Over Jurken & Tiara's

27. Nu Is Het Begin Van Altijd

"Alles is beter wanneer we samen zijn."

Ik beet op mijn lip. Goed bezig, Victoria. Dat was waarschijnlijk wel het laatste wat ze wilde horen. Ik zuchtte, en schudde mijn hoofd.

"Het spijt me, ik weet niet zo goed hoe..."

Hoe ik mijn fouten kan rechtzetten. Ik aarzelde, en Beatrices gezicht werd zachter. Ze onderging een nieuwe maatopname, en zuchtte.

"Ik kan niet raden wat er in je omgaat, Victoria. Ik zou willen dat ik dat kon, maar de laatste dagen hebben me bewezen dat je een geheim voor me kan zijn."

Ze keek terug naar de spiegel, en het weinige beetje hoop dat ik nog had, ebde langzaam weg. Ik wrong mijn handen in elkaar, wanhopig op zoek naar de juiste woorden.

"Je hebt me de beste versie van mezelf gemaakt. De afgelopen maanden... Ik zou er alles aan doen om ze terug te kunnen krijgen. Ik weet dat het te weinig is, en veel te laat, maar ik... Ik wil je niet verliezen."

De klerenmaker keek kort op van zijn werk, en leek te aarzelen. Beatrice maande hem snel aan om verder te werken, en het laatste restje hoop loste in me op. Ik had nooit moeten komen. Ik had haar gerust moeten laten, haar op haar leven moeten laten focussen in plaats van mezelf op te dringen. Beatrice kruiste haar armen voor haar borst, iets wat de klerenmaker duidelijk irriteerde. Hij zweeg echter, en hield zijn ogen vakkundig aan de grond geplakt. Ik had geen idee waarvoor Beatrices jurk diende, maar ze was er prachtig in.

"Waarom nu? Ik heb je met mijn kroning de kans gegeven om voor mij te kiezen, en je hebt toen heel erg duidelijk gemaakt dat het niets zou worden."

Haar stem werd hoger naar het einde toe, en ik besefte dat ze zich sterk probeerde te houden. De emoties van vandaag eisten hun tol, en mijn tranen baanden zich een weg naar beneden.

"Ik weet het. Ik was zo stom, Beatrice. Mijn oma maakte mijn hoofd gek, en ik geloofde haar. Het is geen excuus, en het spijt me dat ik haar niet eerder links heb laten liggen, maar... Het spijt me, voor alles. Nog het meest omdat ik je zoveel pijn gedaan heb."

Ik aarzelde, maar Beatrices afwachtende blik deed me toch verderzetten.

"Ik heb er alles aan gedaan om het recht te zetten. Ik weet dat het niet genoeg is, maar ik wou je bewijzen dat ik klaar ben met bang zijn."

Ik knikte om mijn woorden kracht bij te zetten, en ze trok vragend haar wenkbrauwen op. Haar assistente keek ongemakkelijk van Beatrice naar mij, maar het kon me niet langer schelen. Ik wilde het goedmaken, en als het nu niet gebeurde, dan zou het nooit meer lukken.

"Ik heb vandaag het Breiaanse parlement bij elkaar geroepen."

Beatrices ogen werden groot. Er zat twijfel in, alsof ze wist wat ik haar wilde zeggen, maar er niet op durfde te hopen. Ik stapte voorzichtig naar haar toe.

"Ik heb hen toestemming gevraagd om met je te mogen trouwen, Beatrice."

Ze hapte naar adem, en de klerenmaker stopte abrupt met werken. Hij staarde me met grote ogen aan, en ik besefte dat ik wel een idioot moest lijken. Wie vroeg er nu eerst toestemming aan een hoop vreemden? Een tel lang dacht ik dat ze vlakaf zou weigeren. Ik zou het haar niet eens kwalijk kunnen nemen. Beatrice kwam van haar verhoog, en schudde haar hoofd in ongeloof.

"Dat méén je niet. Es-tu sérieux?"

Ik knikte, want van alle dingen die ik vandaag zou doen, was mijn parlement trotseren wel het minst enge geweest. Beatrice kwam naar me toe, en ze draaide glimlachend met haar ogen. Er glommen tranen in haar ogen.

"Mon Dieu, Victoria. Wat... Gingen ze akkoord?"

Ik knikte. Ze schudde opnieuw haar hoofd, en nam mijn handen in de hare.