarının görmesini istemiyorum. Şimdiye kadar tek gören kişi sensin ve son olsun istiyorum." Kollarındaki kanları suyla temizlerken " Bu ilk mi?" gözlerini yavaşça açarak "Bu kadar ileri ilk kez gittim. Bir daha yapmak istemiyorum,son olsun istiyorum. Son kez bize zarar vermek istiyorum." Omzunun üstüne bir öpücük kondurdum "Arkadaşlar tartışır Damiano,her kavgamızda kendime zarar versem şuan yaşamazdım. Doğru yolu bu şekilde buluyoruz." Oturuşunu dikleştirdi ve benden ayırdı bedenini "Victoria,başka konuşmak istemiyorum bu konu hakkında." Onu kendimi çekmek yerine ben ona yaklaşarak "Tamam canım,konuşmayalım. Gel çıkalım küvetten. Sonra ilaçlayıp uyuruz,konuşmamıza gerek yok." Kollarımla onun bedenini sardım.
     Küvetten çıkıp yatağın üstüne oturdu. Elimden geldiğince dikkatli bir şekilde ilaçladım,canı yandıysa bile bana fark ettirmemek için elinden geleni yaptı. Herhalde kendimi daha az suçlu hissetmem için.
      Yatakta ona sarılıyordum,o bana karşı herhangi bir temas kurmuyordu. Bu kendimi daha kötü hissetmeme sebep olsada onu suçlamıyordum. Yaşadığı şeyler kolay şeyler değildi. Gözlerim kapanmaya başlayınca "Seni suçlamıyorum Victoria. Yaşanan hiç bir şey için seni suçlamıyorum."  bir elini benim elimin üstüne koyup tuttu "Damiano özür dilerim. Tartıştığımız konunun bu aşmaya gelebileceğini düşünemedim. Sana zarar gelmesini isteyen en son insanım. Senin üzüldüğünü ,canının yandığını görmek beni daha da yıkıyor." başıma bir öpücük kondurdu "İkimizinde iyileşmeye ihtiyacı var. Yarın sabah her şey daha güzel olacak."