Over Jurken & Tiara's

1. De Slechtste Verjaardag Ooit

6 JUNI

Ik was te laat. Te laat. Ik kwam nooit te laat. Ik was altijd netjes op tijd, of te vroeg, net zoals dat hoorde. Maar nu, in de brede, hoge gangen van het Breiaanse koninklijke paleis, moest ik me haasten. Ik had alle hoop verloren dat ik nog op tijd zou komen, maar dat weerhield me er niet van om toch te wandellopen. Elke seconde telde als ik de schade wilde beperken. Ik zou te laat komen op mijn eigen verjaardagsdiner, en er viel niets meer tegen te beginnen. Ik kon me de afkeurende blik van mijn grootmoeder al zo inbeelden. Het hielp niet dat mijn wangen warm waren door de inspanning. De gangen van het paleis leken plots kilometers lang te zijn, en mijn conditie was allesbehalve geweldig. Ik vervloekte mezelf. Als ik niet zo naar mezelf had staan staren in de spiegel, dan had ik misschien doorgehad hoe laat het al geweest was. Mijn gezicht had me echter verrast met een nieuwe acné-uitbraak, en mijn eeuwige twijfel had me tijd gekost. Verbergen of vrij laten? Het laatste wat ik wilde, was dat alle belangrijke mensen van de Zuiderlanden me vandaag met puistjes zouden zien. Ze verbergen, hielp een beetje, maar zelfs dan was de pijn onmogelijk om te negeren.

"Jij ziet eruit alsof je dringend ergens moet zijn, prinses Victoria."

Ik was zo in gedachten verzonken dat ik Beatrice van Migne niet had opgemerkt. Ik stopte abrupt met wandelen bij het horen van haar zangerige Franse accent. Ze kon het goed verbergen in haar Engels, beter dan ik mijn Duits kon verbergen, en ik vroeg me af hoe ze daar in sloeg. Haar hoofd zat echter niet naar talen, in tegendeel. Ze zat onelegant op de marmeren vloer, met haar benen gekruist. De band van haar zachtroze jurk spande om haar middel, en de zwarte sneakers die ze droeg contrasteerden tegen de witte vloer. Het irriteerde me plots. Ze zag eruit alsof ze een vrije dag had, en niet alsof ze op een formele bijeenkomst verwacht werd. Haar dikke, donkerbruine haren zaten in een warrige vlecht, waaruit het merendeel van haar haren alweer ontsnapt waren. Haar felrode lippenstift was een beetje uitgesmeerd, alsof ze...

"Heb je met een van de paleiswachten zitten zoenen?"

Een van haar mondhoeken ging omhoog en ze knipoogde. Haar hand ging naar de zilveren hanger om haar nek, en ze bewoog hem losjes heen en weer. Haar hele houding ergerde me. Ik snapte niet hoe ze zo nonchalant en rustig kon zijn, en tegelijk zo mooi. Goed bezig, Victoria. Ik verbeterde mezelf, en richtte mijn blik op haar schoenen.

"Dienstmeid, maar tegen niemand zeggen."

Mijn mond viel open in verontwaardiging. Hoe durfde ze? Zich zomaar laten gaan op een moment dat iedereen perfectie van me verlangde. Iemand kussen! Ik wilde protesteren, haar op haar gedrag wijzen, maar Beatrice gaf me de kans niet. Ze kwam vlot overeind en knipoogde opnieuw. Ze draaide zich om, en wandelde op haar dooie gemak richting de grote hal. Waar iedereen al bijna tien minuten op me aan het wachten was. Ik probeerde me te herpakken, maar de paniek maakte zich alweer meester van me. Het duurde daarom tot aan de deuren van de grote hal voor ik besefte dat Beatrice met een meisje gezoend had.

Ik wist niet hoe ik me moest gedragen terwijl de lakei me aankondigde. Mijn naam schalde door de grote hal, die rijkelijk versierd was voor mijn feest. De witte muren hadden een zachte gloed door de honderden kaarsen die de grote hal verlichtten. De donkere marmeren vloer was tot tweemaal toe geboend om ervoor te zorgen dat hij piekfijn in orde was. Er stonde ronde tafels in de zaal, meer dan ik op het eerste gezicht kon tellen. De edellieden die errond zaten, keken afwachtend naar me. Ik voelde me plots heel erg klein. Ik voelde hun blik branden, op zoek naar elke fout in mijn postuur. Ik rechtte mijn rug een beetje. Het plafond leek nog veel verder weg dan voordien, en even leek het alsof ik in een oneindig stukje ruimte stond, in plaats van op mijn eigen verjaardagsfeest.