Over Jurken & Tiara's

20. Het Mooiste Hart Van Iedereen

30 NOVEMBER

Ik keek gehaast op mijn horloge terwijl ik zo snel als ik kon de gangen doorwandelde. Ik was te laat naar mijn zin. Louis stond al op me te wachten, en als ik niet voortdeed, dan zou ik nooit op tijd in Migne zijn. Ik was halverwege de grote hal toen ik een al te bekend gezicht spotte. Ik stopte meteen en draaide me fronsend om.

"Mariama? Wat doe jij hier?"

Mariama draaide zich betrapt om en keek snel om zich heen. Wat deed ze in Breienbach? Ik vroeg me af of ik vergeten was dat ik met haar afgesproken had vandaag, of dat Louis mijn agenda dubbel geboekt had, maar met Louis' zorgvuldigheid leek me dat niet echt een optie. Mariama's geschrokken gezicht maakte ook heel erg duidelijk dat dat niet het geval was.

"Victoria? Hiiii—"

Haar stem was hoog en schriel, en haar ogen vlogen zenuwachtig door de hal, zonder ooit op mij te landen. Ze klemde haar handen zenuwachtig voor haar borst, en het deed me vermoeden dat er iets aan de hand was.

"Wat een toeval dat ik jou hier tegenkom."

Ze glimlachte breed, en ik fronste.

"Ik woon hier. Het is een beetje vreemder dat jij hier bent. Hoor je niet in Duitsland te zitten?"

Ze haalde haar schouders op, alsof ik iets doms gezegd had, maar reageerde er niet op. Haar blik schoot weer naar de deuren, maar die waren nog steeds gesloten.

"Oké, je gedraagt je vreemd."

Ze draaide met haar ogen en ging op een van de marmeren treden zitten.

"Helemaal niet."

Ik ging naast haar zitten, me pijnlijk bewust van de minuten die voorbij tikten, en keek haar vragend aan. Ze deed een poging om nonchalant te blijven, maar het lukte haar niet. Ik wilde haar vragen wat er aan de hand was, maar ik kreeg de kans niet. Niemand minder dan Kaito Ikuta verscheen in de deuropening. Hij bedankte de portier met een brede glimlach terwijl ik met grote ogen van hem naar Mariama keek. Het besef viel amper een tel later.

"Nee, dat meen je niet! Jij en—"

Ze sloeg haar hand over mijn mond en schudde dwingend haar hoofd. Kaito kwam zelfzeker naar ons toe gestapt met een boeket van prachtige, rode rozen in zijn handen. Zijn glimlach werd breder zodra zijn blik die van Mariama vond, en ik wist meteen dat ik niet langer welkom was. Mariama kwam overeind, en ik volgde haar voorbeeld. Kaito boog kort en krachtig zijn hoofd naar me, zonder echt aandacht aan me te besteden.

"Goed, ik was onderweg naar een afspraak, dus het wordt maar eens tijd dat ik er vandoor ga."

Mariama knikte dankbaar. Ze was duidelijk opgelucht dat ik vertrok, maar het leek haar zenuwen niet te verminderen. Ze vouwde nerveus haar handen achter haar rug. Mijn glimlach werd nog breder. Ik herinnerde me plots hoe ze me over Kaito had willen vertellen toen ik in Migne was, en ik vervloekte mezelf omdat ik er nooit meer naar gevraagd had. Ik zou duidelijk geen 'beste vriendin van het jaar'-award winnen. Ik wilde haar zeggen dat het me speet, maar Mariama had haar blik op Kaito gericht, en ik wilde het moment niet verpesten. Oh, wat was ik blij voor haar. Ik wilde haar omhelzen, haar succes wensen of misschien zelfs feliciteren, maar ik besefte dat ze geen gedoe wilde. Ik leunde naar haar toe terwijl ik haar omhelsde, en fluisterde in haar oor zodat Kaito ons niet kon horen.

"Morgenochtend samen ontbijten? Ik heb het gevoel dat je me heel erg veel te vertellen hebt."

Ze draaide met haar ogen, maar knikte toch. Ik draaide me om en nam snel afscheid van Kaito, die me een kort knikje terug gaf. Ik moest niet meer achterom kijken om te weten dat ze me alweer vergeten waren, en het maakte me blijer dan ik kon omschrijven. Wat een paar.