Over Jurken & Tiara's

19. Dapper Is Mijn Tweede Naam

7 NOVEMBER

De weg naar de rand van het domein was koud en nat, het zand ondertussen veranderd in modder. Ik drukte op Mariama's nummer terwijl ik door plassen stampte, de spatten negerend. De druppels waren ondertussen omgeslagen tot een ware storm, en het deed me alleen nog maar slechter voelen over mezelf. Ik slikte om mijn paniek te onderdrukken terwijl de beltoon enkele keren overging. Mijn handen trilden onophoudelijk, en ik klemde ze om mijn gsm in een poging om het tegen te houden. Ik wilde me verstoppen in mijn bed, liever nu dan later, maar de toch naar Breienbach zou nog uren duren, zeker in dit weer.

"Victoria? Juist wie ik nodig had!"

Mariama's vrolijke stem klonk aan de andere kant van de lijn. Mijn hart zonk in mijn borst, en ik besefte dat ze me iets fijn wilde vertellen. Ik hield mijn adem even in en maakte me zo stil mogelijk, klaar om ernaar te luisteren.

"Kaito heeft—"

Een nieuwe snik baande zich naar boven, ongewild, en de kracht ervan deed pijn in mijn borst. Mariama stopte meteen met praten.

"Oh nee, wat is er aan de hand?"

De blijheid in haar stem had plaats gemaakt voor bezorgdheid. Ik snikte opnieuw, nog luider dit keer, en ik kreeg het gevoel dat ik te weinig adem had. Ik ging met mijn handen door mijn natte haren, maar dat verergerde mijn gevoel van wanhoop alleen nog maar.

"Ik heb... Ik heb iets heel erg stoms gedaan, Mariama."

Mariama zuchtte zachtjes aan de andere kant van de lijn, en ik wou plots meer dan ooit dat ik bij haar was. Dat ik weg was van mijn fouten, weg was van alles. Ik voelde me schuldig omdat ik haar onderbroken had, maar mijn hart was aan het afbrokkelen, en ik had haar advies nodig.

"Beatrice en ik, we..."

Donder onderbrak me, en plots klonk er alleen nog maar ruis op mijn lijn.

"Mariama?"

Geen antwoord meer. Ik vloekte terwijl ik naar de lucht staarde. De regendruppels spatten uit elkaar op mijn gezicht, maar ik deed geen moeite om ze weg te vegen. Ik snikte, opnieuw, en drukte mijn telefoon uit. Shit. Dit keer stond ik er echt alleen voor, en ik had het helemaal aan mezelf te danken.

Een tel lang had ik zin om mijn gsm weg te gooien. Ik was weggelopen van alles wat ik liefhad, en dit was wel het laatste dat ik kon gebruiken. Ik beet mijn tanden op elkaar, maar het knarsende geluid bracht me geen voldoening terwijl ik verder richting de uitgang ploeterde.

"Victoria!"

Beatrices stem sneed door de regen, en een lichtflits maakte de hele lucht wit. Ik bleef staan, mijn kleren ondertussen helemaal doorweekt. Ik onderdrukte een rilling, en sloot mijn ogen, in de hoop dat Beatrice daarmee zou verdwijnen. Weglopen was een ding. Het was makkelijk, eenvoudig. Ikkon vertrekken en nooit meer achterom kijken. Maar mijn keuze uitleggen aan depersoon die ik het liefste zag? Dat was iets helemaal anders.

"Wat ben je van plan, Victoria?"

Ik draaide me om naar haar. Haar trui plakte tegen haar lichaam, en haar haren hingen in lange, natte slierten om haar schouders.

"Ik moet gaan."

Mijn stem klonk verstikt, en Beatrices ogen vulden zich met woede. Ik zette een stap achteruit en schudde mijn hoofd.

"Het was stom van ons... Van mij om te denken dat dit zou werken."

Beatrice gooide gefrustreerd haar armen in de lucht. Ze veegde de regen van haar gezicht, en schudde teleurgesteld haar hoofd.