VENT'ANNI -Måneskin

Korkmak bizi güçsüz kılar mı?

Wicked Game-  Chris Isaak
Leo

  Bu sorunun sorulması bardağı taşıran son damlaydı ve herkes bunun fırtınaya dönüşeceğini tahmin ediyordu.  Victoria önce histerik bir şekilde güldü "Bu siktiğimin sorusu grupla bile ilgili değil Marcus,eğer başka sorun varsa tabi "bizimle" ilgili sorabilirsin. Fakat belli bir kitleyi hedef alarak ya da gönderme yaparak konuşmak bana sadece ezikçe geliyor." deyip oturduğu yerde geriye yaslandı.

  Marcus'un yüz ifadesini göremiyordum ama eminim bir şoka uğramıştı. Uzun bir sessizlikten sonra Marcus "Ehm b-ben çok....özür dilerim. Asla öyle bir şey....demek...d-demek istemedim. Başka bir sorum yok,bize zaman ayırdığınız için teşekkürler. Hayranlarınıza söylemek istediğiniz bir şey var mı?" dedi sesi titrerken.

  "Bizi dinlediğiniz için,bizi anladığınız için ve sanatımızı paylaştığınız için çok teşekkür ederiz." dedi Damiano ve geriye kalanlar ise aynı anda "Sizi çok seviyoruz,en yakın zamanda görüşmek üzere." deyip bilgisayarı kapattı.

  "O da neydi öyle!? " dedim onlara yürüyerek. Victoria'nın canının sıkkın olduğu belli bir şekilde oturduğu yerden kalktı ve hiçbir  şey söylemeden odaya çıktı.  Damiano bize dönerek "Ona baksam iyi olacak.Birazdan dönerim çocuklar." dedi arkasından hızlı adımlarla ilerleyerek.

   Ethan "Sorudan çok öncesinde söylediği şeyler sinir etti. Yok müthiş bir çifttiniz yok çok güzeldiniz yok Victoria yüzünden mi ayrıldınız....kimin ne haddine bunu söylemek!? Toplum gerçekten çöp." dedi koltuğa doğru yürürken. Thomas ise peşinden ilerken " Peki ya annesi? Özellikle ona sorması bile bende kuşku uyandırıyor." dedi. "Bana da öyle geliyor. İzlenme sayılarını arttırmak için yapıyorlar ama gerçekten çok sinir bozucu." dedim onlara dönerek.

     Damiano canımdı ama Victoria da en az onun kadar sevdiğim bir arkadaşımdı. Birinin onun canını yakması,kasten üzmesi sinirlerime çok dokunuyordu. Çok zor şeyler yaşadı ve üstesinden gelmek onun için hiç kolay olmadı. Panik atakları,anksiyetesi,annesi ve tabi ki eski sevgilisi....
      Hep zor zamanlarında yanında olmaya çalıştım ama insanın kendiyle kalmasını engelleyemeyiz ve en tehlikeli şeyde insanın kendiyle başbaşa  kalmasıydı.

   Düşüncelerim kapının açılma sesiyle bölündü. Victoria üstüne rahat bir şeyler giymişti  ve arkasından Damiano yürüyordu. O da üstünü değiştirmiş gibi gözüküyordu. Victoria'nın yüzünde sinirden başka hiçbir duygu yoktu. Damiano'nun yüzünde ise endişeli bir ifade vardı. Onun sağlığı içinde şüphe ediyordum,anksiyeyelerinin artmasından korkuyordum.

   Victoria koltuğa oturarak daha neye uğradığımızı anlamadan konuşmaya başladı " Damiano ile olan ilişkimiz hakkında konuşmak istediğinizi biliyorum ve bunu bekletmenin pek bir anlamı yok.  Ethan, Thomas siz zaten Damiano'ya olan hislerimden haberdardınız. Leo senin için anlatayım,ben Damiano'ya aşığım ve birbirimizden her çaldığımız an bana en büyük ceza. Biliyorum endişelisiniz, ayrılırsak grubun ne hale geleceği hakkında. Artık büyüdük,işimizi ve duygularımızı ayırabilecek yaştayız. O yüzden size söz veririm gruba hiçbir şey olmayacak."

Normalde bu söylediği şeyler duygusal olabilirdi ama yüzünde o kadar hissiz bir ifade vardı ki hiçbir şey anlaşılmıyordu.  "Ve tabi en önemlisi bunu şuan bizim dışımızda kimse bilmeyecek. Çünkü bilmeden bile çok acımasız davranabiliyorlar gördüğünüz gibi." diye ekledi Victoria.

   Damiano'ya dönüp baktığımda ne hissettiğini anlamak neredeyse imkansızdı. "Eğer bu konuda bize destek çıkarsanız çok seviniriz çünkü köstek olan çok insan var." dedi Victoria sonunda yüzünde küçük bir tebessümle.

   Ethan ona dönüp sarılırken, Thomas Victoria'nın başına bir öpücük kondurdu. Bense desteğini sözel olarak dile getirmek istedim "Tabi ki Vic,tabi ki sizi destekleyeceğiz. Siz birbirinizi kollayın,eğer düşerseniz biz sizi kaldırırız." dedim elimden geldiğince güvence vererek.