İzbe sokakların, tanınmaz ve umursanmaz adamına ne kadar sürede ya da ne çeşit badirelerden sonra dönüştüğümü bile hatırlamaktan acizken şimdi yanımdan geçenlerin korkuyla karışık iğrenme bakışlarını ya da beni görünce çakmak gözlerini devirip ağlam...
Yeni katılan, şu an göz ucuyla da olsa okuyan ve ilgisini çektiğimiz tüm değerli ruhlar sakın bir yere kaçmayın ;)
Etkileşimin duruma göre oldukça kolay ya da çok zor olduğu bir platformdayız. Bu kısa sürede, okuyan ve destek olan herkese teşekkür ederim. İyi ki varsınız!
İnanıyorum ki etkili bir grup olacağız. Daha çok işler yapacağız sizinle hissediyorum! :)
Kitapla kalın...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Her şeyi hatırlamak bir ödül müydü yoksa ağır bir ceza mı karar vermekte zorlanıyordum. İnsan en çok ne zaman beklentiye girer ve tüm beklentileri tepesinin üzerine nasıl çöker sorularıyla muhatap olmak inanın bana hiç kolay değil. Gerçi bunu siz de şimdiye kadar muhakkak yaşamışsınızdır!
Bunlar aynı anda yaşanmaması gereken duygulardı.
Ne var biliyor musunuz? Bir an inanmıştım. Anılarımı geri kazanınca olmak isteyeceğim kişiye yakın olacağıma, bir şeyleri başarmış ya da başarmaya yakın olacağıma, aradığımı bulunca tüm dertlerimin biteceğine bir an öylesine inanmıştım ki...
Şimdiye baktığımda içimi ısıtan tek şey aradığım yegâne şeyi bulmuş olmam. Onu hatırlamam. Sesini, adını, bana hissettirdiklerini, onu düşündüğümde bile içimin nasıl sıcacık olduğunu ve onun için dünyayı bile yakabileceğimi...
Onsuzsa hayatın devam etmek isteyeceğim bir yer olmadığı gerçeğini...
Beni derbeder edense bulduğum şeyin ne derece kolay kaybedileceğini görüyor olmamdı.
Hala çınlayan kulağıma elimi götürdüm. O olmasaydı ve de Selahattin şimdiye muhtemelen ölmüş olurdum. Yaralarımla Hazel ilgilenmiş ve belli ki Selahattin zorla gönderene kadar başımda durup uyanmamı beklemişti.
Planladığımız saatte çıkamadığımız için Hazel söylediğim yere gitmek yerine doğruca bu eve gelmişti. Hiçbir şeyden korkmadan ve çekinmeden...
Sanırım Selahattin haklıydı. Fazla rahat davranmam yüzünden hem planımız başarısızlıkla sonuçlanmış hem de en korumamız gereken kişi de olaya her şeyiyle dahil olmuştu.
Kabul edilemez bir hata!
O ikisine gelirsek sanırım başından beri planları demek buydu. Bizi bir şekilde kandırarak kendi başlarına alt etmek!
İki ihtiyar için ne büyük bir risk ya da şimdi bakışlarını hatırlıyorum da ne büyük eğlence...
Kuşkusuz bize zarar verebileceklerine ihtimal bile vermediğimiz bu ikisi benim işimi bitirdikten sonra kasa başında boş bir uğraş içinde olan Selahattin'i de vurarak geceyi istedikleri gibi bitireceklerdi. Hazırladıkları kutlamaysa muhtemelen bundan sonrası içindi.
